Ήταν ακριβώς είκοσι χρόνια πριν, φθινόπωρο του 2003. Ο «εκσυγχρονισμός» του Κ. Σημίτη έπνεε τα λοίσθια πνιγμένος στα σκάνδαλα, με τα φαινόμενα αποσύνθεσης εντός του κυβερνώντος, κραταιού παρόλα αυτά ΠΑΣΟΚ, να εξελίσσονται σε καθημερινότητα.
Οι ελπίδες για παραμονή στην εξουσία συγκεντρώνονταν στο πρόσωπο του γιού του ιδρυτή του κόμματος και υπουργού Εξωτερικών. Τι κι αν ο βρόμικος ρόλος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, στη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στην Γιουγκοσλαβία, στην προσέγγιση «βήμα – βήμα» με την Τουρκία και στα όσα προηγήθηκαν του Σχεδίου Ανάν έπειθαν και τον πιο αφελή ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο εκλεκτός της αμερικανοκρατίας και θα εξελισσόταν στον μοιραίο άνθρωπο για το ΠΑΣΟΚ; Ο άνθρωπος δηλαδή που θα έκανε την ως τότε δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ να ομοιάζει με πταίσμα…
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προσπερνούσαν όλη αυτή την κριτική σαν εμμονική ιδεοληψία μιας άλλης, ξεπερασμένης εποχής. Θυμάμαι μάλιστα, χαρακτηριστικά, στέλεχος πρώτης γραμμής που του είχε μείνει να φλερτάρει με την Αριστερά, στο ερώτημα «μα με την πρεσβεία;» να απαντά με το σουξέ της εποχής «Βάλαμε φωτιά στα φρένα». Τόση ήταν η επιθυμία τους να παραμείνουν στην εξουσία, με κάθε κόστος!
Πλήθος νεωτερισμών για εκείνη την εποχή επιστρατεύτηκε για να εξωραΐσει το δηλητηριασμένο φρούτο του Γιωργάκη: Από την πρώτη ψηφοφορία για αρχηγό κόμματος που έγινε με την συμμετοχή ακόμη και μη μελών του κόμματος (με αποτέλεσμα η νοθεία να πάει σύννεφο…) μέχρι την περίφημη αμφίπλευρη διεύρυνση όταν Στέφανος Μάνος και Ανδρέας Ανδριανόπουλος από την μια και Μίμης Ανδρουλάκης και Μαρία Δαμανάκη από την άλλη συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ το 2004. Η ασυμμετρία έβγαζε από τότε …μάτια: Ο Δεξιοί παρέμεναν αμετανόητοι δεξιοί, μέχρι και σήμερα, ενώ οι υποτιθέμενοι αριστεροί ήταν σκιά του προ 20ετίας εαυτού τους…
Την συνέχεια την ξέρουμε, με τον ελληνικό λαό να παραδίνεται στα κοράκια της Τρόικας από την επομένη των εκλογών του 2009.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Παρότι δε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε η ζωή μας κάνει κύκλους, ένα «νέο» κόμμα κι ένας νέος πολιτικός αρχηγός σήμερα διεκδικεί να φτάσει στο τέλος την δουλειά της αμερικανοκρατίας στη σύγχρονη εποχή που η «συλλογική Δύση» συρρικνώνεται, το δολάριο αμφισβητείται και ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία πάει από το κακό στο χειρότερο…
Η αριστερή άνοδος και η δεξιά πτώση του ΣΥΡΙΖΑ
Το «νέο» αυτό κόμμα διένυσε μια θεαματική πορεία με τα ποσοστά του να απογειώνονται στο 31% όταν μέχρι το 2015 ταυτιζόταν με το κίνημα των πλατειών και το αντι-μνημονιακό ρεύμα και να κατεδαφίζονται στο 18% το 2023 επειδή το 2015 επέβαλε το πιο βάρβαρο μνημόνιο, προώθησε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και πρόσφερε νέες πολεμικές βάσεις στους Αμερικάνους. Ο δε αρχηγός του αποθεώθηκε όταν δήλωνε «καμιά θυσία για το ευρώ» ή υποσχόταν διαγραφή μέρους έστω του χρέους και έγινε αντικείμενο χλεύης εντός κι εκτός κόμματος όταν περιγελούσε το «αριστεροχώρι», στο οποίο προφανώς δεν χώραγε το ασύλληπτο πολιτικό του …διαμέτρημα, ή έβρισκε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ. Μαζί με το κόμμα και τον πρόεδρο του, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε δημόσια μαθήματα καιροσκοπισμού, ανάγοντας την κυβίστηση σε οδηγό πολιτικής επιβίωσης.
Ειρήσθω εν παρόδω: όποιος θέλει να διερευνήσει τις αιτίες της ήττας της Αριστεράς ας αντιπαραβάλει στον οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ τη σταθερότητα με την οποία η Δεξιά μάχεται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας σταθερά και αταλάντευτα… Δεν θα του πάρει πολύ χρόνο…
Η πρόσφατη εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, που όλο και περισσότερο θυμίζει την κραυγή του Τζόκερ («πάρε αυτό που σου αξίζει») στον τηλεπαρουσιαστή Ρόμπερτ ντε Νίρο τη στιγμή που τον πυροβολεί στο κεφάλι, ήταν το τίμημα που πλήρωσε για την πολιτική του γραμμή: Όποιος επιλέγει θέσεις Μ. Δαμανάκη και Ν. Κωνσταντόπουλου δεν θα έχει ποσοστά πλατειών… Τα ποσοστά πλατειών προϋποθέτουν πολιτικό ριζοσπαστισμό και συγκρούσεις!
Ωστόσο, κανένας στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε θέση να δει κατά πρόσωπο και να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα. Καθόλου τυχαία, δεν υπήρξαν ποτέ συμπεράσματα για τις δύο ήττες του 2019 (ευρωεκλογές και βουλευτικές) και για τις δύο εκλογικές ήττες της άνοιξης του 2023. Και πριν κοπάσει το βέρτιγκο της εκλογικής ήττας, που αναμεμειγμένο με σκυλοκαβγάδες στελεχών για εξουσία προκαλούσε αποστροφή, εμφανίστηκε ο αστέρας Κασσελάκης. Ούτε πολύ νωρίς για να φανεί η πολιτική του γύμνια, ούτε πολύ αργά για να μην προλάβει να γίνει αστέρας.
Στο σενάριο που συνόδευσε την εμφάνιση του Κασσελάκη προστέθηκαν ορισμένα στοιχεία της κλασσικής συνταγής, με τον Παύλο Πολάκη να παίρνει το 2023 την θέση του Μίμη Ανδρουλάκη. Το βασικό υλικό ωστόσο ήταν η περίφημη «εκλογή από την βάση» που άγγιξε την γελοιότητα. Μάρτυρας η προσπάθεια του χουντικού αντιδήμαρχου του Μπέου στον Βόλο και ταμία του Ιδρύματος Μητσοτάκη, Κ. Λούλη να ψηφίσει κι αυτός για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου. Όλοι οι δεξιοί χωράνε!
Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι πέρα για πέρα ενδεικτικό των σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί η «εκλογή από την βάση» ακόμη και την μη κομματική. Δεν είναι απλώς και μόνο επίδειξη νεωτερισμού.
Πλήγμα στη δημοκρατία η «εκλογή από την βάση»
Αρχικά πρέπει να τονίσουμε ότι η «εκλογή από την βάση» ως απαραίτητο συμπλήρωμα έχει τον προσωποπαγή, προεδροκεντρικό χαρακτήρα των κομμάτων, τον οποίο είχε καταγγείλει ο αείμνηστος Μανόλης Γλέζος στο πρώτο συνέδριο του κόμματος το 2013. Η εκλογή από την βάση όμως, κρατάει μία ημέρα. Η εκλογή τουλάχιστον τέσσερα χρόνια: Στη διάρκεια αυτής της θητείας ο πρόεδρος αποφασίζει μόνος του, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς να ελέγχεται από όργανα, χωρίς να λογοδοτεί στο κόμμα που τον εξέλεξε. Προφανώς άλλα κέντρα εξουσίας, από πρεσβείες μέχρι ολιγάρχες, βρίσκονται σε διαρκή επαφή μαζί του και σε πραγματικό χρόνο για να του υπαγορεύουν την πολιτική που θα ακολουθήσει. Συνεπώς, η εκλογή από την βάση συγκαλύπτει και νομιμοποιεί τον εγγενή αυταρχισμό, των προεδροκεντρικών κομμάτων. Το πόπολο παίρνει μια ψήφο κάθε 4 χρόνια κι αν, κι οι ολιγάρχες με τους πρέσβεις καθημερινή συνομιλία.
Εν είδει παρενθέσεως: Αν η κυριαρχία της επικοινωνιακής εικόνας του Κασσελάκη είναι «μεταπολιτική», όπως την χαρακτήρισε ο Ευ. Τσακαλώτος, η «εκλογή από την βάση» κι οι «ελέω θεού» πρόεδροι είναι πολιτική;
Σε ό,τι αφορά την ίδια την εκλογική διαδικασία «από την βάση»: Στις μέρες μας είναι δύσκολη η ίδρυση νέου κόμματος από την αρχή, στοιχίζει χρόνο και χρήμα. Χώρια που τα υπάρχοντα κόμματα παραμένουν στον πολιτικό ανταγωνισμό σαν ωρολογιακές βόμβες.
Η κυρίαρχη τακτική προκρίνει την μετάλλαξη των υπαρχόντων, που χώρια των άλλων κληροδοτεί και την παλιά πελατεία. Όμως, για να ολοκληρωθεί αναίμακτα η μετάλλαξη πρέπει με κάποιον τρόπο να καλυφθούν τα ίχνη που άφησαν πρεσβείες κι επιχειρηματικοί κύκλοι από τις συνευρέσεις τους. Κάπως έτσι εφευρέθηκε η «εκλογή από την βάση» που με την βοήθεια των φιλικών Μέσων εμφανίζει το μεγαλύτερο εσωκομματικό πολιτικό πραξικόπημα ως γιορτή της δημοκρατίας, με τον κάθε λούλη να αποκτά δικαίωμα ψήφου ακόμη και στην Αριστερά.
Κι όλα αυτά με 2 μόνο ευρώ! Ο ορισμός της πολιτικής ευτέλειας! Από την εποχή που η συμμετοχή σε ένα κόμμα ήταν τίτλος τιμής και ένα βήμα παραπάνω στην στράτευση και την πολιτική συγκρότηση ενός ανθρώπου, σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ με 2 ευρώ, όσο στοιχίζει δηλαδή ένας εσπρέσο, κι αυτός σε φθηνά καφέ, βγάζεις πρόεδρο. Ο τούρκος κομμουνιστής λογοτέχνης Αζίζ Νεσίν στο βιβλίο του «Καφές και δημοκρατία» έγραφε ότι στη χώρα του δύο πράγματα δεν ευδοκιμούν: ο καφές και η δημοκρατία. Και τα δύο τα εισάγουν απ’ έξω. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ η δημοκρατία στοιχίζει όσο ένας καφές… Κι έτσι το Πρώτο Θέμα, το Βήμα και τα Παραπολιτικά, οι πιο ορκισμένοι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να επιβάλλουν τον πρόεδρο του.
Ο ανορθολογισμός της εκλογής του προέδρου από την μη κομματική βάση είναι πασιφανής: Στην θεωρία (κι αφήνοντας κατά μέρος την πρακτική που θέλει τα κόμματα να είναι μηχανισμοί νομής της εξουσίας) κάθε κόμμα αποτελεί ένωση ομοϊδεατών με σκοπό να προάγει κοινούς πολιτικούς σκοπούς. Από την ελεύθερη αγορά και τις ιδιωτικοποιήσεις των πάντων στο ένα άκρο μέχρι την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στο άλλο. Όταν το ένα κόμμα από τα δύο «ανοίγει» τις διαδικασίες εκλογής του στα μέλη του άλλου, τότε αυτός που την πληρώνει είναι τα πολιτικά και ιδεολογικά του χαρακτηριστικά. Η «εκλογή από την βάση» ακυρώνει την συγκολλητική του ουσία, στην θεωρία πάντα, ή αποδεικνύει ό,τι ισχύει στην πράξη: Τα κόμματα είναι αποκλειστικά και μόνο μηχανισμοί νομής της εξουσίας, με μοναδικό ζητούμενο εκείνον τον αρχηγό που θα εξασφαλίσει τον πιο γρήγορο δρόμο στην εξουσία.
Ο Κασσελάκης εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ
Σε αυτό τον αγώνα, που κερδισμένο έχει όποιον υπόσχεται εξουσία, κανείς από τους τέσσερις υποψήφιους του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται ή να καταγγέλλει τον Κασσελάκη ως επικοινωνιακό προϊόν, με μοναδική πιθανή εξαίρεση τον Στέφανο Τζουμάκα. Αχτσιόγλου – Τσακαλώτος – Παπάς μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο για να μη χάσουν την εξουσία υποθηκεύοντας την δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, αντί να παραιτηθούν, και μαζί έφεραν την Συμφωνία των Πρεσπών με στόχο να μπει η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ, συμβάλλοντας στην επέκτασή του προς τα ανατολικά. Μαζί μάλιστα δέχτηκαν τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2023, παρότι είχε ταχθεί υπέρ του Μητσοτάκη με άρθρο του στον Εθνικό Κήρυκα της νέας Υόρκης! Το ομολόγησε ο ίδιος σε άρθρο του στην αγγλόφωνη Καθημερινή.
Στο ίδιο μάλιστα πρόσφατο άρθρο του ο Κασσελάκης δηλώνει χωρίς υπεκφυγή τόσο την πρόθεσή του να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ όσο και την ενεργό συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα σε αυτό το σχέδιο δεξιάς κι αμερικανικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ: «Εντάχθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πίστευα ότι με τον Τσίπρα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε το αντίστοιχο Δημοκρατικό Κόμμα της Ελλάδας, ένα κόμμα που θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα μείγμα πολιτικών αλλαγών που θα κυμαίνονταν από νομοσχέδια με διακομματική στήριξη για την οικονομία και τη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης μέχρι προοδευτική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της στέγης, της φτώχειας κ.λπ. Πέρασα αρκετό χρόνο με τον Τσίπρα τον Ιούνιο, κάνοντας εκστρατεία σε όλη τη χώρα, και δεν μετανιώνω καθόλου που αφιέρωσα το χρόνο, την ενέργεια και τα προσωπικά μου κεφάλαια για να υποστηρίξω τη “Δημοκρατική” μας υπόθεση».
Επομένως, η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε Δημοκρατικό Κόμμα δεν είναι κριτική των πολέμιων του, είναι μια εξαγγελία του Κασσελάκη που μένει να υλοποιηθεί – άσχετα αν ο ίδιος δεν το δηλώνει δημόσια για να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Δοθέντων των παραπάνω, ο Κασσελάκης θα αποτελέσει ολετήρα για τον λαό και την δημοκρατία και ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κασσελάκης θα αποτελέσει ταφόπλακα για τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή θα ολοκληρώσει και στους τύπους το διαζύγιο που πήρε το 2015 το κόμμα από την Αριστερά, τους αγώνες και τις παραδόσεις αντίστασης του ελληνικού λαού. Περιττό να ειπωθεί ότι κανένας από τους τέσσερις άλλους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να φέρει σε πέρας αυτό το έργο όσο ένας ελληνοαμερικάνος που για να κερδίσει σε κύρος ισχυρίζεται ότι εργάστηκε στην Goldman Sachs. Η μεταφορά δε της αμερικανικής «ταυτοτικής» και «δικαιωματικής» ιδεολογίας στο καταστατικό του νέου ΣΥΡΙΖΑ με σημαία τις προσωπικές σεξουαλικές του προτιμήσεις, κι όχι φυσικά το δικαίωμα στις λιγότερες ώρες εργασίας ή τις αυξήσεις σε μισθούς ή στην κρατικοποίηση της ενέργειας, δίνει μια αμυδρή υπόσχεση η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ να μην το μετατρέψει σε ΚΟΔΗΣΟ ή ΕΔΗΚ. Το τι θα γίνει θα το δούμε. Το λοιπό στελεχιακό δυναμικό του κόμματος όπως φαίνεται προτιμάει να γίνει Δημοκρατικό Κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, αν πρόκειται να γλιτώσει την πορεία απαξίωσης της υπόλοιπης ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό είναι το ντιλ…
Ο Κασσελάκης ωστόσο θα εξελιχθεί σε ολετήρα για τον λαό και την δημοκρατία γιατί η υποταγή που υπόσχεται στην αμερικανοκρατία θα φέρει νέες περιπέτειες και τραγωδίες, όπως συνέβη το 1974 όταν η αμερικανοκίνητη χούντα έφερε την προδοσία της Κύπρου. Τον Κασσελάκη τον επέλεξαν γιατί αποτελώντας tabula rasa στην πολιτική, οφείλοντας επομένως την άνοδό του αποκλειστικά και μόνο στα κέντρα, είναι αδίστακτος! Δεν θα ορρωδήσει προ ουδενός. Τα κατορθώματα του πρώτου διδάξαντα Γιωργάκη θα τα θυμόμαστε σαν ανέμελη βόλτα στο δάσος. Ο Κασσελάκης πάντως δεν έχει δίπλα του μόνο την Αμερικανική Πρεσβεία. Έχει και τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας από τη ναυτιλία, τις τράπεζες και την ενέργεια, που στήριξαν τον Τσίπρα πριν τον πετάξουν σαν στημένη λεμονόκουπα αφού πρώτα έβγαλε την βρόμικη δουλειά, και τώρα εναποθέτουν τις ελπίδες του στον Κασσελάκη για ένα αξιόπιστο αντίβαρο στην ασκούμενη πολιτική που θα είναι πλήρως ελεγχόμενο και υπάκουο να εφαρμόσει τον Μητσοτακισμό χωρίς τον Μητσοτάκη…
Λεωνίδας Βατικιώτης 