Απλή και ανόθευτη λαϊκή έκφραση (του Β. Μπάκου)

Γράφει ο Βασίλης Μπάκος

Είναι αλήθεια ότι ακόμα και υπό το δικαιότερο και αναλογικότερο εκλογικό σύστημα, η εργατική τάξη και ο λαός μέσα στον καπιταλισμό δεν είναι απολύτως ελεύθεροι μπροστά στις κάλπες των κοινοβουλευτικών εκλογών. Μια σειρά πιεστικά διλήμματα όπως είναι το ζήτημα της κυβερνησιμότητας (“ισχυρής” κυβερνητικής λύσης που δε θα βάλει τη χώρα σε “περιπέτειες”), η λογική του μικρότερου κακού μέσα από την καλλιέργεια του φόβου (ενίοτε και της τρομοκρατίας) για τη μια ή την άλλη μορφή κυβερνητικής διαχείρισης, η λογική που καλλιεργείται πλατιά ότι δεν υπάρχει εναλλακτική έξω και πέρα από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς Ε.Ε και  ΝΑΤΟ, η λογική της “χαμένης ψήφου” αποτελούν ορισμένα μόνο από τα ζητήματα που επιδρούν στη συνείδηση των εργαζόμενων και αποτελούν “φίλτρα” που (προ)καθορίζουν επιλογές. 

Το μεγάλο φίλτρο μπροστά στην κάλπη είναι η οικονομική βάση του καπιταλισμού, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτή είναι η βάση που πάνω της υψώνεται ένα τεράστιο σύννεφο διλημμάτων, φόβου, κάλπικων ελπίδων, μειωμένων απαιτήσεων, βιοποριστικών πιέσεων, εξιδανικεύσεων ή απογοήτευσης που στέλνουν -κατά τη λαϊκή έκφραση- “τον εργάτη να ψηφίζει τα ίδια κόμματα με τα αφεντικά του”.

Η αστική τάξη και τα κόμματά της έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι στο επίπεδο της διαμόρφωσης εκλογικής και πολιτικής συνείδησης της λαϊκής πλειοψηφίας, όσο δε διατυπώνεται και δεν προχωράει στη ζωή ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού, που θα έρχεται σε ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Ε.Ε, ΝΑΤΟ), οι οποίοι στηρίζουν την αστική εξουσία στην Ελλάδα και με τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Ένα πρόγραμμα που θα συγκεντρώνει τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας σε ένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, θα διατυπώνει αιτήματα που θα τραβούν το χαλί πάνω στο οποίο εκτυλίσσεται η οικονομική και κοινωνική επίθεση στα λαϊκά συμφέροντα και θα βλέπει έξω απ’ τα όρια της βαρβαρότητας με τον λαό στο επίκεντρο. Για να γίνει αυτό, βέβαια, χρειάζεται κόμμα της εργατικής τάξης, ΚΚ, που θα προσανατολίζεται σε αυτή την κατεύθυνση.

Πέρα από το μαχαίρι και το πεπόνι στο επίπεδο διαμόρφωσης της πολιτικής και προεκλογικής ατζέντας, η αστική εξουσία και οι πολιτικοί της εκφραστές, τα αστικά κόμματα, έχουν και δυσανάλογα τεράστια οικονομικά και επικοινωνιακά μέσα, για να “τρυπώνουν” στα λαϊκά σπίτια. 

Ενδεικτικά να αναφερθεί ότι σύμφωνα με ΦΕΚ που βγήκε στις 29 Απριλίου (ΦΕΚ Β’ 2881/29-04-2023) μοιράστηκαν στα κανάλια 6.250.000 ευρώ για την τηλεοπτική προβολή των εκλογικών συνδυασμών. Σύμφωνά με το ΦΕΚ το 50% του τηλεοπτικού χρόνου κατανέμεται με βάση τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουλίου 2019 και το 30% με βάση τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του Μαΐου 2019. Σύμφωνα με τα παραπάνω το 80% του τηλεοπτικού χρόνου κατανέμεται ως εξής:

(Το κόμμα Εμφιετζόγλου-Μπογδάνου κόπηκε από τον Άρειο Πάγο λίγες μέρες αργότερα)

Το υπόλοιπο 20% που μένει μοιράζεται στα υπόλοιπα κόμματα που έλαβαν έγκριση από τον Άρειο Πάγο, βλέποντας μάλιστα τα προεκλογικά τους μηνύματα να προβάλλονται κάτι “τρελές” ώρες (πχ 4 το πρωί).

Πέρα από τον τηλεοπτικό χρόνο, και η εκλογική χρηματοδότηση μοιράστηκε για άλλη μια φορά με σκανδαλώδη τρόπο. Το γεγονός ότι δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, δε σημαίνει ότι δεν πρέπει με κάθε ευκαιρία να αναδεικνύουμε αυτή την αδικία, της σκανδαλώδους διασπάθισης των χρημάτων του λαού. Το ΦΕΚ που εκδόθηκε στις 30/5 (ΦΕΚ 3590/Β/30.05.2023) αφορά την κατανομή ποσοστού 40% (1.960.000 ευρώ) του συνολικού ποσού της εκλογικής χρηματοδότησης (4.900.000 ευρώ συνολικά) στα δικαιούχα πολιτικά κόμματα και συνασπισμούς κομμάτων για τη διενέργεια των βουλευτικών εκλογών της 21ης Μαΐου 2023. Σύμφωνα με αυτό η κατανομή γίνεται ως εξής:

(Η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής έχει εξαιρεθεί με δικαστική απόφαση από κάθε μορφής κρατική χρηματοδότηση, επομένως δεν έλαβε το αναγραφόμενο ποσό)

Με βάση τα παραπάνω επιτρέψτε μας δύο σχόλια:

1. Τη στιγμή που διενεργούνται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας για χρέη μερικών χιλιάδων ευρώ από τα funds, το χρέος της Ν.Δ έχει σκαρφαλώσει στα 430 εκατομμύρια ευρώ και του ΠΑΣΟΚ 318 εκατομμύρια. Τα χρέη αυτά όχι μόνο δεν εξυπηρετούνται, αλλά τα κόμματα αυτά “μπουκώνονται” με επιπλέον κρατικό χρήμα με κάθε ευκαιρία. Είναι τουλάχιστον προκλητικό, εξοργιστικό!
2. Τη στιγμή που το σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων μοιράζονται την πίτα των εκλογικών επιχορηγήσεων, για μια πολιτική οργάνωση μερικών εκατοντάδων ανθρώπων που κατέρχεται στις εκλογές, ώστε να επικοινωνήσει τις θέσεις και την πολιτική της πρόταση όπως τυπικά δικαιούται, τα έξοδα των εκλογών προσεγγίζουν το ιλιγγιώδες για τα δεδομένα τους ποσό των 30.000 ευρώ. Αυτή είναι η αστική τους δημοκρατία!

Δεν τους φτάνει, όμως, το γεγονός ότι έχουν τα οικονομικά, πολιτικά, επικοινωνιακά μέσα για να επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά της λαϊκής πλειοψηφίας. Θέλουν και επί του αποτελέσματος των εκλογών να νοθεύουν τη λαϊκή έκφραση στον μέγιστο δυνατό βαθμό. Πριν προχωρήσουμε στην τοποθέτηση μας επί του εκλογικού συστήματος (απλή αναλογική ή μπόνους)που έχει ανοίξει, αξίζει να δούμε αν το εκλογικό σύστημα που ξορκίζει εδώ και καιρό η Ν.Δ και όψιμα και ο ΣΥΡΙΖΑ που το έφερε, το σύστημα που διενεργήθηκαν οι εκλογές της 21ης Μαΐου, είναι όντως απλή αναλογική. Όπως φαίνεται παρακάτω το πλαφόν του 3% συντελεί σε μια τεράστια καλπονοθεία. Επί της ουσίας το σύστημα αυτό δεν είναι ούτε απλή, ούτε ανόθευτη, ούτε αναλογική:

Αυτή η καλπονοθεία ισχύει με εκλογικό σύστημα δίχως μπόνους. Ας σκεφτούμε το μέγεθος της καλπονοθείας που πριμοδοτεί με δωράκια το πρώτο κόμμα, αλλοιώνοντας εντελώς τη λαϊκή εκλογική έκφραση στο όνομα της σταθερότητας. Ας σκεφτούμε πόσες κυβερνήσεις μειοψηφίας εντός της κοινωνίας έχουμε δει μέχρι τώρα και πόσες ακόμα θα δούμε το επόμενο διάστημα με κυρίαρχη την αντίληψη, ότι ηττήθηκε η λογική της αναλογικότητας. 

Η Ν.Δ και -πλέον κι- ο ΣΥΡΙΖΑ μας καλούν να αποδεχτούμε ως κανονικότητα τη μέγιστη κλοπή του μπόνους στο πρώτο κόμμα. Να αποδεχτούμε συνολικά την κλοπή της λαϊκής έκφρασης, που περνώντας πρώτα από όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά, επικοινωνιακά φίλτρα, φτάνει να διαστρεβλώνεται κατάφορα και επί του τελικού αποτελέσματος.

Αποτελεί πρόκληση, τη στιγμή που γίνεται λόγος για “μειοψηφίες” που αντιδρούν, διεκδικούν, απεργούν και διαδηλώνουν. Τη στιγμή που το ιδεολόγημα αυτό θεσμοθετείται μέσα από τον εργατοκτόνο και απεργοκτόνο νόμο Χατζηδάκη, σύμφωνα με τον οποίο τα ηλεκτρονικά μητρώα, o καθορισμός του τρόπου λειτουργίας και λήψης αποφάσεων των σωματείων, οι προϋποθέσεις κήρυξης απεργιών επιχειρούν να βάλουν στις κρατικές δαγκάνες τα εργατικά συνδικάτα και βγάζουν παράνομο το σύνολο των απεργιών που φτάνουν στα δικαστήρια (εντάξει, πριν τον νόμο Χατζηδάκη έβγαιναν 9/10 απεργίες παράνομες).

Το αίτημα για απλή και ανόθευτη αναλογική για τους κομμουνιστές μπαίνει πλάι στο αίτημα για συνδικάτα στα χέρια των εργατών κι όχι του κράτους ή του εργοδοτικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού. Για ουσιαστικές ελευθερίες, δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στην κρατική τρομοκρατία των ΜΑΤ, των γκλοπ, των χημικών και της αύρας που πριμοδοτήθηκε από το σύνολο σχεδόν των κοινοβουλευτικών κομμάτων με το επίδομα των 600 ευρώ στα σώματα ασφαλείας. Με ανοιχτό μέτωπο απέναντι στον φασισμό που αποδεικνύεται το μακρύ χέρι της εργοδοσίας και του κράτους, με πιο πρόσφατο το παράδειγμα της ενέδρας κάτω από το σπίτι συναγωνιστή μας από τη Λαϊκή Δράση. Το μέτωπο για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες είναι κομβικής σημασίας για τους κομμουνιστές, γιατί όπως έγραφε κι ο Λένιν:

«Ο καπιταλισμός γενικά και ο ιμπεριαλισμός ειδικότερα μετατρέπει τη δημοκρατία σε αυταπάτη – ταυτόχρονα όμως ο καπιταλισμός γεννάει δημοκρατικές τάσεις στις μάζες, δημιουργεί δημοκρατικούς θεσμούς, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό που αρνείται τη δημοκρατία και στις μάζες που τείνουν προς τη δημοκρατία. Ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν είναι δυνατό να ανατραπούν με κανενός είδους δημοκρατικούς μετασχηματισμούς, ακόμη και με τους πιο “ιδανικούς”, αλλά μόνο με μια οικονομική ανατροπή. Το προλεταριάτο, όμως, που δε διαπαιδαγωγείται στην πάλη για τη δημοκρατία, δεν είναι ικανό να πραγματοποιήσει την οικονομική ανατροπή»

(Λένιν, Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού, Απαντα τ. 30, σ. 71).