«Ο βιασμός ως όπλο πολέμου είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Είναι εξωφρενικό το ότι κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι υπέρ της δικαιοσύνης ενώ κλείνουν τα μάτια και τις καρδιές τους στα θύματα της Χαμάς».
Αυτή τη δήλωση έκανε η Χίλαρι Κλίντον σε πρόσφατη ημερίδα που οργάνωσε το Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη. Εκεί, Ισραηλινοί αξιωματούχοι κατηγόρησαν τις γυναικείες οργανώσεις της Δύσης για «σιωπή». Σε ομιλία του ο Νετανιάχου εξήγησε καλύτερα πώς να ανοίξουμε τις καρδιές μας στα θύματα: με το να στηρίζουμε την γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ. Αναφερόμενος στις καταγγελίες βιασμών από τη Χαμάς, ο Νετανιάχου στράφηκε στην απαίτηση στήριξης του Ισραήλ για την «υπεράσπιση του πολιτισμού». Νωρίτερα, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Έλι Κοέν είχε χαρακτηρίσει το κάλεσμα του Αντόνιο Γκουτέρες για ενεργοποίηση του άρθρου 99 του Χάρτη του ΟΗΕ και κατάπαυση του πυρός στη Γάζα ως «υποστήριξη» στη Χαμάς και «στους βιασμούς γυναικών».
Είναι πολλοί όμως εκείνοι που δεν σωπαίνουν, αλλά κάνουν απλές ερωτήσεις: Πόσα είναι τα θύματα; Μπορούμε να μιλήσουμε σε ένα από αυτά ή, έστω, σε έναν αυτόπτη μάρτυρα;
Σε μια αναλυτική αποδόμηση των ισραηλινών και δυτικών ρεπορτάζ για την επίθεση της Χαμάς, ο Αμερικανο-παλαιστίνιος δημοσιογράφος Αλί Αμπουνιμά απέδειξε πως η απάντηση του Ισραήλ σε αυτά τα ερωτήματα είναι, με μια λέξη, όχι. Μεταξύ άλλων, ο Αμπουνιμά αναφέρθηκε σε άρθρο του CNN με έναν πηχιαίο τίτλο περί «τρόμου της 7ης Οκτωβρίου». Εκεί διαβάζουμε πως η αστυνομική έρευνα δεν στηρίζεται σε αυτόπτες μάρτυρες, ενώ δεν είναι καν σαφές αν επιβίωσαν θύματα βιασμών. Το ίδιο παραδέχεται και η Haaretz: η ειδική επιτροπή του Ισραήλ για την διερεύνηση των καταγγελιών βιασμού «δεν έχει πάρει απευθείας καταθέσεις» από μάρτυρες. Τα δε ιατροδικαστικά τεκμήρια των καταγγελλόμενων μαζικών βιασμών «εξανεμίζονται» (κάποια θύματα της επίθεσης βρέθηκαν απανθρακωμένα).
Ούτε το Reuters κατάφερε να επαληθεύσει μια καταγγελία πως στρατιώτης της Χαμάς πυροβόλησε μια γυναίκα στο κεφάλι ενώ τη βίαζε. Η ισραηλινή αστυνομία δεν έφερε την μοναδική μάρτυρα του περιστατικού (γνωστή και ως Μάρτυρας S) σε επαφή με τους δημοσιογράφους, αλλά τους έδειξε βίντεο της μαρτυρίας της «ιδιωτικά». Το BBC αποφάσισε να αναπαραγάγει τις φρικιαστικές της περιγραφές: οι «μαχητές της Χαμάς» έκοψαν το στήθος του θύματος και το «πέταξαν στο δρόμο», ενώ ένας από αυτούς την πυροβόλησε στο κεφάλι «πριν τελειώσει. Δεν σήκωσε καν το παντελόνι του· πυροβολεί και εκσπερματώνει», φέρεται να είπε η Μάρτυρας S. Οι αναπόφευκτες απορίες για το πώς κατάλαβε ότι ο μαχητής της Χαμάς εκσπερμάτωσε, αφήνονται στην φαντασία του αναγνώστη.
Τη φαντασία του επικαλείται ουσιαστικά και ένας ακόμα «μάρτυρας» που είπε στο BBC πως άκουσε «θορύβους και κραυγές ανθρώπων που δολοφονούνται, βιάζονται, αποκεφαλίζονται». Στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το πώς θα μπορούσε να είναι σίγουρος χωρίς οπτική επαφή ότι οι κραυγές ήταν αντίδραση σε σεξουαλική επίθεση, ο άντρας είπε ότι εκείνη τη στιγμή «πίστευε ότι θα μπορούσε να ήταν μόνο βιασμός».
Όσοι λοιπόν πιστεύουν πως η Χαμάς βίασε μαζικά δεν χρειάζεται να έχουν δει τις πράξεις, ούτε να έχουν μιλήσει με τα θύματα – ούτε καν να ξέρουν πόσα είναι. Η Ισραηλινή υπουργός Ενδυνάμωσης των Γυναικών δήλωσε στο BBC πως τα «πολύ λίγα» θύματα βιασμού που επέζησαν «δεν μπορούν να μιλήσουν ούτε με εμένα, ούτε με κανέναν από την κυβέρνηση ή τα μέσα ενημέρωσης». Παρόμοιο ήταν και το πρόβλημα των γιατρών ισραηλινής μη κυβερνητικής οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δήλωσαν στο περιοδικό New Yorker πως ζήτησαν από άλλον γιατρό που στηρίζει τις οικογένειες των ομήρων να απευθυνθεί σε τρίτους γιατρούς σε νοσοκομεία, προκειμένου να επιβεβαιώσουν ότι η σεξουαλική κακοποίηση ήταν «ευρέως διαδεδομένη», κατά προτίμηση με στοιχεία. Αφού ο γιατρός μίλησε στους συναδέλφους του, απάντησε λακωνικά: «Ναι, συνέβη».
Τι συμβαίνει λοιπόν; Συμβαίνει ότι οι ισχυρισμοί του Ισραήλ στηρίζονται σε φήμες, υποθέσεις και μια κεκλεισμένων των θυρών διαχείριση της αστυνομικής έρευνας που κρατά τους ισχυρισμούς ατόμων αγνώστου ταυτότητας μακριά από διερευνητικά ερωτήματα τρίτων. Συμβαίνει επίσης ότι η προπαγάνδα του Ισραήλ χειρίζεται μια ρητορική που έχουμε ακούσει πρόσφατα και από το mainstream φεμινιστικό κίνημα όσον αφορά τις καταγγελίες σεξουαλική βίας. Η προαναφερόμενη μη κυβερνητική οργάνωση, για παράδειγμα, δήλωσε πως αποφάσισε να μην πλησιάσει τα θύματα ή τους αυτόπτες μάρτυρες επειδή «δεν ήμασταν εξοπλισμένοι για να τους μιλήσουμε και να τους περιθάλψουμε. Κάθε φορά που τους ζητά κάποιος να πουν την ιστορία τους, ανοίγει το τραύμα τους και εμείς δεν είμαστε επαγγελματίες σε αυτό». Πόσα χρόνια άραγε πρέπει να περάσουν (και πόσοι Παλαιστίνιοι να σφαγιαστούν) για να στρατολογήσει το Ισραήλ τους κατάλληλους επαγγελματίες στη διαχείριση του τραύματος των Ισραηλινών φερόμενων θυμάτων βιασμού – όσα είναι αυτά;
Εν τω μεταξύ, επίσημοι Ισραηλινοί λογαριασμοί αναρτούν τα φεμινιστικά χάσταγκ #BelieveIsraeliWomen (πιστέψτε τις Ισραηλινές) και #metoounlessyouareajew (Me too εκτός και αν είσαι Εβραία), την ίδια στιγμή που η δημοσιογραφική έρευνα στιγματίζεται ως αναισθησία και αρνητισμός. Για παράδειγμα, η διευθύντρια της προαναφερόμενης επιτροπής διερεύνησης, δικηγόρος Κοτσάβ Ελκαγιάμ-Λέβι δήλωσε πως μια ξένη δημοσιογράφος την «τρέλανε», ζητώντας της μια εκτίμηση του αριθμού των θυμάτων. «Λυπάμαι. Όχι. Θα ήταν ανεύθυνο εκ μέρους μου να δώσω έναν αριθμό», είπε η Ελκαγιάμ-Λέβι. Προηγουμένως όμως, είχε δώσει στη δημοσιότητα, υπεύθυνα, τη φωτογραφία ενός ημίγυμνου σώματος που αποκάλεσε θύμα της Χαμάς, πριν ο Αμερικανοεβραίος δημοσιογράφος Μαξ Μπλούμενταλ αποκαλύψει πως η φωτογραφία δείχνει μια Κούρδισσα μαχήτρια τον Μάη του 2023.
Η Ελκαγιάμ-Λέβι δεν αλλοιώνει μόνο γεγονότα, αλλά θολώνει και τα όρια ανάμεσα στους ορισμούς των γεγονότων, λέγοντας χαρακτηριστικά πως δεν υπάρχει «διάκριση μεταξύ βασανιστηρίων, ομαδικού βιασμού, βιασμού» ή μιας γυναίκας που εκτελέστηκε. Ο βιασμός και η εκτέλεση είναι λοιπόν το ίδιο πράγμα – ο βιασμός είναι θάνατος. Η δήλωση αυτή είναι χρήσιμη στο ισραηλινό αφήγημα για ανάγκη αδιάκριτων αντιποίνων, αλλά και της ιδιαίτερης βαρβαρότητας των άγριων Μουσουλμάνων πολεμιστών. Μόνο η Χαμάς βιάζει και εκτελεί πολίτες – οι Ισραηλινοί στρατιώτες απλώς εκτελούν διαταγές. Κάτι τέτοιο μάλλον εννοούσε και ο Αμερικανός δημοσιογράφος Έρικ Λέβιτζ, του περιοδικού New York Magazine όταν έγραψε στο X πως θα ήταν άτυπο «για οποιαδήποτε στρατιωτική δύναμη να πηγαίνει πόρτα πόρτα σκοτώνοντας οικογένειες χωρίς να διαπράττει σεξουαλική βία. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για άρνηση τώρα». Η Χαμάς το έκανε λοιπόν, γιατί το κάνουν όλοι, όχι γιατί είναι ευαπόδεικτο ή γιατί ήταν εφικτό.
Είναι όμως η σεξουαλική βία αναπόφευκτη συνθήκη του πολέμου; Και γιατί το Ισραήλ δίνει τόση έμφαση σε αυτό το είδος βίας για την προπαγάνδα του;
Τι είναι ο σεξουαλικός εξαιρετισμός
Ανάμεσα σε όσους βρέθηκαν αυτές τις μέρες στο στόχαστρο γιατί διαφοροποιήθηκαν από την ισραηλινή προπαγάνδα είναι και η Καναδή Χάιντι Μάθιουζ, διακεκριμένη καθηγήτρια στο διεθνές ποινικό και πολεμικό δίκαιο. Σε ανάρτησή της στο X, η Μάθιουζ έγραψε: «Είναι η σεξουαλική βία εν καιρώ πολέμου φρικτό έγκλημα; ΝΑΙ, χωρίς αμφιβολία. Όμως ο σεξουαλικός εξαιρετισμός χρησιμοποιείται επίσης παραδοσιακά για να υποστηρίξει ολόκληρες στρατιωτικές εκστρατείες – βλέπουμε το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να το κάνουν αυτό τώρα για να δικαιολογήσουν έναν παρατεταμένο άνισο πόλεμο από αέρος και εδάφους».
Σε νέα της ανάρτηση που ακολούθησε τις αναπόφευκτες κατηγορίες εναντίον της για αρνητισμό, η Μάθιουζ διευκρίνισε: ως σεξουαλικός εξαιρετισμός («sex exceptionalism») ορίζεται «η ιδέα ότι το σεξ και οι σεξουαλικότητες είναι εγγενώς διαφορετικές από όλες τις άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και τα αντικείμενα μελέτης». Η θεωρία αυτή, πρόσθεσε, βοηθά να εξηγήσουμε το γιατί αντιμετωπίζουμε σεξουαλικά αδικήματα διαφορετικά από άλλα εγκλήματα, δηλαδή ως περισσότερο άξια καταδίκης ή βίαιης αντίδρασης. Εν καιρώ πολέμου, αυτό ενισχύει την υποστήριξη σε εχθροπραξίες και καθιστά τις πολιτισμικές αντιλήψεις για τη σεξουαλική βία «συνένοχες με στρατιωτικοποιημένα σχέδια». Έτσι, ανέφερε η Μάθιουζ, μεγάλο μέρος του αντιμιλιταρισμού του γυναικείου κινήματος για την ειρήνη εκτοπίζεται, την ίδια στιγμή που τα αποδεικτικά στοιχεία της σεξουαλικής βίας οπλοποιούνται.
Ο σεξουαλικός εξαιρετισμός έχει οπλοποιηθεί σύμφωνα με την νομικό Άγια Γκρούμπερ και στο ποινικό δίκαιο με φεμινιστικά εργαλεία. Η Γκρούμπερ έχει αναλύσει εκτενώς τη σχέση του φυλακιστικού φεμινισμού (που, όπως έχω γράψει, κερδίζει έδαφος και στη χώρα μας) με την αυστηροποίηση του ποινικού δικαίου (κείμενο της Γκρούμπερ μεταφρασμένο στα ελληνικά εδώ). Η εστίαση σε ατομικά εγκλήματα ενισχύει την τιμωρητική αντιμετώπιση των παραβατών, η οποία όμως όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει την σεξουαλική βία. αλλά τροφοδοτεί ένα σύστημα που την αναπαράγει, σε φυλακές, κρατητήρια, και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων.
Η θέσπιση του βιασμού ως εξαιρετικού εγκλήματος στο διεθνές ποινικό και πολεμικό δίκαιο κορυφώθηκε μετά την λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Η τότε εστίαση των Δυτικών φεμινιστριών στους μαζικούς βιασμούς Μουσουλμάνων γυναικών από δυνάμεις των Σερβοβοσνίων στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ήταν η αφετηρία για την εδραίωση αυτού που η καθηγήτρια διεθνούς δικαίου Κάρεν Ενγκλ ονομάζει «θεσμική κοινή λογική»: ο βιασμός και η σεξουαλική βία είναι τα χειρότερα εγκλήματα των πολεμικών συγκρούσεων, διαπράττονται από μεμονωμένα «αρσενικά τέρατα» κυρίως κατά γυναικών και κοριτσιών και η τιμωρία τους είναι η σημαντικότερη πρωτοβουλία για την προώθηση της ειρήνης.
Απηχώντας τις απόψεις της Μάθιουζ για τις επιπτώσεις αυτής της κοινής λογικής στο αντιπολεμικό κίνημα, η Ενγκλ γράφει πως η ευρεία συναίνεση ότι το διεθνές ποινικό δίκαιο είναι η κύρια απάντηση στη σεξουαλική βία εν καιρώ πολέμου «ενισχύει την καταδίκη κάποιων συμπεριφορών κατά τη διάρκεια των πολέμων, αντί να καταδικάζει το γεγονός ή τα αίτια των ίδιων των πολέμων» («The Grip of Sexual Violence in Conflict: Feminist Interventions in International Law», Karen Engle, Stanford University Press, αμετάφραστο στα ελληνικά).
Ενώ όμως ανθρωπιστικές οργανώσεις και κινήματα υιοθετούν τον σεξουαλικό εξαιρετισμό, τα γεράκια της διεθνούς πολιτικής τον χειρίζονται για τα πολεμικά τους σχέδια. Η στήριξη της Χίλαρι Κλίντον στην προπαγάνδα του Ισραήλ δεν είναι εξαίρεση στο εκτενές βιογραφικό της. Πριν εποπτεύσει την επίθεση στη Λιβύη, η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ διέδιδε φήμες για καταναγκαστικά τεστ παρθενίας γυναικών από τα στρατεύματα του Καντάφι. Ταυτόχρονα, η πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Σούζαν Ράις ισχυριζόταν ότι στους Λίβυους στρατιώτες δινόταν Viagra με σκοπό να βιάζουν μαζικά. Οι ισχυρισμοί τους διαψεύσθηκαν, μεταξύ άλλων, και από Αμερικανούς αξιωματούχους. Η μόνη φερόμενη μάρτυρας βιασμού έλαβε προσφυγικό άσυλο στις ΗΠΑ από την Κλίντον, όπου και εκτέλεσε τελικά ποινή φυλάκισης για βίαιη επίθεση. Η προπαγάνδα για την αμερικανική επέμβαση με πρόσχημα τον ανθρωπισμό και τα γυναικεία δικαιώματα είχε όμως ολοκληρωθεί, με τραγικές συνέπειες για τη Λιβύη και την ευρύτερη περιοχή.
Οι παίκτες της διεθνούς σκηνής αντλούν κύρος από διαδοχικές αποφάσεις των διεθνών νομικών οργάνων. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Pουάντα συνέδεσε για πρώτη φορά τον βιασμό με το έγκλημα της γενοκτονίας το 1998, ενώ το Καταστατικό της Ρώμης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου τον συμπεριέλαβε στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Από το 2000 μέχρι σήμερα, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έχει εκδώσει εφτά ψηφίσματα για την σεξουαλική και έμφυλη βία. Ανάμεσά τους ένα που εισήγαγε η Κλίντον και ένα υπό την στήριξη της Κοντολίζα Ράις, το 2008, τέσσερα χρόνια μετά την αποκάλυψη της φρίκης της φυλακής Άμπου Γκράιμπ.
Οι πράξεις που χρήζουν διεθνούς καταδίκης εν τω μεταξύ όλο και διευρύνονται. Η Κλίντον ήταν ανάμεσα σε προσωπικότητες, όπως η Μαλάλα Γιουσαφζάι, που συνυπέγραψαν έκκληση στον ΟΗΕ να ποινικοποιήσει το «απαρτχάιντ του φύλου» προς υπεράσπιση των γυναικών του Αφγανιστάν – αυτό, δυο μόλις μέρες πριν την επίθεση της Χαμάς.
Λανθασμένα πρότυπα
Είναι όμως ο βιασμός όπλο πολέμου; Και αν ναι, ποιών πολέμων; Η πολιτική επιστήμονας Ελίζαμπεθ Γουντ λέει πως ο βιασμός δεν είναι αναπόφευκτος στον πόλεμο. Στη γενοκτονία της Ρουάντα και στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη ο βιασμός ήταν σκόπιμη στρατηγική. Στο πλαίσιο της εθνοκάθαρσης, εξηγεί η Γουντ, κορίτσια και γυναίκες βιάζονται μπροστά στα μέλη της οικογένειας, για να ταπεινωθούν τα ίδια και οι άντρες τους και να τρομοκρατηθεί η κοινότητα. Ο βιασμός ως εργαλείο εκδίκησης και τιμωρίας έχει πάμπολλα παραδείγματα στον 20ο αιώνα. Η Γουντ αναφέρει τις είκοσι γυναίκες και κορίτσια που βιάστηκαν από Αμερικανούς πεζοναύτες κατά τη διάρκεια της σφαγής στο Μάι Λάι, τις χιλιάδες που φέρεται να βίασαν τα στρατεύματα της Σοβιετικής Ένωσης στο Βερολίνο, και οι ιαπωνικές δυνάμεις στην Ναντζίνγκ επτά χρόνια νωρίτερα. Στο Ελ Σαλβαδόρ όμως, οι αντάρτες που σκότωναν αμάχους, επιδίδονταν σε μικρής έκτασης σεξουαλική βία, γράφει η Γουντ. Αντίθετα, ήταν οι εκπαιδευμένες από τις ΗΠΑ κρατικές δυνάμεις που βίαζαν πολιτικούς κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων και ανδρών. Στον δε εμφύλιο πόλεμο στη Σρι Λάνκα, η οργάνωση των ανταρτών τιμωρούσε αυστηρά τον βιασμό.
Και στο Ισραήλ; Εκεί, έγραφε η Γουντ το 2010, «υπάρχει περιορισμένη σεξουαλική βία στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστινίων». Την θέση της επιβεβαιώνουν και ανθρωπιστικές οργανώσεις με διαχρονική παρουσία στα κατεχόμενα εδάφη.
Σε αυτό το σημείο όμως φτάνουμε στην ουσία της ρητορικής περί βιασμού ως «όπλου πολέμου». Όπως γράφει η Παλαιστίνια ακαδημαϊκός Ρεβιτάλ Μαντάρ, η ρητορική αυτή «μας αποσπά την προσοχή από την αποικιακή φύση του ισραηλινού ελέγχου στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη». Η Μαντάρ μας καλεί να δούμε το βιασμό όχι ως ένα ομογενοποιημένο φαινόμενο, αλλά ως πράξη που εξετάζεται σε συνάρτηση με τις δομές εξουσίας – εν τω προκειμένω με το ισραηλινό στρατιωτικο-φυλακιστικό σύστημα. Εκεί, οι Παλαιστίνιοι πέφτουν θύματα βιασμών και σεξουαλικής βίας εδώ και δεκαετίες από όργανα κρατικής ασφάλειας που δεν είναι απαραίτητα στρατιώτες, ούτε αποκλειστικά άντρες.
Μόλις τον περασμένο Ιούλιο, η ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ στα παλαιστινιακά κατεχόμενα εδάφη Φραντσέσκα Αλμπανέζε κατηγόρησε το Ισραήλ για σεξουαλική κακοποίηση και απειλές κατά 29 Παλαιστινίων φυλακισμένων γυναικών. Χιλιάδες είναι και οι Παλαιστίνιοι άντρες κρατούμενοι που κατήγγειλαν βασανιστήρια μεταξύ 2005 και 2012, μεταξύ αυτών, καταναγκαστικό γδύσιμο, κλωτσιές στα γεννητικά όργανα, προσομοιωμένους βιασμούς και ένα περιστατικό βιασμού με αμβλύ αντικείμενο. Εν τω μεταξύ, η υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας του Ισραήλ βασανίζει συστηματικά με ηλεκτροσόκ, αναμμένα τσιγάρα, και εκπαιδευμένα σκυλιά. Περισσότερες από 1.400 καταγγελίες για βασανιστήρια έχουν κατατεθεί στο υπουργείο Δικαιοσύνης του Ισραήλ από το 2001 ενώ πάνω από 800.000 Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί στα Κατεχόμενα από το 1967. Από τους 5.000 Παλαιστίνιους που βρίσκονταν στις ισραηλινές φυλακές μέχρι λίγο πριν την επίθεση της Χαμάς, οι 1.100 κρατούνταν χωρίς κατηγορία ή δίκη.
Ανάμεσά τους έφηβοι και παιδιά. Σε έρευνα της οργάνωσης Save the Children τον περασμένο Μάιο διαβάζουμε πως κρατούνται μεταξύ 500 και 1000 Παλαιστίνια ανήλικα κάθε χρόνο, κυρίως με την κατηγορία ρίψης πέτρας. Από αυτά, τέσσερα στα πέντε ξυλοκοπούνται, συχνά με όπλα, ενώ 69% γδύνονται για να υποβληθούν σε σωματική έρευνα. Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο πρώην αξιωματούχος του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζος Πολ αποκάλυψε ότι το Ισραήλ κήρυξε μια φιλανθρωπική οργάνωση ως τρομοκρατική μετά από αξιόπιστη καταγγελία της για έναν δεκατριάχρονο Παλαιστίνιο που έπεσε θύμα βιασμού σε φυλακή του Ισραήλ.
Αυτά τα θύματα όμως λέγονται κρατούμενοι, όχι όμηροι. Η βία εναντίον τους δεν μαγνητοσκοπείται. Η έλλειψη διάκρισης ανάμεσα στη σεξουαλική βία και το βασανιστήριο είναι συνθήκη του εγκλεισμού τους, όχι αυθαίρετη εξίσωση διαφορετικών πράξεων από όργανα της ισραηλινής προπαγάνδας. Η δε απαγωγή των Παλαιστινίων συμβαίνει εδώ και δεκαετίες υπό το φως του ήλιου, η διεθνής κοινότητα όμως καταδικάζει σύσσωμη την βίαιη αντίδραση της Χαμάς για όσα δεν μπόρεσε (ή δεν ήθελε) να εμποδίσει. Εν τω μεταξύ, συρρέουν αδιάκοπα βίντεο και ρεπορτάζ για απαγωγές Παλαιστινίων και αποτρόπαιες εικόνες ημίγυμνων αντρών, γυναικών και εφήβων που περπατούν υπό την απειλή όπλων σε βομβαρδισμένους δρόμους και γονατίζουν μπροστά σε μια τάφρο.
Οι καταγγελίες του Ισραήλ λοιπόν είναι παραδοχή ενοχής – η ενοχή του Ισραήλ όμως δεσμεύει ηθικά και πολιτικά το αντιπολεμικό και δικαιωματικό κίνημα. Η τάση να πλαισιώνουμε τη σεξουαλική βία ως ατομικό έγκλημα μεμονωμένων τεράτων γίνεται εργαλείο ενίσχυσης προπαγάνδας τόσο εν καιρώ πολέμου όσο και ειρήνης. Όσοι απευθύνονται σε επιφανειακά ένστικτα απόδοσης δικαιοσύνης για ατομικά εγκλήματα θέλουν να κλείσουμε «τα μάτια και τις καρδιές» μας σε μεγαλύτερες, διαχρονικές αδικίες – εν τω προκειμένω, σε μια γενοκτονία, που εδώ και δυο μήνες έχει κλιμακωθεί.
