Είναι η ΚΝΕ πρώτη δύναμη στο Χάρβαρντ, στο Γέηλ και στο Κολάμπια;

Συγκλονίζουν την αμερικανική κοινή γνώμη οι διαδηλώσεις, οι συγκρούσεις και οι συλλήψεις στα κορυφαία Πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Στο Γέηλ, στο Χάρβαρντ, στο ΜΙΤ, στο Στάνφορντ, στο Κολάμπια, στο Ταφτς, οι φοιτητές διαδηλώνουν, συγκρούονται με την Αστυνομία, συλλαμβάνονται, και διαδηλώνουν και πάλι, με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Ζητούν να σταματήσει η σφαγή στην Παλαιστίνη. Η μεγαλύτερη σφαγή στην ιστορία του 21ου αιώνα. Τα ΜΜΕ τους συκοφαντούν ως αντισημίτες, αλλά το φοιτητικό κίνημα των καλύτερων Πανεπιστημίων στον κόσμο δεν υποχωρεί: Ζητά να σταματήσει η (εξαγορασμένη από τα ισραηλινά συμφέροντα) σιωπή των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Πρωτοστατούν άλλωστε εβραίοι φοιτητές στις αντισιωνιστικές διαδηλώσεις.

Πού είναι ο κ. Μητσοτάκης να μας πει ότι δεν γίνονται καταλήψεις πουθενά παρά μόνο στην Ελλάδα; Πού είναι ο κ. Γεωργιάδης να πάθει εγκεφαλικό μαθαίνοντας ότι οι φοιτητές του ΜΙΤ δέρνονται με την αστυνομία; Πού είναι ο κ. Βορίδης να φρίξει από το γεγονός ότι οι φοιτητές του Κολάμπια έβαψαν τους τοίχους του πανεπιστημίου τους με τα χρώματα της Παλαιστίνης; Πού είναι ο κ. Καραμανλής, ο πρωτομάστορας των Τεμπών να μάθει ότι στο Πανεπιστήμιο Ταφτς που σπούδασε (και που τυχαία υπήρχε και έδρα με το όνομα του θείου του), φοιτητές έστησαν τέντες (τσαντήρια θα τις χαρακτήριζε ο Πορτοσάλτε), για να διαμαρτυρηθούν για την εθνοκάθαρση του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους;

Μήπως έγινε η ΚΝΕ πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ;

Όχι.

Το ανάποδο: Επειδή η ΚΝΕ δεν είναι πρώτη δύναμη στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, αυτά σήμερα μπορούν να συγκλονίζονται από τις φοιτητικές διαμαρτυρίες υπέρ της Παλαιστίνης.

Η ΚΝΕ είναι πρώτη δύναμη όμως στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Υπερηφανεύεται διαρκώς ότι εκθρόνισε τη ΔΑΠ από την πρώτη θέση τριανταπέντε χρόνια μετά την κυριαρχία της φοιτητικές παράταξης της Δεξιάς.

Το αποτέλεσμα ποιο είναι;

Τι ακριβώς έχει γίνει για την συνεχιζόμενη επί 6 μήνες σφαγή του Παλαιστινιακού λαού;

Πόσες πορείες και διαδηλώσεις έγιναν από τους φοιτητικούς συλλόγους και το φοιτητικό κίνημα στο οποίο η ΠΚΣ, η παράταξη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι πρώτη δύναμη;

Ποιες πρωτοβουλίες αγώνα και αλληλεγγύης πάρθηκαν σε μια χώρα που έχει παραδοσιακές σχέσεις φιλίας με τον αραβικό κόσμο και την Παλαιστίνη;

Γιατί τόση αδιαφορία και τόση απάθεια;

Τι περιμένει η πρώτη δύναμη των φοιτητών, η παράταξη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ για να καλέσει σε πορείες, διαμαρτυρίες, συνελεύσεις και καταλήψεις για να σταματήσει επιτέλους η γενοκτονία στην Παλαιστίνη;

Μήπως περιμένει τις φοιτητικές εκλογές στις 22 Μαΐου όπου θα βγει ξανά πρώτη δύναμη;

Μα τι είδους πρωτιά είναι αυτή που δεν ωφελεί τους αγώνες και τα κινήματα, δεν ενισχύει τη μαζική αντιμπεριαλιστική πάλη, δεν επενδύει στην αλληλεγγύη σε ένα λαό που έχει τραβήξει τα πάνδεινα και που η σφαγή του προκαλεί αυτή τη στιγμή κύμα συμπάθειας σε όλο τον κόσμο;

Ή μήπως η απάθεια του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για το δράμα της Παλαιστίνης οφείλεται στο ότι (κατά τη γνώμη τους) στη Μέση Ανατολή γίνεται ένας “ιμπεριαλιστικός πόλεμος”;

Τι σημαίνει στα αλήθεια ιμπεριαλιστικός πόλεμος; Οι ιμπεριαλιστές του Ισραήλ πολεμούν τους ιμπεριαλιστές της Παλαιστίνης; Οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ με μακρύ χέρι το Ισραήλ πολεμούν τους ιμπεριαλιστές της Ρωσίας και του Ιράν με μακρύ χέρι τη Χαμάς; Mήπως για αυτό η ΚΝΕ και το ΚΚΕ θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να γίνει και τίποτα περισσότερο στα ελληνικά Πανεπιστήμια για τη σφαγή στην Παλαιστίνη;

Στη Μέση Ανατολή δεν γίνεται ένας γενικώς και αορίστως “ιμπεριαλιστικός πόλεμος” που μπορεί να ερμηνευτεί κατά το δοκούν. Στη μέση Ανατολή διεξάγεται μια σφαγή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, κατά πλειοψηφία γυναικών και παιδιών, πρωτοφανής στον εικοστό πρώτο αιώνα, μια γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού, μια καλά σχεδιασμένη εθνοκάθαρση, μια μαζική εκτόπιση εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό γίνεται στη μέση Ανατολή και όχι ένας βολικός -για να μην πάρουμε θέση- “ιμπεριαλιστικός πόλεμος”.

Τις μέρες που αποκαλύπτονται μαζικοί τάφοι εκτελεσμένων Παλαιστίνιων που είχαν καταφύγει στα νοσοκομεία Αλ Σίφα και Νάσερ, τις μέρες που μέχρι και οι φοιτητές των κορυφαίων αμερικανικών Πανεπιστημίων ξεσηκώνονται οργισμένοι για την υποκρισία, ανοχή και στήριξη της Δύσης στα ναζιστικής υφής εγκλήματα του Ισραήλ, το φοιτητικό κίνημα υπό την ηγεμονία της ΚΝΕ, περιμένει …το Πάσχα, οργανώνει …τα ψηφοδέλτια, ζει και αναπνέει για …τις φοιτητικές εκλογές.

Και κάτι τελευταίο: Είναι ευχαριστημένοι οι φίλοι και τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από την κινητοποίηση του κόμματος και των μαζικών φορέων που ελέγχει για το ζήτημα της Παλαιστίνης; Έχει καμιά σχέση ο όγκος και η συχνότητα των κινητοποιήσεων, αλλά ακόμα και η πολιτική γραμμή και κατεύθυνση του ΚΚΕ για το Παλαιστινιακό με τις κινητοποιήσεις και τη γραμμή που είχε το ΚΚΕ είκοσι χρόνια πριν, για τη Γιουγκοσλαβία ή το Ιράκ; Είναι ευχαριστημένοι όσοι απόμαχοι της Αριστεράς βρήκαν “απάγκιο” στο ΚΚΕ επειδή κουράστηκαν να αναζητούν μια άλλη Αριστερά; Θεωρούν ότι η επιλογή τους δικαιώνεται;

Οι αγρότες στη Γαλλία και στο Βέλγιο, οι φοιτητές στις ΗΠΑ, τα κινήματα αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο, δεν έχουν την τύχη ή την ατυχία να καθοδηγούνται από ένα ΚΚΕ. Ίσως για αυτό οι αγώνες τους να είναι ανυποχώρητοι και τα όριά τους να μη συμφωνούνται εκ των προτέρων με τις κυβερνήσεις – για να θυμηθούμε και την άδοξη κατάληξη των αγροτικών κινητοποιήσεων στο Σύνταγμα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το κίνημα στην Ελλάδα είναι σε χειρότερο σημείο από το κίνημα στη Γαλλία ή στις ΗΠΑ. Σημαίνει όμως ότι δεν αρκούν οι τίτλοι και τα λάβαρα για να υπάρξουν μαζικοί αγώνες και κοινωνικό ξεσηκωμός. Και σε ορισμένες περιπτώσεις όπως στη συγκεκριμένη, παίζουν ανασταλτικό και όχι καταλυτικό ρόλο.

Στην Ελλάδα πολύς κόσμος λέει “πάλι καλά που υπάρχει το ΚΚΕ”. Τι σημαίνει όμως στα αλήθεια αυτό;

Είναι καλό να υπάρχει ένα κόμμα με κόκκινες σημαίες και σφυροδρέπανα, ναι.

Είναι καλό όμως αυτό το κόμμα, με αυτές τις σημαίες και αυτά τα σφυροδρέπανα, να έχει τη συγκεκριμένη στάση και τη συγκεκριμένη πολιτική;

Ή μήπως έτσι δυσφημούνται και οι κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα;