Ανακοίνωση Δ.Σ. Συλλόγου Μαρξ. Σκέψης “Γ. Κορδάτος” για την πολιτική συγκυρία μετά το δυστύχημα στα Τέμπη

Ενώ η πολιτική σκηνή της χώρας βάδιζε, σχετικά αμέριμνη, προς τις εκλογές, ήρθε το τραγικό και πολύνεκρο δυστύχημα με τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη για να ταράξει τα νερά, να διεγείρει την κοινωνική οργή, και να σημάνει μια – άραγε πρόσκαιρη; – ανάταση του εργατο-λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος.

Από ότι φαίνεται, το δυστύχημα είναι το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού συστημικών παραγόντων όπως:

η διαχειριστική ανεπάρκεια και διαφθορά του κράτους, του δημοσίου γενικότερα, συμπεριλαμβανομένου μέρους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας,
μιας πολιτικής λεηλασίας του δημόσιου πλούτου από ξένα και εγχώρια μονοπώλια και (υπ)εργολάβους κάθε είδους, με τη διάσπαση των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών σε επιμέρους εταιρείες, και τη μερική τους ιδιωτικοποίηση να αποτελούν μόνο μέρος της γενικής εικόνας.

Οι ανολοκλήρωτες, εδώ και δεκαετίες πλέον, εργολαβίες για τα απαραίτητα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα διαχείρισης του δικτύου, και η ανεπάρκεια του προσωπικού, τόσο ποσοτική, όσο και ποιοτική, αποτελούν πλευρές της συγκεκριμένης πραγματικότητας που υποστηρίζουν την παραπάνω εκτίμηση. Μάλιστα, το συνδικαλιστικό κίνημα είχε έγκαιρα εντοπίσει τα προβλήματα, αν και δεν κατάφερε ούτε αυτό να προλάβει το κακό, παρόλες τις προειδοποιήσεις και αιτιάσεις του (ακόμη και με εξώδικα και απεργίες). Μόνο εντός αυτού του πλαισίου πρέπει να αναζητούνται και οι όποιες ατομικές ποινικές ή πολιτικές ευθύνες.

Εστιάζοντας, λοιπόν, στον κύριο υπεύθυνο, το ελληνικό κράτος, δεν μπορούμε να μην ξεκινήσουμε από το ότι πρόκειται για ένα κράτος εξαρτημένο στον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό, καθώς το ελληνικό κεφάλαιο καταλαμβάνει θέσεις στους κατώτερους κρίκους των σύγχρονων διεθνοποιημένων αλυσίδων παραγωγής και μεταφοράς (υπερ)αξίας. Περιοδικές χρεωκοπίες, η τεχνολογική καθυστέρηση, η καταστροφή ολόκληρων κλάδων της παραγωγής, ειδικά μετά την ένταξη στην ΕΕ, και αργότερα στην Ευρωζώνη, η μετανάστευση και η λεγόμενη «διαρροή εγκεφάλων», αποτελούν πλευρές αυτής της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας. Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, η πολιτική, αιτιακά άμεσα συνδεδεμένη με την πρώτη, περιλαμβάνει ένα κράτος διαχρονικά διεφθαρμένο και διαχειριστικά ανεπαρκές, και τη διαπλοκή του δημοσίου με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Και οι δυο πλευρές καταλήγουν στην προσφορά του δημόσιου και φυσικού πλούτου της χώρας προς λεηλασία από το ξένο και εγχώριο μονοπωλιακό κεφάλαιο, είτε με τη μορφή της εξαγοράς ή της ιδιωτικοποίησης, είτε με αυτήν (υπ)εργολαβιών που χρυσοπληρώνονται χωρίς να ολοκληρώσουν τα έργα που έχουν αναλάβει… Σε αντίθεση με τις ανεπτυγμένες, ιμπεριαλιστικές χώρες, όπου τα φαινόμενα αυτά εμφανίζονται μεν, περιορίζονται δε, προς χάριν της διεθνούς τους ανταγωνιστικότητας, η ολιγαρχία του ελληνικού (φιλο)μονοπωλιακού, φιλοϊμπεριαλιστικού κεφαλαίου επιβιώνει παρασιτικά, οργανικά συνδεδεμένη με το ξένο, ιμπεριαλιστικό, μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο προσκαλεί στο …φαγοπότι.

Σε μια εποχή, μάλιστα, σαν τη σημερινή, εν μέσω αλλεπάλληλων καπιταλιστικών κρίσεων ή αναιμικής ανάπτυξης, και μνημονιακής διαχείρισης ενός ελληνικού κράτους στην ουσία χρεωκοπημένου και στο έλεος των δανειστών του, είναι αναμενόμενο τα φαινόμενα αυτά να βρίσκονται σε έξαρση: οι πανευρωπαϊκά πιο επικίνδυνοι σιδηρόδρομοι, ΜΕΘ που …δε χρειάζονται ειδικά στην Ελλάδα, ώστε να είμαστε πρωταθλητές στους νεκρούς της πανδημίας του κορωνοϊού, σχολεία – «προκάτ» και πανεπιστήμια χωρίς καθηγητές και εργαστήρια στο έλεος των ευρωενωσιακών προγραμμάτων και των ιδιωτικών χορηγιών, κερδοσκοπία με τις πανευρωπαϊκά πανάκριβες τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος, ή και «το νερό που θα το πούμε νεράκι» αν προχωρήσουνε τα σημερινά σχέδια ιδιωτικοποίησης και των συστημάτων ύδρευσης, κοκ…

Η ευθύνη βαραίνει όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ) και υλοποίησαν τις πολιτικές αυτές, ακόμη και όταν εκλέγονταν με το αντίθετο πρόγραμμα και διακηρύξεις, στοιχιζόμενα τελικά με τη νεοφιλελεύθερη ΤΙΝΑ, και τον ευρωμονόδρομο και την αμερικανοκρατία της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης…

Το δυστύχημα στα Τέμπη αποτέλεσε την αφορμή για να ξαναβγεί μαζικά στο δρόμο ο λαός και η νεολαία ενάντια στις συνέπειες της πολιτικής αυτής, με αποκορύφωμα τις μεγάλες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κατά την απεργία της 8ης Μάρτη. Καθώς, όμως, οι λαϊκές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις κλιμακώνονται, αναδεικνύεται το ερώτημα του αν υπάρχει σήμερα εκείνη η πολιτική δύναμη

που θα μπορούσε να ξεκινήσει από το συγκεκριμένο του συμβάντος αυτού, χωρίς απλοϊκές γενικότητες, και να μετατρέψει το αυθόρμητο και την κοινωνική οργή σε ένα συγκροτημένο πλαίσιο πολιτικών στόχων, ενάντια, όχι απλά και μόνο στις ιδιωτικοποιήσεις, ή στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά συνολικά στο σημερινό μοντέλο ανάπτυξης της χώρα μας, και στα δεσμά του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και της ντόπιας (φιλο)μονοπωλιακής και φιλοϊμπεριαλιστικής ολιγαρχίας που το καθορίζουν, προτείνοντας ένα επιστημονικά επεξεργασμένο πρόγραμμα με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, αντί να περιορίζεται σε επαναστατικούς βερμπαλισμούς και αφηρημένες γενικότητες ενάντια στο «κεφάλαιο», στο «κράτος», και στα «κέρδη»,
που να απευθύνεται σε όλο τον λαό και σε όποια κοινωνική ή πολιτική δύναμη είναι πρόθυμη να συμπορευτεί, έστω και μερικώς, σε έναν τέτοιο δρόμο, και όχι να χωρίζει τον λαό σε «αριστερούς» και «δεξιούς», ή να απαιτεί από κάθε δυνητικό σύμμαχο να γνωρίζει και να υιοθετεί τη μαρξιστική – λενινιστική θεωρία για το «κράτος και επανάσταση»…, και που να συνδυάζει τις κοινοβουλευτικές με τις μη κοινοβουλευτικές μορφές πάλης, χωρίς να «αρνείται να κυβερνήσει», προκειμένου να κατέβει τελικά με εκλογικό πρόγραμμα την κομματική ενίσχυση για την …επανάσταση,
που να αξιοποιεί τις αντιθέσεις ενός κόσμου που αλλάζει για να στρέψει την κατεύθυνση της χώρας μας προς μια εθνικά ανεξάρτητη ανάπτυξη σε μετάβαση προς τον σοσιαλισμό, αντί για να επιτρέπει ή να διευκολύνει τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό στο να μας παρασύρει στον υπό κλιμάκωση Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στους λαούς και στα κράτη που αντιστέκονται στην ηγεμονία του.

Ο λαός της χώρας μας είναι πλέον πιο έμπειρος. Έχει αντίληψη της κατάστασης της χώρας μέσα από την άμεση εμπειρία του. Γνωρίζει ότι ο «ευρωπαϊκός εκσυγχρονισμός» ήταν μια …απάτη, και σήμερα έχει πάρει τη μορφή των …δανειστών, των μνημονίων και των …ιταλικών σιδηροδρόμων. Ενημερώνεται για τις παγκόσμιες εξελίξεις, για τους αγώνες των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για εναλλακτικές διεθνείς συνεργασίες, όπως στη Λατινική Αμερική, ή για την ανάδυση της Κίνας ως ταχέως αναπτυσσόμενης χώρας στην τεχνολογική αιχμή μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες. Επιπλέον, η δραματική εμπειρία του κινηματικού ξεσπάσματος της προηγούμενης δεκαετίας ενάντια στα μνημόνια του έχει δώσει το σκληρό μάθημα ότι δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις, χωρίς ρήξη με το Ευρώ, την ΕΕ, την ντόπια ολιγαρχία, και το πολιτικό της σύστημα.

Δυστυχώς, οι κυρίαρχοι σχηματισμοί της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς στη χώρα μας αναδεικνύονται συνεχώς κατώτεροι των περιστάσεων, και μάλλον πιάστηκαν και αυτοί σε …προεκλογική νιρβάνα. Η πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος καθίσταται κάθε μέρα όλο και πιο επείγουσα ανάγκη, για τη συγκρότηση μιας τέτοιας κοινωνικο-πολιτικής συμμαχίας σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική κατεύθυνση.

Έστω και έτσι, και κάλιο αργά παρά ποτέ, καλούμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο λαϊκό κίνημα να επιδιώξουν το μέγιστο της συμπόρευσης και του συντονισμού στους δρόμους του αγώνα, προβάλλοντας τη διέξοδο απέναντι στο πολιτικό σύστημα της ξένης και ντόπιας ολιγαρχίας, αυτό το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της υποανάπτυξης, της διαφθοράς, της κερδοσκοπίας, και του πολέμου:

Κρατικοποίηση όλων των στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, και ιδιαίτερα των κοινωφελών υποδομών και υπηρεσιών.
Εργατικός και λαϊκός έλεγχος στις δημόσιες επιχειρήσεις, με δημοκρατική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, ενάντια στις διαπλεκόμενες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Προσλήψεις και επαρκής εκπαίδευση του προσωπικού.
Διαγραφή χρέους και αντιστροφή των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και των πολιτικών λιτότητας, ακρίβειας, γενικότερα φτωχοποίησης του εργαζόμενου λαού.
Έξοδος από το Ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Έξοδος από το ΝΑΤΟ, κλείσιμο των νατοϊκών βάσεων, καμία συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους.

Στη σημερινή συγκυρία, και καθώς είμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, είναι άμεση ανάγκη να ζητήσουμε την καταδίκη των κυβερνήσεων και των κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ) που μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, αναδεικνύοντας το σύνθημα για μια συμμαχική, λαϊκή κυβέρνηση με ένα πρόγραμμα στη βάση των παραπάνω αξόνων.