Η κλίμακα υποστήριξης του Ισραήλ από τη Δύση υπερβαίνει κάθε γνωστό όριο μέχρι σήμερα. Ειδικά όταν η Δύση απονέμει στον εαυτό της εύσημα δημοκρατίας, διαφωτισμού, πολιτισμού, ανεκτικότητας κοκ. Ακόμα και όταν το Ισραήλ αποκαλύτεται ως κράτος – απαρτχάιντ (σύμφωνα με όλους τους ορισμούς), ακόμα και όταν διαπράττει εθνοκάθαρση και γενοκτονία (σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο), το Ισραήλ θα παρέμενε ένα κράτος απολύτως και αδιακρίτως υποστηριζόμενο από τη Δύση, κυρίως τις ΗΠΑ, ανεξάρτητα των εγκλημάτων που συστηματικά κάνει. Αξίζει ωστόσο στο σημείο αυτό να αναφερθούμε στην ποιότητα της “δημοκρατίας” του Ισραηλινού κράτους, δημοκρατία που υμνείται σε όλους τους τόνους στη Δύση, σε αντιδιαστολή με τα “αντιδημοκρατικά” καθεστώτα του αραβικού κόσμου. Ο Yoav Haifawi γράφει για αυτό το θέμα, με αφορμή την πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ και τους όρους και περιορισμούς υπό τους οποίους αυτή έγινε, αποκαλύπτοντας τη ρατσιστική φύση του κράτους του Ισραήλ.

Η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ αποκαλύπτει τα όρια της διαμαρτυρίας στο σημερινό Ισραήλ

Η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ από τις 7 Οκτωβρίου, προσέφερε μια χρήσιμη ματιά στη σημερινή κατάσταση του κινήματος διαμαρτυρίας στο Ισραήλ, καθώς και στο πώς η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να το καταστείλει.

Από τις 7 Οκτωβρίου, η ισραηλινή αστυνομία έχει εφαρμόσει πλήρη δικτατορία από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα. Αυτό περιελάμβανε την παρεμπόδιση κάθε αντιπολεμικής διαμαρτυρίας εντός της Πράσινης Γραμμής και το γέμισμα των φυλακών με κρατούμενους για την “ελευθερία της έκφρασης”. Σήμερα, 18 Νοεμβρίου, μετά από ένα μήνα και 11 ημέρες μαζικής αιματοχυσίας, έγινε η πρώτη αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ. Συμμετείχα στη διαμαρτυρία κυρίως επειδή ένιωσα την υποχρέωση να υποστηρίξω την έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός και την έκκληση για ανταλλαγή αιχμαλώτων και κρατουμένων “όλοι για όλους”. Αλλά ήθελα επίσης να αξιολογήσω τι μας διδάσκει αυτή η διαδήλωση για τις τρέχουσες πολιτικές του καταπιεστικού ισραηλινού καθεστώτος και για το κίνημα διαμαρτυρίας.

Με απόφαση του δικαστηρίου επιτρέπεται η διαδήλωση

Το Hadash (“Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα”, οργανωμένο γύρω από το Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα) ζήτησε άδεια για να διαδηλώσει στο Τελ Αβίβ κατά του πολέμου και υπέρ της ανταλλαγής αιχμαλώτων. Η αρχική τους αίτηση απορρίφθηκε από την αστυνομία, η οποία τους πρότεινε να πραγματοποιήσουν αντ’ αυτού συγκέντρωση σε κλειστό χώρο. Στη συνέχεια το Hadash, με τη βοήθεια της ACRI (Ένωση για τα Δικαιώματα του Πολίτη στο Ισραήλ), προσέφυγε στο Bagatz (εβραϊκό ακρωνύμιο του “Ανώτατου Δικαστηρίου”), το οποίο τελικά ανάγκασε την αστυνομία να επιτρέψει τη διαδήλωση.

Όπως ανέφερα προηγουμένως, το ίδιο Bagatz, με επικεφαλής τον ίδιο δικαστή, τον Yitzhak Amit, αντιτάχθηκε σε προηγούμενη προσφυγή του Hadash για τη διεξαγωγή αντιπολεμικών διαδηλώσεων στο Sakhnin και στο Umm al-Fahm. Στη νέα τους προσφυγή, προκειμένου να λάβουν την άδεια, οι αιτούντες εξήγησαν τις διαφορές μεταξύ της προηγούμενης διαδήλωσης που απορρίφθηκε και αυτού του νέου αιτήματος: “Το Sakhnin και το Umm al-Fahm δεν είναι το κέντρο του Τελ Αβίβ, μια διαδήλωση κατά του πολέμου στη Γάζα δεν είναι διαδήλωση που ζητά την επιστροφή των αιχμαλώτων, οι βόρειες και παραλιακές συνοικίες δεν είναι η συνοικία του Τελ Αβίβ και η εκεί προσφυγή απορρίφθηκε για τις ιδιαίτερες συνθήκες της… η απόφαση σε αυτή την περίπτωση ενισχύει το καθήκον της αστυνομίας να επιτρέψει τη διεξαγωγή της διαδήλωσης στη δική μας περίπτωση, λόγω της σαφούς διαφοράς μεταξύ των περιπτώσεων”.

Στην ιστοσελίδα του ACRI μπορείτε να διαβάσετε στα εβραϊκά το πρωτόκολλο των διαβουλεύσεων στο Bagatz. Οφείλω να πω ότι έμεινα έκπληκτος από τις λεπτομέρειες της συζήτησης και από το πόσα αποκαλύπτει για την πολιτική διαπλοκή.

Ο ίδιος ο δικαστής Αμίτ ρώτησε την αστυνομία: “Υπήρξε κάποια μεγάλη διαδήλωση από αυτή την πλευρά μέχρι τώρα;”.

Ο διοικητής της αστυνομίας του Τελ Αβίβ, ο Peretz Amar, απάντησε: “Όχι, συμπεριφέρθηκαν καλά, δεν ζήτησαν καν να κάνουν διαδήλωση”.

Στη συνέχεια, ο δικαστής Amit εξήγησε: “Ισχυρίζονται ότι έχουν ένα συναίσθημα και ότι η αστυνομία πρέπει να προσπαθήσει να υποχωρήσει. Αυτή η πλευρά του πολιτικού χάρτη (σ.σ. οι διοργανωτές) δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της. Επειδή δεν επιτρέψαμε τη διαδήλωση στο Σαχνίν, ακούσαμε για την έλλειψη προσωπικού της αστυνομίας κλπ. Εξαιτίας αυτού… πρέπει να δώσουμε σε αυτή την πλευρά την εντύπωση ότι δεν στερείται των δικαιωμάτων της”.

Αργότερα στη συζήτηση, όταν οι διοργανωτές σχεδόν απελπίστηκαν από τους περιορισμούς της αστυνομίας και πρότειναν αναβολή για την επόμενη εβδομάδα, ο δικαστής Amit τόνισε την άποψή του: “Είναι πολύ σημαντικό ότι η διαδήλωση θα πραγματοποιηθεί, για να απομακρύνουμε το σύννεφο ότι δεν επιτρέπουμε στον αραβικό τομέα ή σε αυτή την πολιτική πτέρυγα να διαδηλώσει”.

Τελικά, υπό την πίεση του δικαστηρίου, οι διοργανωτές και η αστυνομία συμφώνησαν στην τοποθεσία της διαδήλωσης, σε ένα δημόσιο πάρκο μεταξύ της Γιάφα (Γιάφα) και του Τελ Αβίβ, και στον περιορισμό του αριθμού των συμμετεχόντων σε επτακόσιους. Δεν μπόρεσα να αποφύγω να σκεφτώ ότι το να αντισταθμίζεις τη φίμωση δύο εκατομμυρίων Αράβων επιτρέποντας μια υποτονική διαδήλωση σε μια γωνιά του Τελ Αβίβ είναι πραγματικά εμβληματικό του “εβραϊκού και δημοκρατικού” κράτους.

Η αστυνομία περιορίζει το μήνυμα διαμαρτυρίας

Όταν φτάσαμε στον τόπο της διαδήλωσης, το καθορισμένο τμήμα του πάρκου ήταν όλο κλειστό με κάγκελα της αστυνομίας. Υπήρχε μόνο ένα μικρό άνοιγμα και κάθε ένας που ήθελε να εισέλθει ελέγχονταν από την αστυνομία.

Το ρεπορτάζ του Local Call για τη διαδήλωση είχε τίτλο “Σε μια αντιπολεμική διαδήλωση, η αστυνομία απαγόρευσε την ανάρτηση αντιπολεμικών πινακίδων”. Συνέχισαν αναφέροντας ποια πανό αρνήθηκε η αστυνομία: “Η σφαγή δεν δικαιολογεί τη σφαγή”, “Πολιτική λύση”, “Ο Μπίμπι πρέπει να φυλακιστεί”, “Όχι στο Απαρτχάιντ”, “Φαγητό αντί για βόμβες” και “Επιστρέψτε τους αιχμαλώτους, σταματήστε την εκδίκηση”. Προσπάθησαν επίσης να εμποδίσουν την είσοδο ατόμων με μπλουζάκια με τη φράση “Κοιτάζοντας την κατοχή στα μάτια” (μια πολύ ήπια έκφραση), ισχυριζόμενοι ότι ακόμη και η χρήση της λέξης “κατοχή” συνιστά υποκίνηση, αλλά μετά από μια μακρά διαφωνία, τους άφησαν να μπουν. Οφείλω να ομολογήσω ότι η λογοκρισία της αστυνομίας δεν ήταν ερμητική, και παρόμοιες πινακίδες είδαμε αργότερα στη διαδήλωση.

Μετά από περισσότερο από ένα μήνα έντονης καταπίεσης, το να μιλήσει κανείς τη γλώσσα της αλήθειας, τρομοκρατούσε τους πάντες. Οι διοργανωτές παρακάλεσαν τους συμμετέχοντες να μην υψώσουν σημαίες και να μην χρησιμοποιήσουν συνθήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την αστυνομία. Αυτό σήμαινε ότι η παλαιστινιακή σημαία ήταν απαγορευμένη. Ένας μόνο διαδηλωτής με ισραηλινή σημαία και μια πινακίδα που καλούσε σε κατάπαυση του πυρός περπατούσε στο περιθώριο της διαδήλωσης και κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει μαζί του.

Αντιπολεμική διαδήλωση στο Τελ Αβίβ, 18 Νοεμβρίου 2023

Οι ομιλητές ζητούν κατάπαυση του πυρός, ανταλλαγή αιχμαλώτων

Αν μπορούσαμε να διαδηλώσουμε με ασφάλεια σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά και αραβικές γειτονιές σε μικτές πόλεις, θα βλέπατε δεκάδες χιλιάδες να βγαίνουν έξω σε ένδειξη αλληλεγγύης προς το λαό της Γάζας. Ωστόσο, η αστυνομία τρομοκρατεί τον αραβικό πληθυσμό και πολλοί πίστευαν ότι αυτή η διαδήλωση στο Τελ Αβίβ θα δεχόταν επίθεση, παρόλο που είχε επιτραπεί. Άλλωστε, υπάρχει πραγματικός κίνδυνος λιντσαρίσματος στις εβραϊκές περιοχές, ειδικά καθώς η αστυνομία Ben-Gvir μοίρασε δεκάδες χιλιάδες όπλα στις τοπικές πολιτοφυλακές. Της πολιτοφυλακής στο Τελ Αβίβ ηγείται ένας ακροδεξιός ράπερ που ονομάζεται “The Shade”, γνωστός για την οργάνωση επιθέσεων εναντίον ειρηνικών διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια προηγούμενων πολέμων.

Υπήρχαν περίπου πεντακόσιοι γενναίοι διαδηλωτές που τόλμησαν να συγκεντρωθούν στο πάρκο. Η Haaretz, παρεμπιπτόντως, που πάντα υποτιμά την αριστερή διαμαρτυρία, τιτλοφόρησε το ρεπορτάζ της “Δεκάδες διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ”. Περίπου το 80% των διαδηλωτών ήταν Εβραίοι. Όλα έγιναν στα εβραϊκά, και το περιεχόμενο ήταν προσαρμοσμένο ώστε να προκαλεί αλλά όχι να σπάει το τρέχον απαίσιο κλίμα που επικρατεί στην ισραηλινή εβραϊκή κοινωνία.

Τα κύρια αιτήματα της διαδήλωσης ήταν η άμεση κατάπαυση του πυρός και η επιστροφή όλων των αιχμαλώτων, των αιχμαλώτων πολέμου και των φυλακισμένων μέσω μιας συνολικής συμφωνίας ανταλλαγής, “όλοι για όλους”. Αυτά είναι τα πιο ουσιώδη αιτήματα στην τρέχουσα κατάσταση και έκαναν αυτή τη διαδήλωση σημαντική.

Υπήρχαν διαφορετικές θέσεις μεταξύ των ομιλητών, αλλά κανένας από αυτούς δεν αντιμετώπισε την τρέχουσα κατάσταση της καθημερινής γενοκτονίας ως έχει. Οι περισσότεροι ομιλητές προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάποια τεχνητή “εξισορρόπηση” και παραλληλισμό ανάμεσα στην κατοχή και τους κατεχόμενους, τονίζοντας τα δεινά και στις δύο πλευρές και καλώντας να μην κινδυνεύουν οι άμαχοι. Δεν τους κατηγορώ. Στο σημερινό Ισραήλ, οποιαδήποτε θέση που υπονοεί ότι ο αγώνας κατά της κατοχής είναι νόμιμος μπορεί να σε οδηγήσει στη φυλακή.

Από τη θετική πλευρά, υπάρχει μια συνεχής αλλαγή στον πολιτικό λόγο. Πολλοί ομιλητές, Άραβες και Εβραίοι, μίλησαν για το γεγονός ότι υπάρχουν εκατομμύρια Άραβες και Εβραίοι που ζουν μεταξύ ποταμού και θάλασσας και ότι η μόνη λύση είναι τα πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα και η ισότητα για όλους.

Για πολλές δεκαετίες, το ισραηλινό “στρατόπεδο ειρήνης” θεωρούσε ότι ο ρόλος του ήταν να είναι μια ομάδα πίεσης εντός της “ισραηλινής πλευράς” για την προώθηση μιας “ειρηνευτικής διαδικασίας” με την παλαιστινιακή πλευρά. Τώρα, σχεδόν όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ειρηνευτική διαδικασία και ότι πρέπει να υπάρξει ενιαίος αγώνας ενάντια στο ενιαίο σύστημα απαρτχάιντ.

Παρόλο που η διαδήλωση οργανώθηκε από τo Hadash, ο Sami Abu Shehadeh (σ.μ. Άραβας Ισραηλινός πολίτης), ο ηγέτης της Εθνικής Δημοκρατικής Συμμαχίας, ήρθε να συμμετάσχει. Οι διοργανωτές τον πρόσθεσαν αυθόρμητα στον κατάλογο των ομιλητών, δίνοντας ώθηση στην πιο αναγκαία ενότητα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, ξεπερνώντας τις επώδυνες διαιρέσεις που προέκυψαν από τις διασπάσεις στις τελευταίες εκλογές της Κνεσέτ.

Ο Abu Shehadeh ανέφερε στην αρχή της ομιλίας του ότι η τοποθεσία της διαδήλωσής μας ήταν στη γη του κατεστραμμένου χωριού Manshiya- πολλοί από τους απογόνους του είναι τώρα πρόσφυγες στη Γάζα και βομβαρδίζονται από τον ισραηλινό στρατό.

Ο τελευταίος ομιλητής ήταν ο Mohammad Barakeh, επικεφαλής της Επιτροπής Παρακολούθησης της ενωμένης ηγεσίας του Παλαιστινιακού Κοινού του 1948. Ξεκίνησε τα λόγια του αναφέροντας ότι η οικογένειά του εκδιώχθηκε από τη Saffuriya και οι περισσότεροι από αυτούς είναι τώρα πρόσφυγες εκτός Παλαιστίνης. Ενώ μίλησε για τα δεινά και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης, ανέφερε ότι περισσότεροι από εκατό χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχασαν τη ζωή τους πριν από τις 7 Οκτωβρίου. Καθώς η ψευδαίσθηση μιας πολιτικής λύσης σε κρατικό επίπεδο ξεθωριάζει, η αφήγηση βλέπουμε ότι επιστρέφει στα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης, στα ζητήματα δηλαδή ζωής και επιβίωσης.

Οι φασίστες στην κυβέρνηση και στους δρόμους

Όντας ένας αθεράπευτα αισιόδοξος, και καθώς δεν υπάρχουν πολλά ενθαρρυντικά γεγονότα επί του πεδίου αυτή τη στιγμή, προσπαθώ να αναπτερώσω το ηθικό μου υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πόσα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα πριν από λίγο καιρό.

Το 2014, ενώ το Ισραήλ έσφαζε ανθρώπους στη Γάζα με πρωτοφανή ρυθμό (που ξεπεράστηκε κατά πολύ στον σημερινό “γύρο”), το Hadash προσπάθησε να οργανώσει μια αραβοεβραϊκή αντιπολεμική διαδήλωση στο Κέντρο Καρμέλ, σε μια εβραϊκή περιοχή της Χάιφα. Υπήρξε μια πανεθνική φασιστική κινητοποίηση για να τους εμποδίσει, και οι γενναίοι διαδηλωτές της ειρήνης κυνηγήθηκαν παντού. Ήταν καθαρή τύχη που κανείς δεν πέθανε. Ορισμένοι από τους ακτιβιστές που συμμετείχαν στη σημερινή διαμαρτυρία ήταν ακόμα τρομοκρατημένοι από εκείνη την εμπειρία. Εκείνη την εποχή, δημοσίευσα μια μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα στο ιστολόγιό μου.

Τώρα, ο φασιστικός όχλος βρίσκεται στην κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά δεν μας επιτέθηκαν με τον ίδιο αριθμό και την ίδια αγριότητα. Υπήρχαν, ίσως, μεταξύ ενός και διακοσίων φασιστών που διαδήλωναν γύρω μας, και κρατήθηκαν, ως επί το πλείστον, σε κάποια απόσταση από την αστυνομία. Όταν τελικά διαλυθήκαμε και υποτίθεται ότι θα περνούσαμε από ένα ασφαλές πέρασμα προς τα βόρεια, η αστυνομία εξαφανίστηκε και επέτρεψε στους φασίστες, πολλοί από τους οποίους ήταν οπλισμένοι, να παρενοχλούν και να βρίζουν τους διαδηλωτές. Συγκεντρώθηκαν ιδιαίτερα στον Mohammad Barakeh και μπλόκαραν το αυτοκίνητό του για να τον εμποδίσουν να φύγει. Αλλά, τελικά, η αστυνομία επενέβη και τον άφησε να φύγει.

Πηγή: Mondoweiss

Μετάφραση: antapocrisis