Ανακ/ση Συλ/γου Μαρξ. Σκέψης “Γ.Κορδάτος”: 17 Νοεμβρίου, ο άλλος δρόμος

 

Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών τον Νοέμβριο του 1973 βρίσκει τον λαό μας, για μια ακόμα χρονιά, στη δίνη μιας σκληρής κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής.

Η πανδημία εξακολουθεί να καλπάζει και η κυβέρνηση αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, το μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει την πανδημία, περικόπτει κονδύλια και ενισχύει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Με αφορμή την πανδημία, βρίσκει ευκαιρία να χτυπήσει με απίστευτη βαρβαρότητα και αυταρχισμό τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα. Η ακρίβεια προελαύνει, ενώ τσακίζονται τα εργασιακά δικαιώματα. Μκροεπιχειρήσεις χρεοκοπούν και κλείνουν, η δημόσια εκπαίδευση συρρικνώνεται. Η χώρα μέρα τη μέρα γίνεται μια γιγάντια βάση των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ, χάνεται κάθε αίσθηση εθνικής αξιοπρέπειας.

Στη σημερινή δυστοπική πραγματικότητα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν η ντόπια ολιγαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, οι ιμπεριαλιστές πάτρωνές της, και οι κυβερνήσεις τους, εξακολουθούν να φωτίζουν οι ενδοξότερες στιγμές πάλης του λαού μας: όταν ο κυρίαρχος λαός τόλμησε να πατήσει στα πόδια του και να σηκωθεί στο ύψος των αναγκών του.

H εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η στιγμή κορύφωσης της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας ενάντια στην αμερικανόδουλη χούντα. Τα συνθήματα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία-Εθνική Ανεξαρτησία», ξεκινώντας από τους εξεγερμένους φοιτητές, αποτέλεσαν συνθήματα ελπίδας ενός ολόκληρου λαού, που είχε μάθει να αγωνίζεται και να κερδίζει τα δίκια του και τη ζωή του.

48 χρόνια μετά, παρά τις επίμονες προσπάθειες -θεσμικών ή μη- θιασωτών του φασισμού, η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει περάσει από τη μνήμη στην καρδιά του λαού μας. Συνεχίζει να εμπνέει και να ανοίγει δρόμους. Αυτό τρέμουν οι ντόπιοι και ξένοι κυρίαρχοι· είναι ο λόγος που βγάζουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας προληπτικές πρακτικές χουντικής έμπνευσης. Οι σημερινοί συλλογικοί αγώνες όμως διδάσκονται από το παρελθόν για να τραβήξουν προς το μέλλον. Παρά τα όποια πισωγυρίσματα θα στρέψουν τον τροχό της ιστορίας στην κατεύθυνση της προόδου.

48 χρόνια μετά συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε:

• Στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας.
• Να καταργηθεί ο αντιδραστικός νόμος Χατζηδάκη για τα εργασιακά.
• Όχι στην αντιεκπαιδευτική πολιτική των νόμων Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη και στην πανεπιστημιακή αστυνομία.

• Διάλυση των φασιστικών θυλάκων στα Σώματα Ασφαλείας και στον κρατικό μηχανισμό. Διάλυση των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΥΜΕΤ και ΟΔΟΣ.

• Πάλη για έλεγχο των τιμών των βασικών καταναλωτικών αγαθών.
• Πάλη για την εθνική ανεξαρτησία, ενάντια στις νέες συμφωνίες με ΗΠΑ-Γαλλία.

Ο λαός με τον αγώνα του μπορεί να βάλει φρένο στις σύγχρονες χουντικού τύπου επιβουλεύσεις των δικαιωμάτων του στη ζωή· μπορεί να ζήσει με τη πάλη του σε μια Ελλάδα λεύτερη και ανεξάρτητη, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ!