Το εργατικό κίνημα βρίσκεται στη φάση της επίθεσης;
Η σημασία του προσδιορισμού της φάσης στην οποία διέρχεται το εργατικό κίνημα και η πρωτοπορία του έχει μεγάλη σημασία. Η ολοκληρωμένη αποτίμηση των στοιχείων της οδηγεί στον καθορισμό των στόχων και των επιδιώξεών, της προετοιμασίας των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και του πρωτοπόρου κόμματος.
Μετά από μία μεγάλη ήττα αναγκαστικά ο αγώνας του εργατικού κινήματος είναι ουσιαστικά αμυντικός, στόχο έχει να αναχαιτίσει την επίθεση του κεφαλαίου και να προετοιμάσει το έδαφος για την επίθεση των λαϊκών δυνάμεων όταν διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις, όταν δηλαδή το κοινωνικοοικονομικό σύστημα εισέλθει σε οικονομική και γενικότερη κρίση, όπως η ιστορική πορεία διδάσκει. Τη φάση της άμυνας περνά το εργατικό κίνημα στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και οπωσδήποτε στην Ελλάδα.
Στόχος είναι να αποκρουστεί η επίθεση που δέχεται ο εργαζόμενος λαός, να μειωθούν οι συνέπειες, να προστατευτούν κατά το δυνατόν οι μαζικές οργανώσεις και πρωτίστως η οργάνωση της εργατικής τάξης, να καθοριστούν συγκεκριμένα τα αιτήματα που θα τεθούν και η τακτική που θα εφαρμοστεί και να προετοιμαστεί το πρωτοπόρο κόμμα. Να μελετηθούν οι τάσεις και οι εξελίξεις στην οικονομία και στην κοινωνία, τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται, η εξέλιξη των διαθέσεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και η συμπεριφορά τους, η συνολική πορεία του κοινωνικού πολιτικού συστήματος και η προοπτική του. Πέραν των αμυντικών αιτημάτων το κίνημα προωθεί, καταρχήν ως αιτήματα ζύμωσης, και αιτήματα για τα οποία οι αντικειμενικές συνθήκες έχουν ωριμάσει, ως ένα βαθμό μπορούν να γίνουν κατανοητά και αποδεκτά από τους εργαζόμενους, διακρίνουν σε αυτά τα συμφέροντά και την βελτίωση της προοπτικής τους και παράλληλα να διαπερνούν τον ορίζοντα της αστικής πολιτικής, να αμφισβητούν την αστική κυριαρχία. Έτσι δεν αποκόπτεται το κίνημα και η πρωτοπορία από τις λαϊκές διαθέσεις, πιέζει την αστική τάξη και διαμορφώνεται η συνείδηση ευρύτερων εργατικών στρωμάτων στη λογική αμφισβήτησης της κυριαρχίας της.
Η συνεχής επίκληση της επίθεσης, πράγμα που γίνεται δεκαετίες τώρα μετά την ήττα του 1989- 91, οι αναφορές ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση μάλλον στοχεύουν στην αναστήλωση του κλονισμένου ηθικού των εργαζομένων και των δυνάμεων της πρωτοπορίας πάρα υποδηλώνουν την πρόθεση και τη δυνατότητα επίθεσης, δεν έχουν ουσιαστικά αποτελέσματα αντίθετα έχουν αρνητικές συνέπειες, αφού αποπροσανατολίζουν και συσκοτίζουν τις δυσκολίες της συγκυρίας και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτή, ιδιαίτερα αν όντως η τακτική σχεδιάζεται πράγματι με όρους επίθεσης.
Εξάλλου δεν μπορεί να εννοηθεί επίθεση με στόχους αμιγώς αμυντικούς, όπως αυτοί που προβάλλονται σήμερα από το ΚΚΕ, να μην περάσει το σχέδιο νόμου έκτρωμα με τις ελαστικές μορφές εργασίας, διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων, κατάργηση των έμμεσων φόρων σε ορισμένα προϊόντα άμεσης ανάγκης, μέτρα Πολιτικής Προστασίας κλπ (Ριζοσπάστης Κυριακή 27/8 σελίδα 17).
Στη χώρα μας σήμερα το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να αποκρούσει την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου να περιφρουρήσει κατακτήσεις και δικαιώματα, να αγωνιστεί για την επιβίωση, για τις ελευθερίες και τις δημοκρατικές κατακτήσεις του, να διαμορφώσει προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα, για τη φάση της επίθεσης που οπωσδήποτε θα έρθει και που με τους αγώνες του μπορεί να τη φέρει πιο κοντά.
Οι στόχοι της κυβερνητικής πολιτικής και οι επιπτώσεις τους
Θα αναφερθούμε εν τάχει σε ορισμένα κρίσιμα μέτωπα και βασικές επιλογές της κυρίαρχης τάξης, όπως η κυβέρνηση της ΝΔ προωθεί και στα οποία στηρίζει σε μεγάλο βαθμό την κερδοφορία του κεφαλαίου και την αντιμετώπιση της κρίση, σε ορισμένα μάλιστα αποδίδει στρατηγική σημασία.
Πρώτο μεγάλο μέτωπο είναι η υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου και των κατακτήσεων των εργαζομένων. Η επιθετική προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη συνεχίζεται ακάθεκτη. Βασικός στόχος της κυβερνητικής πολιτικής παραμένει η ακόμη μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας και η αύξηση του ποσοστού του κεφαλαίου στο ΑΕΠ σε βάρος της εργασίας. Με το πρόσφατο σχέδιο νόμου που έδωσε η κυβέρνηση στη δημοσιότητα προωθείται η πλήρης ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, η κατάργηση ουσιαστικά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Πιο χαρακτηριστική διάταξη του είναι αυτή που θεσμοθετεί το μηδενικό χρόνο απασχόλησης και επίσης η θεσμοθέτηση απασχόλησης ενός εργαζόμενου σε διαφορετικούς εργοδότες εντός του εικοσιτετράωρου χωρίς καν να ορίζεται χρονικό όριο.
Έχοντας οι επιχειρηματίες νόμιμα την άνεση να αυξομειώνουν το ωράριο εργασίας ανάλογα με τις ανάγκες τους και έτσι να μειώνεται το εργατικό κόστος, αξιοποιώντας τη μείωση του εργατικού εισοδήματος, τη μερική απασχόληση και την υψηλή ανεργία αυξάνουν τα κέρδη τους και μαζί την οικονομική αφαίμαξη των εργαζομένων, την επιβάρυνση της υγείας τους και την ουσιαστική κατάργηση του ελεύθερου χρόνου. Στο ίδιο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται μέτρα ποινικοποίησης της περιφρούρησης των απεργιών, αυξάνοντας έτσι το αντιαπεργιακό αντεργατικό οπλοστάσιο.
Η πολιτική της μείωσης της φοροδιαφυγής που εξαγγέλθηκε στόχο έχει να πλήξει μέχρι εξαφάνισης μεγάλα τμήματα των μικροαστικών στρωμάτων με αποτελέσματα τη διόγκωση της ανεργίας σε πρώτη φάση και τη δημιουργία φθηνού δυναμικού εργατικού δυναμικού.
Νέες απώλειες στο εισόδημα των εργαζομένων σημειώνεται μετά τα μεγάλα πλήγματα των προηγούμενων χρόνων. Ο πληθωρισμός στα τρόφιμα κινείται στο 13% και στα πιο βασικά φτάνει ακόμη και το 40%, τα ενοίκια απογειώθηκαν τόσο που πολλές οικογένειες καταναλώνουν στο ενοίκιο περισσότερο από το μισό του μηνιαίου εισοδήματος. Τα επιτόκια ανεβαίνουν και αυτά των καταθέσεων μονίμως είναι πολύ πιο κάτω και μάλιστα βρίσκονται χαμηλότερα από τον πληθωρισμό. Η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης λόγω πανδημίας τερματίζεται από 1/1/2024, θα τερματιστούν οι επιδοτήσεις στο ρεύμα και τα καύσιμα τη στιγμή που οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου εκτινάσσονται απογειώνοντας τα κέρδη των πολυεθνικών και του κυκλώματος παραγωγής και εμπορίας.
Η οικονομική ανέχεια ευρέων τμημάτων των εργαζομένων, η κατάρρευση των κοινωνικών δομών, η υποβάθμιση της παιδείας και του Εθνικού Συστήματος Υγείας σε αντιδιαστολή με την τεράστια συσσώρευση πλούτου σε μία μικρή μειοψηφία είναι χαρακτηριστική.
Η υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, των ανθρώπων που στερούνται ακόμη και τα προς το ζην είναι το πιο κρίσιμο μέτωπο για το εργατικό κίνημα και τις κομμουνιστικές και αγωνιστικές δυνάμεις και πρέπει, να αποτελέσει τον βασικό άξονα των αγώνων.
Η μεγάλη συμπίεση των εισοδημάτων και η υποβάθμιση της ζωής των εργαζομένων, η απώλεια κάθε προστασίας και διασφάλισης τους που με αγώνες δεκαετιών κατέκτησαν θα δημιουργήσει μεγάλη δυσαρέσκεια, αντικειμενική βάση για αντίσταση και αγωνιστική δράση.
Βασικό πλαίσιο στη δράση αυτή πρέπει να είναι η απόκρουση της κυβερνητικής πολιτικής, το κέρδισμα έστω και ορισμένων μερικών κατακτήσεων. Όμως το κίνημα δεν πρέπει να περιοριστεί σε αυτούς του αμιγώς αμυντικούς στόχους. Σύντομα αυτοί θα εξανεμιστούν, η επίθεση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί, αφού η οικονομική ανάκαμψη δεν έρχεται, το μέσο ποσοστό κέρδους δεν ανακάμπτει και από ότι φαίνεται η κρίση θα συνεχιστεί και θα βαθύνει.
Σήμερα ο πλούτος παγκόσμια είναι σε πρωτοφανή ύψη, η παραγωγικότητα της εργασίας μεγαλώνει όσο και αν οι κεφαλαιοκρατικές Σχέσεις Παραγωγής εμποδίζουν την ολοκληρωμένη και αποτελεσματική αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών που θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη ανάπτυξη και θα ωφελούνταν οι εργαζόμενοι. Ο τεράστιος πλούτος, οι μεγάλες τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες μπορούν να οδηγήσουν σε μείωση του χρόνου εργασίας την ώρα και το μονοπωλιακό κεφάλαιο παγκόσμια επιβάλλει στον εργαζόμενο δύο μεροκάματα την ημέρα για απλή επιβίωση.
Υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να τεθούν πιο προωθημένα αιτήματα που θα αποδεχτούν οι εργαζόμενοι και θα κινητοποιηθούν για την ικανοποίησή τους.
Κεντρικό αίτημα που πρέπει να τεθεί, καταρχήν ως αίτημα ζύμωσης, είναι η εβδομάδα 30 ωρών εργασίας, πενθήμερο- εξάωρο- 30ωρο χωρίς μείωση αποδοχών. Η ικανοποίηση του αιτήματος αυτού θα δημιουργήσει πολλές νέες θέσεις εργασίας αφενός και αφετέρου θα αυξηθεί σημαντικά ο ελεύθερος χρόνος που θα αφιερωθεί στην οικογενειακή ζωή και την καλλιέργεια των εργαζομένων. Ο σταθερός χρόνος εργασίας, η κατάργηση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας να αποτελέσουν τον κανόνα. Κατάργηση των αντεργατικών αντισυνδικαλιστικών νόμων, καμία παρέμβαση του Κράτους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Θεωρούμε ότι αυτός είναι ο δρόμος να ανακάμψει το συνδικαλιστικό κίνημα και να αντιμετωπίσει την κρίση του.
Στο βαθμό που αυτές οι διεκδικήσεις κατακτούν το μυαλό των εργαζομένων θα δυναμώνει ένα ταξικό κίνημα που θα παραμερίζει τους συμβιβασμούς με τα αστικά συμφέροντα και τις αστικοποιημένες και γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και θα μπορέσει να αναμετρηθεί νικηφόρα με τον κεφάλαιο και την πολιτική εξουσία.
Δεύτερο μεγάλο μέτωπο εξελίξεων που μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικό είναι οι παγκόσμιες γεωστρατηγικές εξελίξεις, οι συμμαχίες που διαμορφώνονται και οι τεράστιοι ανταγωνισμοί που δημιουργούν κλίμα γενικευμένης αναμέτρησης. Οι οικονομίες στις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες βρίσκονται σε ύφεση ή σε αναιμική ανάκαμψη. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το χορό σέρνει η Γερμανία πού βρίσκεται σε ύφεση δύο συνεχόμενα τρίμηνα με την βιομηχανία της σε καθοδική πορεία και τις υπηρεσίες να ακολουθούν, από κοντά και η Γαλλία. Ίδια περίπου η εικόνα σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Η εικόνα αυτή χαρακτηριστικό της λεγόμενης Δύσης επιδρά αρνητικά στην οικονομία της Κίνας και άλλων χωρών μειώνοντας τους ρυθμούς ανάπτυξης της, αφού πλήττονται οι εξαγωγές της αυτό όμως δεν συμβαίνει στον ίδιο βαθμό με ότι συμβαίνει στη Δύση. Η Ρωσία άντεξε και ξεπέρασε τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων, η οικονομία της πλέον ξεπερνά αυτή της Γερμανίας και αναδεικνύεται πέμπτη οικονομία στον κόσμο.
Η αντίθεση αυτή -στασιμότητα στη Δύση και ταχεία ανάκαμψη στο λεγόμενο “παγκόσμιο νότο” με επικεφαλής την Κίνα και τη Ρωσία- οδήγησε στην ανατροπή του παγκοσμίου συσχετισμού σε όλα τα επίπεδα και η τάση αυτή δεν φαίνεται ότι μπορεί να αντιστραφεί.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αδυνατώντας να διατηρήσουν το ρόλο τους ως παγκόσμιας ηγεμονικής δύναμης αποσύρονται ουσιαστικά από την Ευρώπη και άλλα μέτωπα ρίχνοντας το βάρος σου στον Ειρηνικό ωκεανό για την αναχαίτιση της Κίνας, διαμορφώνουν τη συμμαχία AUCUS με στόχο την απομόνωση της.
Οι δυνάμεις της Δύσης με επικεφαλής τις ΗΠΑ δημιουργούν ένα τεράστιο τόξο ανάσχεσης και επίθεσης που ξεκινά από τη Βαλτική θάλασσα επεκτείνεται στον Εύξεινο Πόντο, στο Αιγαίο πέλαγος και την Ανατολική Μεσόγειο ως τον αραβικό κόλπο και την Ινδία με στόχο την απομόνωση της Ρωσίας και τον έλεγχο της Μ Ανατολής και ένα άλλο ανατολικά από την Αυστραλία ως την Ταϊβάν, την Ιαπωνία και την Κορέα με στόχο την Κίνα. Προσπαθούν να παρασύρουν και να εντάξουν στα σχέδιά τους όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες και στην Ευρώπη μέχρι στιγμής έχουν επιτυχία. Αιχμή του δόρατος θα αποτελέσουν πολυπληθείς σύγχρονες στρατιωτικές δυνάμεις κάθε είδους με αιχμή αρκετές χιλιάδες F35 που αποτελεί το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα στον κόσμο και που θεωρούν ότι δίνουν πλεονέκτημα για 30 και περισσότερα χρόνια.
H Κίνα και η Ρωσία αντιδρούν στη στρατηγική αυτή επεκτείνοντας την επιρροή τους σε Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική μέσω των οικονομικών σχέσεων και των αναγκαίων συμφωνιών και κυρίως διευρύνοντας τους BRICS που θα αριθμούν πλέον 11 χώρες από 1/1/2024 ενώ πολλές ακόμη έχουν αιτηθεί την ένταξη τους. Συνολικά αντιπροσωπεύουν κάτι λιγότερο από το μισό παγκόσμιο πληθυσμό και ΑΕΠ μεγαλύτερο από αυτό του G7.
Μέσω αυτού του στρατηγικού σχεδίου οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και οι σύμμαχοι τους θα επιδιώξουν τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας. Ταυτόχρονα όμως διαμορφώνονται και τα μπλοκ της σύγκρουσης εξοπλισμένα μέχρι τα δόντια και με ειλημμένη απόφαση για επικράτηση. Οι κίνδυνοι για τους λαούς είναι προφανείς.
Στους επικίνδυνους αυτούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς η Ελλάδα έχει ενεργό ρόλο με ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας, πορεία όμως που άνοιξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Κατέστησαν τον Έβρο μία απέραντη αμερικανική βάση εξόρμησης προς την Ανατολική Ευρώπη και εναντίον της Ρωσίας. Η κυβέρνηση πρωτοστατεί με κάθε τρόπο στη στήριξη του καθεστώτος του Κιέβου, κινητοποιεί πανευρωπαϊκά διάφορα κράτη για τη στήριξή του, πρωτοστατεί στην έξαλλη αντιδραστική αντιρωσική προπαγάνδα. Πρόσφατο επεισόδιο είναι η σύγκληση διάσκεψης για τα δυτικά Βαλκάνια με παρουσία του Ζελένσκι και κάθ’ υπόδειξη των Αμερικανών. Τα πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας με βασική αιχμή την αγορά των F-35 δεν τα επιβάλλει η άμυνά της χώρας αλλά οι εξοπλιστικές ανάγκες των ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Έτσι η Ελλάδα γίνεται μέρος μιας γιγάντιας παγκόσμιας αντιπαράθεσης με την πλευρά των πιο επιθετικών δυνάμεων και με μεγάλους κινδύνους για τον ελληνικό λαό και για την ανθρωπότητα. Το κόστος της χώρας είναι μεγάλο και πολύπλευρο. Είναι οικονομικό αφού τα εξοπλιστικά προγράμματα κοστίζουν πολλά δισεκατομμύρια σε μία χώρα υπερχρεωμένη μέχρι το λαιμό, είναι πολιτικό αφού η απόλυτη πρόσδεση στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επιδρά βαθιά στην πολιτική ζωή, στο χαρακτήρα των πολιτικών δυνάμεων, μειώνει την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και την αποστερούν από σημαντικούς συμμάχους. Αυτό ισχύει για το σύνολο των αστικών δυνάμεων, όμως δεν ισχύει για μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μάλλον την πλειονότητά του, που αντιστέκεται σθεναρά.
Από την πλευρά των Δυνάμεων της κομμουνιστικής αριστεράς δεν αρκεί η αναφορά σε παγκόσμιους ανταγωνισμούς, σε παγκόσμια όξυνση και σε κινδύνους. Όλα αυτά είναι σύμφυτα με τον ιμπεριαλισμό, η απλή αναφορά και καταγγελία τους δεν προσφέρει κάτι στον αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού και του πολέμου. Ακόμη περισσότερο γνωρίζουμε ότι η όξυνση των αντιθέσεων, η ένταση της οικονομικής και γενικότερης κρίσης και η σύγκρουση μπορεί να αποδειχθούν η ιστορική ευκαιρία για την εργατική τάξη και τις δυνάμεις της ανατροπής. Αυτό, όμως για να έχει θετικό αποτέλεσμα απαιτεί πέρα από τις διαπιστώσεις και τις καταγγελίες οι δυνάμεις αυτές να απαντήσουν τι κάνουν, πώς προετοιμάζονται ώστε η εργατική τάξη και οι λαοί να εκμεταλλευτούν την κρίση και τις συγκυρίες.
Ο δρόμος είναι ένα πλατύ ισχυρό κίνημα με αιχμή του την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πολέμους του, την ήττα των Αμερικανών και των συμμάχων τους, την αλληλεγγύη στους λαούς που αγωνίζονται, την υπεράσπιση των προσφύγων, να γίνει ζήτημα αιχμής η έξοδος από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, να καταργηθούν οι συμφωνίες που δένουν τη χώρα στα σχέδια τους, η πάλη για την ειρήνη και τις ισότιμες σχέσεις των χωρών της περιοχής και παγκόσμια.
Τρίτο μέτωπο είναι τα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού στη χώρα με τις καταστροφικές φωτιές στη Ρόδο, τον Έβρο και σε αρκετές άλλες περιοχές και τις πλημμύρες στη Θεσσαλία στη συνέχεια που τα νερά κατάκλυσαν τεράστιες περιοχές που πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο στρέμματα ήρθαν για άλλη μία φορά να υπογραμμίσουν τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται στο κλίμα παγκόσμια, με αιχμή την υπερθέρμανση του πλανήτη που απειλούν μεγάλες εκτάσεις της χώρας και προκαλούν ιδιαίτερα βίαια καιρικά φαινόμενα καταστροφικά και επικίνδυνα.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη, η επιδίωξη του μέγιστου κέρδους σε κάθε γωνιά του πλανήτη δεν καταστρέφει μόνο τον άνθρωπο αλλά καταπονεί και εξαντλεί το περιβάλλον και στις μέρες μας η εξέλιξη αυτή φαίνεται να είναι χωρίς επιστροφή. Η ληστρική εκμετάλλευση της φύσης, οι ακραίες παρεμβάσεις με κριτήριο το κέρδος οδηγούν στις μεγάλες καταστροφές, και η επανόρθωση των καταστροφών γίνεται πηγή συσσώρευσης πλούτου για τα μεγάλα συμφέροντα πολλές φορές για τους ίδιους που δημιουργούν τα προβλήματα.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος αποκτά πρωτεύουσα σημασία. Τα πολυδιαφημισμένα μέτρα που αποφασίζουν οι κυβερνήσεις και παγκόσμιες σύνοδοι για το κλίμα στην ιδανική περίπτωση οριακά αποτελέσματα μπορούν να έχουν, αφού η εφαρμογή τους ανατίθεται στις κυβερνήσεις και στο κεφάλαιο, αποφάσεις παραμερίζονται ή παρακάμπτονται με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα μέτρα εναντίον της υπερθέρμανσης του πλανήτη μετατράπηκαν σε απολιγνιτοποίηση, σε πράσινη ανάπτυξη και ηλεκτροκίνηση μέσω των οποίων διοχετεύονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια στις πολυεθνικές και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ως πρωτοπόρος κλείνει τα λιγνιτωρυχεία και αγοράζει πανάκριβο LΝG.
Ο αποτελεσματικός αγώνας για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος συναρτάται με την ανάπτυξη της πάλης εναντίον της εξουσίας του κεφαλαίου, της λογικής των ανεξέλεγκτων ενδύσεων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε τελική ανάλυση η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην αλλαγή των Σχέσεων Παραγωγής.
Η υπεράσπιση του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος, των βουνών, του δασικού πλούτου και η παρεμπόδιση της καταστροφής του είναι άμεση ανάγκη. Παράλληλα η υπεράσπιση του λαού και του βιός του από τις καταστροφές, η διεκδίκηση των αναγκαίων πόρων για την πρόληψη και κατάσβεση των πυρκαγιών για αναδάσωση και αντιπλημμυρικά έργα.
Τέταρτο μέτωπο είναι η υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών
Η μετατροπή των δημοσίων αγαθών σε εμπορεύματα και η ιδιωτικοποίηση τους, τάση που από τον ίδιο τον Μαρξ επισημάνθηκε, στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού πήρε διαστάσεις καταιγιστικές. Η εμπορευματοποίηση και η εκχώρηση τους στο μονοπωλιακό κεφαλαίο έγινε σημαντικός τομέας επένδυσης και αναπαραγωγής του. Δημόσιος χώρος- φιλέτα γης, βουνά, παραλίες, κοινόχρηστοι χώροι των πόλεων εμπορευματοποιούνται. Οι σημαντικότερες και πιο κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, πηγή πλούτου για το λαό και τη χώρα, ο σιδηρόδρομος, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια άλλα δημόσια αγαθά όπως η παιδεία, η υγεία κρίσιμα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, τα πανεπιστήμια που προστατεύονται με Συνταγματική διάταξη εκχωρούνται στο κεφάλαιο. Αποτέλεσμα είναι να συμπιέζονται επικίνδυνα τα λαϊκά εισοδήματα με την αύξηση του κόστους των αντίστοιχων υπηρεσιών σε εποχές μεγάλης λιτότητας και να στερούν τους κατοίκους από τους ελεύθερους ζωτικούς χώρους ιδιαίτερα στις πόλεις.
Η προβολή και διεκδίκηση αιτημάτων εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων και επαναφοράς στο δημόσιο όσων ιδιωτικοποιήθηκαν έχει πολύπλευρη σημασία. Εκτός από την απαλλαγή των εργαζομένων από την εκμετάλλευση των ιδιωτών στους τομείς αυτούς, αμφισβητεί έμπρακτα το επιχείρημα ότι το ιδιωτικό είναι πιο αποτελεσματικό και συμφέρον από το δημόσιο, θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία άμεσα στα κοινωνικά αγαθά και σταδιακά στο σύνολο των μέσων παραγωγής.
Η προβολή αιτημάτων όπως:
Να σταματήσει άμεσα κάθε ιδιωτικοποίηση, να απελευθερωθούν οι κοινόχρηστοι χώροι των πόλεων, οι παραλίες, οι ελεύθεροι χώροι να διαμορφωθούν κατάλληλα ώστε να αξιοποιηθούν από τους εργαζομένους, να επανέλθουν στο Δημόσιο όλες οι ιδιωτικοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις και να λειτουργήσουν με εργατικό – λαϊκό έλεγχο, να κρατικοποιηθούν μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας μπορούν να αποκτήσουν μεγάλη δυναμική.
Πέμπτο Μέτωπο είναι ο κίνδυνος του φασισμού και της αντίδρασης, η υπεράσπιση των προσφύγων, η πάλη για τη διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Η ακροδεξιά στην Ελλάδα εμφανίζεται ενδυναμωμένη και μαζί τα σχέδια της Νέας Δημοκρατίας για ένταξη του μη φασιστικό τμήματος της στους εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους της. Το φασιστικού προσανατολισμού τμήμα της παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που του προκαλούν τα μέτρα απαγόρευσης και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του είναι αρκετά ισχυρό. Επιδέξια η κυβέρνηση το τροφοδοτεί με την πολιτική της του νόμου και της τάξης και της προβολής ακραίων αντιλήψεων, ιδεών και θέσεων. Τα αντιπροσφυγικά αισθήματα μικροαστικών συντηρητικών, ιδιαίτερα στις γειτνιάζουσες με την Τουρκία περιοχές, αποδεικνύονται πρόσφορο έδαφος ώστε με την κατάλληλη προπαγάνδα και δράση να χρεώνουν τη μεγάλη πυρκαγιά στον Έβρο στους πρόσφυγες και μάλιστα καθ΄ υπόδειξη της Τουρκίας, τροφοδοτώντας έτσι κλίμα ανασφάλειας μεταξύ του λαού και έξαρσης των ρατσιστικών αισθημάτων.
Η ακροδεξιά με προεξάρχουσες τις δυνάμεις της Χρυσής Αυγής οργανώνει τμήματα εφόδου στον Έβρο που συλλαμβάνουν μετανάστες ή περιπολούν “εναντίον του εχθρού”, με την ανοχή των κρατικών αρχών.
Ένα κράμα αντιπροσφυγισμού, ρατσισμού, ξενοφοβίας, πατριδοκαπηλίας πολιορκεί και επηρεάζει τμήματα της ελληνικής κοινωνίας αυτά που γνωρίζουν την υποβάθμιση, την απαξίωση και τον εμπαιγμό από την εξουσία χρόνια τώρα.
Μία δεύτερη πλευρά είναι η ένταση των φαινομένων αντιδραστικοποίησης τμήματος του λαού. Δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο αλλά τα γεγονότα αυτά πληθαίνουν και παίρνουν ακόμη πιο απάνθρωπο χαρακτήρα. Η δολοφονία του άτυχου 36χρονου στο λιμάνι του Πειραιά, οι ληστείες σε βάρος πλημμυροπαθών της Θεσσαλία, η εγκατάλειψη θυμάτων τροχαίων και πληθώρα καθημερινών φαινομένων αντικοινωνικής συμπεριφοράς το επιβεβαιώνουν.
Παράλληλα με τα φωτεινά φαινόμενα μαζικής αλληλεγγύης σε ένα τμήμα εργαζομένων υπάρχει η παντελής αδιαφορία και η αποκτήνωση η οποία αυξάνει, χάνουν όχι μόνο την ταξική τους συνείδηση αλλά και το ανθρωπισμό τους και καθίσταται επικίνδυνοι. Είναι τα συμπτώματα των κοινωνιών σε σήψη.
Οι εξελίξεις αυτές στην οικονομία και οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα οδηγούν σε πολιτικές εξελίξεις. Σταθερά σχηματοποιούνται οι τάσεις που θα διαμορφώσουν τη νέα εικόνα. Η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες, οι αντιφάσεις της πολιτικής της και ο ταξικός χαρακτήρας της ήδη δημιούργησαν σημαντική δυσαρέσκεια στο ακροατήριο της, το συγκυριακό 41% δεν είναι άτρωτο.
Από την κρίση της Νέας Δημοκρατίας και την απώλεια δυνάμεων δεν φαίνεται ότι θα ενισχυθούν δυνάμεις με μία κεντρώα, κεϋνσιανή λογική.
Το ΚΚΕ περισσότερο ενδιαφέρεται να συντηρήσει την επιρροή του παρά να παρέμβει ενεργά στις εξελίξεις για να εμποδίσει τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης και της οικονομικής ολιγαρχίας και να διαμορφωθούν πλαίσια αμφισβήτησης της ηγεμονίας της.
Η ακροδεξιά κινείται σχεδιασμένα και δραστήρια, διαμορφώνει πανευρωπαϊκά συμμαχίες και αξιοποιεί τις δυνατότητες που η πολιτική της κυβέρνησης δημιουργεί.
Η πιθανότητα ανόδου της είναι σημαντική, γεγονός που θα επιτρέψει στο κεφαλαίο εύκολα να ελέγξει τις εξελίξεις.
Κλείνοντας, η οργάνωση της δράσης πρέπει να παίρνει υπόψιν την ιστορική φάση που διανύουμε, ότι η κοινωνία βρίσκεται στο ιμπεριαλισμό και μάλιστα στο ύστερο στάδιο του. Η κρίση είναι βαθιά και ολόπλευρη και τα περιθώρια αντιμετώπισης της και ανάκαμψης περιορισμένα. Οι συγκρούσεις των μεγάλων αντιπαρατιθέμενων συμμαχικών μπλοκ παγκόσμια μπορεί να καταστούν ανεξέλεγκτες, η περίοδος μακρόχρονης σταθερής ανάπτυξης του συστήματος δεν υπάρχει πλέον και οι βίαιες εκρήξεις πιθανές. Βέβαια το κεφάλαιο δεν πρόκειται να αυτοκαταργηθεί, ούτε να παραδώσει την εξουσία, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της πρέπει να την κατακτήσουν και για αυτό πρέπει να δημιουργήσουν τις αναγκαίες προϋποθέσεις και σήμερα βρίσκονται μακριά από το στόχο αυτό. Κατά συνέπεια ο αγώνας πρέπει να κατατείνει σε ισχυρό ενωτικό εργατικό κίνημα με συνείδηση του ιστορικού του ρόλου και δημιουργία πρωτοπόρου επαναστατικού κόμματος που θα έχει τα εφόδια να οδηγήσει την εργατική τάξη στην εξουσία.
Γ. Α.
