Απέναντι σε μια προαναγγελθείσα γενοκτονία

Ο Ραζ Σήγκαλ είναι ισραηλινός ιστορικός, καθηγητής του πανεπιστημίου του Στόκτον και διευθυντής του προγράμματος σπουδών περί το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες. Είναι ιδιαίτερα γνωστός στο χώρο των ειδικών επί των τραγικότερων και φρικτότερων σε σελίδων της ανθρώπινης Ιστορίας. Η παρέμβασή του, λοιπόν, στο Παλαιστινιακό, μετά τις πρόσφατες κινήσεις της ακροδεξιάς και ρατσιστικής κυβέρνησης Νετανιάχου, εναντίον του άμαχου πληθυσμού της Γάζας, έχει και βαρύτητα και σημασία. Ειδικά καθώς ονομάζει την ισραηλινή πολιτική, αποκλεισμού και στέρησης νερού, τροφής, και άλλων βασικών αναγκαίων για την επιβίωση του άμαχου πληθυσμού, ως “κλασσικότατη γενοκτονία” (textbook case of genocide) και την συνδέει με την Νάκμπα, την καταστροφή και το θανατικό που έσπειραν εις βάρος των Παλαιστινίων οι σιωνιστές, για να τους εκδιώξουν από την πατρίδα τους και να ιδρύσουν κράτος, το κράτος του Ισραήλ.

Το άρθρο του Ραζ Σήγκαλ, που δημοσιεύτηκε στο Jewish Currents, περιοδικό της εβραϊκής Αριστεράς που κυκλοφορεί από το 1946, έχει ως υπότιτλο, “Το Ισραήλ έχει δηλώσει ξεκάθαρα τι κάνει στη Γάζα. Γιατί ο κόσμος δεν ακούει;” – αναφερόμενος φυσικά στην εν εξελίξει προσπάθεια γενοκτονίας των παλαιστινίων της Γάζας. Και υπενθυμίζει πως

«Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, το έγκλημα της Γενοκτονίας ορίζεται από την “πρόθεση καταστροφής, εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής (national, ethnical), φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, ως τέτοιας”, όπως αναφέρεται στη Σύμβαση του ΟΗΕ του Δεκεμβρίου 1948, για την πρόληψη και τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Κατά τη δολοφονική του επίθεση στη Γάζα, το Ισραήλ έχει βροντοφωνάξει αυτή του την πρόθεση. Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Γιοαβ Γκαλάντ, το δήλωσε, χωρίς να αφήσει καμμία αμφιβολία, την 9η Οκτωβρίου: “Επιβάλλουμε πλήρη πολιορκία στη Γάζα. [Την αφήνουμε] Χωρίς ρεύμα, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς καύσιμα. Κλείστηκαν όλα. Πολεμάμε τα ανθρώπινα ζώα και θα πράξουμε ανάλογα”. Οι ηγέτες της Δύσης ενίσχυσαν αυτή τη ρατσιστική ρητορική, περιγράφοντας τη μαζική δολοφονία Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς -ένα έγκλημα πολέμου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο που δικαίως προκάλεσε φρίκη και σοκ στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο- ως “πράξη καθαρού κακού”, σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ή ως κίνηση που αντανακλούσε ένα “αρχαίο κακό”, με την ορολογία που χρησιμοποίησε η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Αυτή η γλώσσα που απανθρωπίζει [τους Παλαιστίνιους] είναι ξεκάθαρα υπολογισμένη για να δικαιολογήσει την μεγάλης κλίμακας καταστροφή των ζωών των Παλαιστινίων. Ο ισχυρισμός περί “κακού”, στην απολυτοσύνη του, εξαλείφει τις διακρίσεις μεταξύ των μαχητών της Χαμάς και των αμάχων πολιτών της Γάζας, και αφήνει έξω το ευρύτερο πλαίσιο του αποικισμού και της κατοχής».

Η αναφορά όσων δείχνουν ξεκάθαρα πως πρόκειται για οργανωμένη Γενοκτονία, δεν τελειώνει εδώ. Ο καθηγητής καταγράφει όλα τα δεδομένα, όλες τις δηλώσεις, όλα όσα μεταδίδουν, για να δικαιώσουν τη γενοκτονία που εξήγγειλε η κυβέρνηση Νετανιάχου, και καταλήγει πως έχουμε να κάνουμε και με μοναδική ιστορικά στάση, την οποία συγκρίνει με τις αποικιοκρατικές γενοκτονίες των αρχών του 20ου αιώνα:

«Η γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα είναι αρκετά σαφής, ανοιχτή και χωρίς ντροπή. Οι δράστες της γενοκτονίας συνήθως δεν εκφράζουν τόσο ξεκάθαρα τις προθέσεις τους, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Στις αρχές του 20ου αιώνα, για παράδειγμα, οι Γερμανοί αποικιοκράτες κατακτητές διέπραξαν γενοκτονία απαντώντας στην εξέγερση των αυτόχθονων Χερέρο και Νάμα στη νοτιοδυτική Αφρική. Το 1904 ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής εξέδωσε “διαταγή εξόντωσης”, αιτιολογημένη από το σκεπτικό ενός “φυλετικού πολέμου”. Μέχρι το 1908, οι γερμανικές αρχές είχαν δολοφονήσει 10.000 Νάμα και είχαν πετύχει τον δηλωμένο στόχο τους να “καταστρέψουν τους Χερέρο”, σκοτώνοντας 65.000, το 80% του πληθυσμού τους. Οι εντολές του [ισραηλινού υπουργού Αμυνας] Γκαλαντ την 9η Οκτωβρίου ήταν το ίδιο ξεκάθαρες. Στόχος του Ισραήλ είναι να καταστρέψει τους Παλαιστίνιους της Γάζας.».

Στόχος του Ισραήλ, υπό τον Νετανιάχου και την ακροδεξιά του συμμορία, είναι να διαπράξει Γενοκτονία. Μπροστά στα μάτια όλων. Χωρίς αναστολές, ντροπές κι άλλα ενοχικά. Παρά τις όποιες λαϊκές αντιδράσεις, και με ελάχιστες εξαιρέσεις (Ιρλανδία, Ισπανία) η συντεταγμένη υπό τις ΗΠΑ Δύση δικαιολογεί, επικροτεί και κάποτε επαυξάνει. Εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι άμαχοι, ήδη πρόσφυγες, καλούνται να εγκαταλείψουν τη γη τους ή να υποστούν την γενοκτονία που επιβάλλει το Ισραήλ.

Η αναλογία με την Νάκμπα, την Καταστροφή του 1948, όταν 750.000 παλαιστίνιοι διώχθηκαν βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες, είναι παραπάνω από ορατή. Και αυτό με το οποίο απειλεί το Ισραήλ ακόμη χειρότερο. Γι αυτό και ο Σήγκαλ σημειώνει πως, «ως μελετητής της γενοκτονίας, ο οποίος έχει περάσει πολλά χρόνια γράφοντας για τη μαζική ισραηλινή βία κατά των Παλαιστινίων, που έχει γράψει για την αποικιοκρατία των εποίκων και την εβραϊκή ανωτερότητα στο Ισραήλ, τη διαστρέβλωση του Ολοκαυτώματος για την ενίσχυση της ισραηλινής βιομηχανίας όπλων, την οπλισμό των κατηγοριών αντισημιτισμού για να δικαιολογηθεί η ισραηλινή βία κατά των Παλαιστινίων και το ρατσιστικό καθεστώς του ισραηλινού απαρτχάιντ»  τώρα ξέρει πως «μετά την επίθεση της Χαμάς και τη μαζική δολοφονία περισσότερων από 1.000 Ισραηλινών αμάχων», συμβαίνουν, και θα συμβούν, αν το επιτρέψει η διεθνής κοινότητα «τα χειρότερα των χειρότερων», the worst of the worst. Μία “γενοκτονία με όλα τα χαρακτηριστικά που δίνει ο κλασσικός ορισμός”, a textbook case of genocide.

Η Σύμβαση του ΟΗΕ για τη Γενοκτονία απαριθμεί πέντε ενέργειες, που εμπίπτουν στον ορισμό της.  O καθηγητής αναφέρει ότι, σήμερα, το Ισραήλ έχει ήδη υλοποιήσει τρεις.

Δολοφονεί μέλη της υπό διωγμόν ομάδας, άμαχους, απλά και μόνο λόγω εθνοτικής ταυτότητας

Προκαλεί σοβαρές σωματικές ή και ψυχικές βλάβες σε μέλη της υπό γενοκτονία ομάδας

Προβαίνει σε μέτρα και επιβάλλει συνθήκες ζωής στους Παλαιστινίους, που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή εν όλω ή εν μέρει.

Οι δύο συνθήκες του ορισμού της Γενοκτονίας που δεν έχει ήδη πραγματώσει το Ισραήλ είναι η παρεμπόδιση των γεννήσεων και η βίαιη αποκοπή των παιδιών από την εθνοτική τους ομάδα. Πέραν αυτών, πάνω από 500 παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους από τις βόμβες των πρώτων έξι ημερών βομβαρδισμών.

Ο βομβαρδισμός της Γάζας, με χιλιάδες βόμβες, με στόχο και τους άμαχους, όπως εντάλθηκε ο Γκαλαντ (που το 2009 η Χααρετζ καταδίκαζε ως “καουμπόυ” και “βάρβαρο”), και η “πλήρης πολιορκία” που επίσης διέταξε, δεν έχουν εξαιρέσεις. Οπότε δεν χρειάζεται καν να σχολιάσει κανεις τα περί «άμαχων που χρησιμοποιούνται ως ασπίδες», σε έναν από τους πιο πυκνοκατοικημένους τόπους του πλανήτη, τόπο προσφυγιάς, αποκλεισμένο, όπου βρέχει επί σχεδόν δέκα μέρες βόμβες – και παράνομες βόμβες φωσφόρου, που καίνε, λυώνουν τον άνθρωπο και δεν έχουν αντίδοτο – όπου βομβαρδίζονται νοσοκομεία, αφού τους κοπεί το ρεύμα, όπου πλήττονται όσοι επιδιώκουν όντως να φύγουν.

Δικαιολογεί το έγκλημα πολέμου της Χαμάς την δυσανάλογη γενοκτονική απάντηση της οποίας είμαστε μάρτυρες; Μπορεί να επιτραπεί η συλλογική τιμωρία για μια αυθαίρετη και καταδικαστέα συλλογική ευθύνη; Είναι ορατή η φύση της πολιτικής αυτής, στα δυτικά υπουργεία της των Εξωτερικών και εκείνα της “Αμύνης”; Υπάρχει σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά.

Από το 2007, όταν μετά την εκλογική νίκη της Χαμάς το Ισραήλ επέβαλε τον αποκλεισμό της Γάζας, δημιουργώντας την «μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου», με 2,3 εκατομμύρια κρατούμενους, φυλακισμένους γιατί είναι Παλαιστίνιοι και μόνον γι’ αυτό, και με παράλληλο τον διαρκή εκφασισμό των κυβερνήσεων του Ισραήλ, με τα ακραία θρησκευτικά στοιχεία να επικρατούν, η πορεία ήταν λες προδιαγεγραμμένη και στόχος η γενοκτονία που προαναγγέλεται και έχει ξεκινήσεισήμερα. Από το 2008 οι βομβαρδισμοί ήταν κατά αμάχων και στηρίζονταν στη λογική της συλλογικής ευθύνης. Και η Δύση ακολούθησε – μαζί της και το Ελληνικό κράτος. Αντιμετωπίζοντας όλο το λαό της Γάζας ως τρομοκράτες, πέταξε το διεθνές δίκαιο στον κάλαθο των αχρήστων. Όπως δήλωσε υπερήφανα ο Ντέηβιντ Ράισνερ στη Χααρετζ το 2009: «Αυτό που γίνεται τώρα είναι αναθεώρηση του διεθνούς δικαίου. Αν κάνεις κάτι για αρκετό καιρό, ο κόσμος θα το δεχτεί…. Ολόκληρο το διεθνές δίκαιο βασίζεται πλέον στην αντίληψη ότι μια πράξη που απαγορεύεται σήμερα μπορεί να επιτραπεί αν την κάνουν αρκετές χώρες.. Παλιότερα έλεγαν ότι το Ισραήλ διέπραξε ένα έγκλημα. Σήμερα όλοι λένε ότι επρόκειτο [όχι για έγκλημα αλλά] για προληπτική ενέργεια αυτοάμυνας. Το διεθνές δίκαιο προοδεύει μέσω των παραβιάσεων». Και πρώτος σύμμαχος του Ισραήλ σε αυτή τη «λογική», όπως λέει, ήταν οι ΗΠΑ, ειδικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου – έγκλημα που επιτυχώς εκμεταλλεύτηκε το Ισραήλ-, με όλους τους υπηκόους της, κράτη ή μη, να ακολουθούν, και τα συστημικά μέσα να υπηρετούν πιστά τα αφεντικά τους…