Γράφει ο Ηλίας Σκυλλάκος
Τα αποτελέσματα των εκλογών στις 25 Ιούνη, έδωσαν με καθαρό τρόπο την αντανάκλαση της κοινωνικής συγκυρίας η οποία ήταν εμφανής σε όλη την προηγούμενη περίοδο και το πρώτο δείγμα έκανε την εμφάνιση του στις προηγούμενες κάλπες. Η εικόνα όμως των τελευταίων αποτελεσμάτων είναι χειρότερη από πριν. Την εικόνα θα πρέπει να την αντικρίσουμε κατάματα, για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το παρόν, αλλά κυρίως το μέλλον που έρχεται αν δεν αντιστραφεί η πορεία . Με αυτή την έννοια αξίζει να ερμηνευτεί η κοινωνική πραγματικότητα και όσες τάσεις διαμορφώνονται.
Τάσεις δηλαδή που έχουν να κάνουν με το βάθεμα της συντηρητικοποίησης που εντοπίζεται στην κοινωνία και είναι αποτέλεσμα πολυπαραγοντικό και μακροχρόνιο.
Πρέπει αρχικά να πούμε, πως αυτό που παρακολουθούμε στο νέο πολιτικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί με την ενίσχυση των ακροδεξιών και φασιστικών πολιτικών σχηματισμών που μπήκαν στην βουλή είναι ο καθρέφτης των κοινωνικών τάσεων, μιας μακροχρόνιας περιόδου αρνητικών συσχετισμών σε πολιτικό, σε ιδεολογικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Συσχετισμών μέσα από τους οποίους εντοπίζεται η κυριαρχία της αστικής πολιτικής που αντιδραστικοποιείται αλλά και η αδυναμία ολοκληρωμένης εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από όσους εκφράζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Ο νεοφιλελευθερισμός ως βασικό εργαλείο διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει διαμορφώσει κάποιες σταθερές, προς την αντιδραστική κατεύθυνση, στην οικονομία, την πολιτική, αλλά και στην ιδεολογία.
Αυτό το πλέγμα διαμορφώνει εκτός των άλλων και συντηρητικές, ακροδεξιές και φασιστικές τάσεις, όπου διαρρηγνύουν ακόμη και τα αστικοδημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Η φτωχοποίηση σε συνδυασμό με την ιδεολογική οπισθοδρόμηση, την απαξίωση της πολιτικής, αλλά και η προβολή ακραίου ρατσιστικού λόγου και ρατσιστικών πολιτικών, η ένταση της καταστολής, αλλά και της ταξικής επίθεσης της άρχουσας τάξης στα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη, έχουν διαμορφώσει ένα πεδίο γενικευμένου ιδεολογικού, πολιτικού και ταξικού πολέμου.
Οι πολιτικές που οδηγούν στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα ακραία μνημονιακά μέτρα που εφαρμόστηκαν από όλα τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα, η αντιδραστικοποίηση του νομικού οπλοστασίου του αστικού κράτους, η αντιδραστικοποίηση της ιδεολογικού οπλοστασίου μέσω των κέντρων αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας (πανεπιστήμια, θεσμοί, εκπαίδευση, ΜΜΕ κτλ.) είναι μια πραγματικότητα που έρχεται απέναντι στα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και στη νεολαία. Οι αντιθέσεις μεγαλώνουν και οι ανισότητες οξύνονται έντονα.
Αυτό το πλέγμα επιχειρεί να γίνει και να διατηρηθεί ως καθεστώς. Γι’ αυτό εντοπίζονται φαινόμενα όπου πλατιές λαϊκές και εργατικές μάζες αναζητούν είτε μέσω της κυρίαρχης πολιτικής, είτε μέσω της ενσωμάτωσης, είτε μέσω του εθνικισμού και του φασισμού, είτε συνδυαστικά με όλα τα παραπάνω μαζί, λύσεις σε ένα καθεστώς αδιεξόδων που αναπαράγει το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει.
Η κατανόηση αυτής της συντηρητικής τάσης έχει πλέον όμως ένα σημαντικό ποιοτικό χαρακτηριστικό στη χώρα μας. Βασικό ποιοτικό στοιχείο είναι ότι για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολιτευτικής περιόδου, τα πιο συντηρητικά αντιδραστικά και φασιστικά στοιχεία της κοινωνίας λαμβάνουν διακριτή πολιτική έκφραση και εισέρχονται πολυάριθμα μέσα στην βουλή.
Η είσοδος τριών ακροδεξιών κομμάτων στην βουλή, με 14% συνολικά, και με την επανεμφάνιση των φασιστών και νεοναζιστών μεσώ του κόμματος Σπαρτιάτες, στη βουλή είναι μια άκρως επικίνδυνη και σοβαρή εξέλιξη. Μια εξέλιξη που αποτυπώνει ότι τα ακραία και πολυπρόσωπα ακροδεξιά σκοταδιστικά και φασιστικά μορφώματα έχουν πλέον την ικανότητα να αναρριχούνται πολύ πιο εύκολα από παλιότερα στους αστικούς θεσμούς, να γίνονται γρήγορα ελκυστικά σε μερίδα της κοινωνίας, φτάνοντας στο σημείο να μπαίνουν στην βουλή με σημαντικά ποσοστά και ψήφους. Αν προσθέσουμε στην παραπάνω διαπίστωση και την νίκη της Νέας Δημοκρατίας με 40%, όλοι καταλαβαίνουμε ότι το νέο πολιτικό σκηνικό που έχει δημιουργηθεί είναι πολύ αντιδραστικό.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί πως η επαναφορά της νεοναζιστικής και φασιστικής δεξιάς στη βουλή, αποδεικνύει ότι το κύριο δεν είναι μόνο ο αποκλεισμός των φασιστικών κομμάτων με κοινοβουλευτικές και δικαστικές αποφάσεις και μέτρα, αλλά η αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων που συνθλίβουν την κοινωνία, της φασιστικής και απάνθρωπης ιδεολογίας και συνολικά του ρατσισμού, του εθνικισμού, της ξενοφοβίας, Παράλληλα γίνεται εμφανές πως ο φασισμός και ο νεοναζισμός αντιμετωπίζονται και τσακίζονται στο δρόμο μαχητικά, περιορίζοντας την προσπάθεια τους να χύσουν το δηλητήριο στις εργατικές και λαϊκές μάζες.
Οι πολιτικές και οικονομικές ανάγκες του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου, που έχουν την σφραγίδα της Ν.Δ του ΠαΣοΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ ολα αυτά τα χρόνια, έχουν επηρεάσει τις λαϊκές μάζες που αδυνατούν να βρουν εναλλακτική.
Έτσι η επιτάχυνση της αρνητικής συντηρητικής πορείας, τα τελευταία χρόνια έγινε εμφανής από την περίοδο της έντονης οικονομικής κρίσης, ενώ απέκτησε ταχύτερους ρυθμούς, όταν άρχισε να χτυπιέται βάναυσα στην συνείδηση της κοινωνίας και η έννοια της Αριστεράς, μετά και την καταστροφική κυβερνητική διαχείριση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από εκεί και πέρα, το μίγμα έγινε εκρηκτικό, αφού η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε όχι ριζοσπαστικές τάσεις στην κοινωνία, αλλά υποβοήθησε στην συντήρηση. Η μεγάλη πολιτική και ιδεολογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράστηκε στις εκλογές, αλλά υπήρχε στην κοινωνία από πολύ πριν, επιτάχυνε αυτές τις διαδικασίες.
Παράλληλα η κοινωνία και ειδικά τα λαϊκά στρώματα και η εργατική τάξη, βρέθηκαν σε αδιέξοδο και συντηρητικοποιήθηκαν και από την μακροχρόνια λαθεμένη στρατηγική του κύριου πόλου της κομμουνιστικής αριστεράς , του ΚΚΕ, το οποίο δεν έδωσε και δεν δίνει κάποια ουσιαστική πρόταση διεξόδου.
Ήταν και είναι εμφανές ότι αδυνατεί να επεξεργαστεί οποιαδήποτε μαχητική ταχτική για να ανακόψει αυτή την πορεία σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αδυνατεί να προωθήσει προτάσεις πειστικές που να εμπνεύσουν τα λαϊκά στρώματα, στερείται πολιτική συμμαχιών.
Η λαθεμένη επεξεργασία του για τον ελληνικό καπιταλισμό και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα , λόγω το σχήματος της αλληλεξάρτησης που υιοθετεί, έχει ως με αποτέλεσμα να μην μπορεί να απαντήσει πειστικά στα μεγάλα και ουσιώδη δομικά προβλήματα του συστήματος, Παράλληλα δε μπορεί να δημιουργήσει αποτελεσματική ταχτική ικανή να λειτουργήσει ως μια γέφυρα όπου θα συνδέει την καθημερινή πάλη, τις ανάγκες και τα αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, αλλά και τις ανησυχίες της νεολαίας με μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι θα πρέπει να παρθούν όλες οι απαραίτητες πρωτοβουλίες για την αντιστροφή αυτής της κατάστασης. Κάποιες άμεσες κατεύθυνσης θα μπορούσαν να είναι:
1) Βασικό ζήτημα για το επόμενο διάστημα, είναι να γίνουν όλες οι υπερβάσεις και να προχωρήσει η ανάπτυξη των κινημάτων και η παρέμβαση σε συνδικάτα, φορείς κτλ. Η συμμετοχή και η μαχητική ενωτική δράση στο κίνημα είναι βασικό καθήκον ενάντια στην νέα κυβερνητική πολιτική που θα εφαρμόζεται.
2) Να παρθούν πρωτοβουλίες και να ξεκινήσει ένας σταθερός και πολυθεματικός κύκλος από ανοιχτές πολιτικές εκδηλώσεις, πολιτιστικές παρεμβάσεις με επίκεντρο τα βασικά και μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας και του ταξικού πολέμου, που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα από την νέα κυβέρνηση.
3) Να ανοίξει ένας νέος κύκλος παρεμβάσεων – πολιτικών δράσεων και εκδηλώσεων, για το ζήτημα του πολέμου. Να συνεχιστεί και να δυναμώσει ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη για την ήττα του Ευρωατλαντισμού και του ΝΑΤΟ.
4) Να παρθούν πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του φασισμού και της ακροδεξιάς σε πολιτικό, ιδεολογικό και κινηματικό επίπεδο. Ανοιχτές εκδηλώσεις παρεμβάσεις και πολιτικές συζητήσεις, είναι απαραίτητες για την ιδεολογική αντιμετώπιση του φαινομένου. Παράλληλα χρειάζεται να παρθούν πρωτοβουλίες ώστε να αναπτυχθεί ενωτικό μαχητικό κίνημα στο δρόμο που θα αναχαιτίζει τις ακροδεξιές φωνές και δράσεις των φασιστών στην κοινωνία.
5) Είναι απαραίτητο να συνεχιστεί με επιμονή και υπομονή ο διάλογος των δυνάμεων της κομμουνιστικής Αριστεράς και να αναπτυχθούν όλες οι πρωτοβουλίες που θα προωθούν την υπόθεση της εργατικής τάξης, στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος με προοπτική την δημιουργία του λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος που έχει ανάγκη ο τόπος.
Σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται οι κομμουνιστές και όσοι αγωνιούν για το μέλλον του τόπου, να ρίξουν όλες τις δυνάμεις, Το επόμενο διάστημα είναι απαραίτητο να αναπτυχθούν οι απαραίτητες αντιστάσεις και η κοινή δράση για να αναχαιτιστεί η επίθεση που αναμένεται να είναι σκληρή σε κάθε κομμάτι της κοινωνικής- πολιτικής- ιδεολογικής- οικονομικής ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν χρειάζεται κανένα νέο πισωγύρισμα. Η συγκυρία είναι δύσκολη όμως δεν μπορούν οι κομμουνιστές να την αντιμετωπίζουν με φόβο αυτή την κατάσταση. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να απελευθερωθούν οι κοινωνικές δυνάμεις που βρίσκονται εγκλωβισμένες στα κόμματα του συμβιβασμού. Αυτός είναι ο δρόμος για να επανέλθουν οι δυνάμεις, που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου, δεν μπορούν να εκφραστούν ή βρίσκονται στην αδράνεια, αλλά είναι πολύ χρήσιμες για να συμβάλουν τα μέγιστα σε αυτόν τον δρόμο της ελπίδας και της προοπτικής.
