Μεταφράζουμε από τα αγγλικά και παρουσιάζουμε την αναλυτική εκδοχή (συμπεριλαμβάνει επεξηγήσεις) της “Δήλωσης του Παρισίου” της 14ης Οκτωβρίου 2022 για τον  πόλεμο στην Ουκρανία και την τρέχουσα ιστορική συγκυρία, εκ μέρους της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας. Πρόκειται, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, για μια πλατφόρμα κομμουνιστικών κομμάτων από όλον τον κόσμο (βλ. παρακάτω τις υπογραφές).

Εκτιμούμε ότι πρόκειται για μια ελπιδοφόρα κίνηση για την ανασυγκρότηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος υπό το βάρος της σημερινής ιστορικής συγκυρίας που τείνει προς έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάλογα, άλλωστε, έχουν τοποθετηθεί, εστιάζοντας, δηλαδή, στην αναγκαιότητα της ήττας του  ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία και γενικότερα, και άλλα κομμουνιστικά κόμματα και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα ανά τον κόσμο, τόσο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (π.χ. το DKP της Γερμανίας), όσο και ανά τον κόσμο, με τη στάση της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας να ξεχωρίζει (βλ. προηγούμενο άρθρο μας για το ζήτημα αυτό).

Στα θετικά σημεία της εν λόγω “Δήλωσης” θα συμπεριλαμβάναμε τα εξής:

• Την ξεκάθαρη τοποθέτηση για τα αίτια και το δίκιο ή άδικο του πολέμου για την κάθε συμμετέχουσα πλευρά, στη βάση μιας λενινιστικής ανάλυσης,
• η οποία οδηγεί και σε μια επίσης σαφή και λεπτομερή καταγραφή των καθηκόντων του κομμουνιστικού και του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος σε κάθε χώρα ενάντια στον πόλεμο και στον ιμπεριαλισμό.
• Τη θέση για το είδος της κρατικής εξουσίας τόσο στη Ρωσία, όσο και στην Κίνα, και τη θέση τους στο σημερινό σύστημα των διεθνών σχέσεων, όπου γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για ιμπεριαλιστικές χώρες.
• Μάλιστα, συμφωνούμε με το σκεπτικό με βάση το οποίο συνάγεται η θέση αυτή, δηλ. με βάση το ότι οι χώρες αυτές δεν εκμεταλλεύονται και δεν καταπιέζουν στρατιωτικά, χρηματοπιστωτικά ή τεχνολογικα άλλες χώρες. Εφιστούμε την προσοχή στο ότι η “Δήλωση” αναδεικνύει τη διάκριση που υπάρχει ανάμεσα σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα, όσο μεγάλη σε έκταση ή πληθυσμό (και κατά συνέπεια και σε παραγωγή ΑΕΠ, ακόμη και με τη μέση παραγωγικότητα) και να είναι, από μια ιμπεριαλιστική καπιταλιστική χώρα.

Κάποια σημεία κριτικής θα μπορούσαν να είναι τα ακόλουθα:

• Αν και πρόκειται για μια αντιιμπεριαλιστική πλατφόρμα, προς το παρόν οι υπογραφές αφορούν κυρίαρχα, ή και κατ’ αποκλειστικότητα, κομμουνιστικά κόμματα.
• Όσον αφορά το κομμουνιστικό κίνημα, η αναγκαιότητα διεθνούς συντονισμού υπερβαίνει το κομβικό ζήτημα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, καθως χρειάζεται να βαθύνει και να επεκταθεί στο σύνολο των στρατηγικών θεμάτων για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό, στην κατεύθυνση μιας νέας κομμουνιστικής Διεθνούς. Από το κείμενο λείπει η σύνδεση μεταξύ του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης που θα περιμέναμε από ένα κείμενο που υπογράφεται κυρίως από κομμουνιστικές δυνάμεις.
• Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που απουσιάζει κάθε είδος κριτικής προς την πολιτική του ρωσικού και κινεζικού κράτους. Π.χ. δε γίνεται επαρκώς διάκριση μεταξύ μιας πολιτικής σοσιαλιστικού διεθνισμού και, επομένως και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα με τη στρατηγική έννοια, και αυτής του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, στον οποίο μπορεί να συμμετέχει και μια τάξη όπως η μονοπωλιακή αστική τάξη της Ρωσίας. Αντίστοιχα, απουσιάζει οποιαδήποτε κριτική σε πλευρές της επέκτασης του κινεζικού κράτους, π.χ. στην Αφρική, οι οποίες ίσως απέχουν από ένα σοσιαλιστικό πρότυπο σχέσεων αλληλεγγύης και αμοιβαίας ωφέλειας.

Γενικότερα, όπως αναφέρει η “Δήλωση”, οι Ρωσία και Κίνα είναι αρκετά ισχυρές (κρατικά/πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά), ειδικά όταν συνδυάζουν τις δυνάμεις τους, ώστε όχι μόνο να αμυνθούν απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αλλά και για να ενισχύσουν άλλες, πιο αδύναμες χώρες στον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία. Από εδώ απορρέουν υποχρεώσεις, και σημεία κριτικής όταν οι υποχρεώσεις αυτές δεν εξυπηρετούνται. Πόσο, μάλλον, που δεν μπορούν να αποκλειστούν ιδιοτελείς σκοποί και φιλοδοξίες, π.χ. για ανάδειξη ενός νέου ιμπεριαλιστικού άξονα, τουλάχιστον στον μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

• Οι ελλείψεις αυτές γίνονται φανερές και στη θέση για το δίκαιο του πολέμου από την πλευρά της Ρωσίας, η οποία εκφράζεται με απολυτότητα, χωρίς καμία επιφύλαξη ούτε για τη δυνατότητα που υπήρχε για να αποφευχθεί αυτός ο πόλεμος, ούτε για τον τρόπο που αυτός διεξάγεται, ή για επιμέρους σκοποθεσίες της ρωσικής ελίτ που μπορεί να εξυπηρετεί, πέραν της κυρίαρχης αντίθεσης του πολέμου αυτού.

Σε κάθε περίπτωση, η “Δήλωση” είναι σε πολύ καλή κατεύθυνση, και προτρέπουμε τον αναγνώστη να τη διαβάσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Άλλωστε, ενδιαφέρον έχει και η θέση της για εκείνες τις κομμουνιστικές δυνάμεις που στέκονται από την άλλη πλευρά, θυμίζοντας τη “χρεοκοπία της Β’ Διεθνούς” στα πρόθυρα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία και παραθέτουμε αυτούσια κλείνοντας την εισαγωγή αυτή:

“Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, πιστεύουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές να κάνουν κοινούς αγώνες σε όλο τον κόσμο σε ένα ευρύ αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, και ότι θα πρέπει να εξηγήσουν στους εργαζόμενους παντού ότι δεν είναι η Ρωσία και η Κίνα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής το ΝΑΤΟ, και με κυριότερες τις ΗΠΑ.

Οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να εργαστούν σκληρά για να φέρουν αυτόν τον προσανατολισμό στο αντιπολεμικό κίνημα, καθώς και να διαφωτίσουν τους ανθρώπους σχετικά με αυτές τις αλήθειες. Πρέπει να αμφισβητήσουμε την παραπλανητική και επικίνδυνη πρακτική ορισμένων δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται “κομμουνιστικές” και “σοσιαλιστικές”, οι οποίες έχουν δηλώσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια “ενδοϊμπεριαλιστική” σύγκρουση στην οποία και οι δύο πλευρές είναι εξίσου επιθετικές και υπεύθυνες.

Αυτή η γραμμή βασίζεται σε μια λανθασμένη θεωρητική παραδοχή (ότι κάθε μεγάλη οικονομία στον καπιταλιστικό κόσμο πρέπει αυτόματα να είναι ιμπεριαλιστική, ή ακόμη και ότι κάθε καπιταλιστική οικονομία έχει “στοιχεία” ιμπεριαλισμού), η οποία μπορεί μόνο να δώσει χαρά στους εχθρούς μας μπερδεύοντας, αποθαρρύνοντας και τελικά αποστρατεύοντας αυτούς ακριβώς τους εργάτες που έχουν τη δυνατότητα να είναι τα πιο μαχητικά και ενεργά τμήματα ενός πραγματικά αποτελεσματικού αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.”

Για την επιμέλεια και την εισαγωγή,

Διονύσης Περδίκης

 

Ο επερχόμενος παγκόσμιος πόλεμος και τα καθήκοντα των αντιιμπεριαλιστών

 

Αναλυτική εκδοχή της “Δήλωσης του Παρισίου” (14 Οκτωβρίου 2022) της Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας μεταφρασμένη από τα αγγλικά από την ιστοσελίδα της.

μεταφραση: Ορφέας Γεωργίου

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή μεγάλου κινδύνου για όλους τους εργαζόμενους και καταπιεσμένους λαούς. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αν ο σημερινός πόλεμος δι’ αντιπροσώπων μεταξύ του ΝΑΤΟ και των πρωταρχικών του στόχων (Ρωσία και Κίνα) μετατραπεί σε ανοιχτό πόλεμο μεταξύ των ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων του κόσμου, αυτό θα μπορούσε να μας οδηγήσει όχι μόνο στη μεγαλύτερη και τρομερότερη σύγκρουση που έχει δει ποτέ ο κόσμος, αλλά και σε έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο.

Προς αυτήν την κατεύθυνση μας σπρώχνει η ιμπεριαλιστική πολεμική δραστηριότητα: προς τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την πυρηνική αντιπαράθεση. Ίσως όταν οι ιστορικοί του μέλλοντος κοιτάξουν πίσω, να διαπιστώσουν ότι οι εναρκτήριες βολές του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου έχουν ήδη πέσει.

Ως ανθρώπινα όντα, δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε ότι θα επικρατήσει η λογική και ότι ακόμη και οι ιμπεριαλιστές θα συνειδητοποιήσουν τελικά ότι κανείς δεν θα μπορούσε να “κερδίσει” από ένα τέτοιο σενάριο.

Δυστυχώς, στο ρόλο τους ως εκπρόσωποι των πιο ισχυρών μονοπωλίων του κεφαλαίου, οι ιμπεριαλιστές είναι ανίκανοι να καθοδηγηθούν από μια τόσο απλή ανθρώπινη λογική. Είναι αναγκασμένοι να ενεργούν για λογαριασμό του κεφαλαίου τους, το οποίο πρέπει να επεκταθεί, να συσσωρεύσει και να κυριαρχήσει, αλλιώς θα καταστραφεί. Αυτό ισχύει ως σιδερένιος νόμος του ιμπεριαλιστικού οικονομικού συστήματος, και γι’ αυτό ακόμα και τα πιο σαφή και ισχυρά επιχειρήματα δεν μπορούν ποτέ να πείσουν τους εκπροσώπους του να ενεργήσουν “λογικά”.

Αυτή είναι μια στιγμή ιστορικής σημασίας για τους αντιιμπεριαλιστές. Καθώς γινόμαστε μάρτυρες της αυξανόμενης επιθετικότητας των ΗΠΑ απέναντι σε χώρες που θεωρεί ότι αποτελούν εμπόδιο στην κυριαρχία τους – απέναντι στο Ιράν, στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας και κυρίως απέναντι στην Ρωσία και την Κίνα – είναι σαφές ότι η απάντησή μας σε αυτή την πολεμική προσπάθεια δεν είναι ένα δευτερεύον ή ακαδημαϊκό ζήτημα. Η ανάλυσή μας είναι αυτό που στηρίζει τη δράση μας, και το περιεχόμενο της δράσης μας θα καθορίσει την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών μας να επηρεάσουμε την παγκόσμια κατάσταση προς το συμφέρον των εργαζόμενων μαζών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και υπέρ της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

Παρά την αποτυχία της επίθεσής του στην Ουκρανία τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά, το κυριαρχούμενο από τις ΗΠΑ μπλοκ του ΝΑΤΟ δεν δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης ή αλλαγής της προσέγγισής του. Αντιθέτως, η απελπισία των ΗΠΑ να διασώσουν την ηγεμονική τους θέση στον κόσμο με κάθε μέσο, τις οδηγεί στην αναζήτηση τρόπων επέκτασης και παράτασης του πολέμου. Παρά τις συνθήκες που επικρατούν, η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ ελπίζει σαφώς ότι θα βρει κάποιον τρόπο να εξουθενώσει τους αντιπάλους της και να βγει νικήτρια.

Έτσι, αντιμετωπίζουμε τόσο την πιθανότητα ο πόλεμος του ΝΑΤΟ να επεκταθεί σε γειτονικές χώρες της Ευρώπης, όσο και την περαιτέρω εξάπλωσή του σε χώρες της Ασίας. Οι πρόσφατες προκλήσεις στην Ταϊβάν και τη Νότια Κορέα, καθώς και η αδιάκοπη αύξηση της έντασης με την Κίνα σε κάθε μέτωπο, επιβεβαιώνουν αυτή την απερίσκεπτη προσπάθεια για περισσότερες και μεγαλύτερες συγκρούσεις.

Καθώς οι υποστηριζόμενες από το ΝΑΤΟ δυνάμεις στην Ουκρανία συνεχίζουν να διεξάγουν τον πόλεμο αντιπροσώπων τους κατά της Ρωσίας, δύο γραμμές έχουν αναδυθεί στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Από τη μία πλευρά υπάρχουν εκείνοι που επιμένουν ότι ο πόλεμος είναι μια ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση στην οποία οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν θέση, ενώ από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι μόνο η μία πλευρά διεξάγει έναν επιθετικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενώ η άλλη πλευρά διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο αυτοάμυνας. Αυτές οι δύο γραμμές διαφέρουν δραστικά ως προς την εξήγηση του σημερινού πολέμου, και επομένως και ως προς τη στάση που ζητούν από τους εργαζόμενους να πάρουν απέναντί του.

Σε αυτήν τη στιγμή ιστορικής σημασίας, εμείς, τα υπογράφοντα κόμματα, συμφωνούμε ότι τα ακόλουθα ουσιώδη σημεία πρέπει να γίνουν σαφή στις μάζες των χωρών μας και να καθοδηγήσουν τον προσανατολισμό μας απέναντι στην ιμπεριαλιστική πολεμική εκστρατεία και στα αντιιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά κινήματα:

• Ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι το αποτέλεσμα της “ρωσικής επιθετικότητας” αλλά της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολεμικής εκστρατείας – ειδικότερα, της πολεμικής εκστρατείας των ΗΠΑ, η οποία αποσκοπεί στην ενίσχυση της φθίνουσας ηγεμονίας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον κόσμο.
• Ότι ο πόλεμος άρχισε πραγματικά όταν οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν, εξόπλισαν και οργάνωσαν ένα φασιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014. Μετά από αυτό το πραξικόπημα, οκτώ χρόνια αντιφασιστικού πολέμου διεξήχθησαν από τον λαό της ανατολικής περιοχής του Ντονμπάς, ο οποίος αρνήθηκε να δεχτεί την επιβολή της πραξικοπηματικής κυβέρνησης (ένας πόλεμος στον οποίο 14.000 νεκροί δεν απασχόλησαν σχεδόν καθόλου τα δυτικά μέσα ενημέρωσης).
• Ότι το ΝΑΤΟ διεξάγει μια αδυσώπητη πολεμική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας από τη διάλυση της ΕΣΣΔ, προς ενίσχυση της οποίας προωθεί σταθερά εχθρικές στρατιωτικές βάσεις στα σύνορα της Ρωσίας – παρά τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις κατά τις τελευταίες ημέρες της ΕΣΣΔ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έκανε “ούτε ένα βήμα προς τα ανατολικά”.
• Ότι, προκειμένου να παρουσιάσουν την Ρωσία ως εχθρό της Ουκρανίας, οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες βοήθησαν τους αντιπροσώπους τους στη χώρα να ξαναγράψουν την ιστορία της Ουκρανίας. Κατά τη διαδικασία, έχουν αποκαταστήσει τους συνεργάτες των Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν απαγορεύσει την ρωσική γλώσσα, έχουν καταστήσει αποδιοπομπαίους τράγους τους ρωσόφωνους, έχουν κατηχήσει μια γενιά παιδιών με ιστορικά ψέματα και ρατσιστικές ιδέες και έχουν δημιουργήσει ένα κράτος απαρτχάιντ δύο ταχυτήτων.
• Ότι η παρούσα φάση του πολέμου ξεκίνησε στην πραγματικότητα από το ΝΑΤΟ και τους Ουκρανούς εντολοδόχους του, όταν, αντί να συμφωνήσουν σε συνομιλίες με τη Ρωσία για ένα νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο ειρήνης και ασφάλειας, επιτάχυναν τους βομβαρδισμούς αμάχων και τη συγκέντρωση ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων κατά μήκος των συνόρων του Ντονμπάς – όλα αυτά για την προετοιμασία μιας ένοπλης εισβολής με στόχο την “ανάκτηση” των απελευθερωμένων αντιφασιστικών περιοχών στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ.
• Ότι οι ιμπεριαλιστές παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας εδώ και έναν αιώνα και πλέον, πάντα με απώτερο σκοπό να τη χρησιμοποιήσουν ως πολιορκητικό κριό κατά της Ρωσίας/ΕΣΣΔ, και ότι διάφορες δυνάμεις χρηματοδοτούν φασίστες στη χώρα για περισσότερα από 80 χρόνια. Οι προσπάθειες του λαού της Ουκρανίας να διατηρήσει κάποιο επίπεδο ανεξαρτησίας ή να διατηρήσει φιλικές σχέσεις με τη Ρωσία οδήγησαν σε δύο πραξικοπήματα που υποστηρίχθηκαν από τη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες (2004, 2014).
• Ότι η κατάπαυση του πυρός στο Ντονμπάς που υποσχέθηκε η συμφωνία Μινσκ 2 του 2015 δεν τηρήθηκε ποτέ από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία ή το ΝΑΤΟ, οι οποίες συνέχισαν να εξοπλίζουν και να ενθαρρύνουν τους φασίστες της Ουκρανίας. Ενώ η ουκρανική πλευρά συνέχισε να βομβαρδίζει ανθεκτικές περιοχές αμάχων, έχτισε επίσης τεράστιες οχυρωματικές γραμμές σε όλο το Ντονμπάς και οι ένοπλες δυνάμεις της έλαβαν εκτεταμένη εκπαίδευση και αναδιοργάνωση από το ΝΑΤΟ. Αυτό μετέτρεψε άτυπα τη χώρα σε μέλος του ΝΑΤΟ – που φιλοξενούσε τον μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ.
• Αφού μετέτρεψαν την Ουκρανία σε ένα άνομο προτεκτοράτο, επαναποικιοποίησαν και εξαθλίωσαν τον λαό της και λεηλάτησαν την οικονομία της, οι ΗΠΑ αισθάνθηκαν ελεύθερες να χρησιμοποιήσουν το ουκρανικό έδαφος για ένα πρόγραμμα ανάπτυξης βιολογικών όπλων που απειλούσε όχι μόνο τη Ρωσία αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
• Ότι κατά το έτος που προηγήθηκε της έναρξης της επιχείρησης της Ρωσίας, το καθεστώς Ζελένσκι έκανε επανειλημμένες δηλώσεις ότι η Ουκρανία σχεδίαζε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (του οποίου ο μοναδικός ευρωπαϊκός στόχος είναι η Ρωσία) και ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αναπτύξει το δικό του πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της χώρας (τα οποία θα μπορούσαν να στοχεύουν μόνο σε ρωσικές πόλεις, μόλις λίγα λεπτά πτήσης από την Ουκρανία). Παράλληλα, δήλωσε επανειλημμένα την πρόθεσή του να “ανακαταλάβει” την Κριμαία, η οποία είχε επιστρέψει στη Ρωσική Ομοσπονδία με τη συντριπτική βούληση του λαού της σε δημοψήφισμα του 2014.
• Ότι η Ουκρανία κάθε άλλο παρά προπύργιο της ελευθερίας και της δημοκρατίας είναι, αντίθετα, μια χώρα όπου πρώτα το κομμουνιστικό κόμμα και αργότερα όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν απαγορευτεί, όπου τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης έχουν κλείσει, όπου αντιφασίστες πολιτικοί ακτιβιστές και δημοσιογράφοι έχουν διωχθεί και δολοφονηθεί, όπου ναζιστές μπράβοι οργιάζουν και τρομοκρατούν τον λαό και όπου το κράτος δικαίου έχει αντικατασταθεί πλήρως από το κράτος της βίας. Το διαβόητο πλέον τάγμα Αζόφ και άλλες φασιστικές πολιτοφυλακές εξοπλίστηκαν και εκπαιδεύτηκαν από ιμπεριαλιστές εκπαιδευτές και αργότερα ενσωματώθηκαν στην εθνική φρουρά και τις κανονικές στρατιωτικές δομές της Ουκρανίας.
• Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, είναι σαφές ότι ενώ οι ιμπεριαλιστές διεξάγουν έναν άδικο και εγκληματικό πόλεμο επίθεσης μέσω αντιπροσώπων, η ρωσική πλευρά, στη συμμαχία της με τους λαούς του Ντονμπάς, διεξάγει έναν δίκαιο πόλεμο αυτοάμυνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση, ο οποίος είναι ταυτόχρονα ένας πόλεμος εθνικής απελευθέρωσης των καταπιεσμένων Ρώσων στην Ουκρανία.

Πιστεύουμε επίσης ότι είναι πρωταρχικής σημασίας οι εργαζόμενοι να αντισταθούν και να αποκαλύψουν το ψέμα ότι δεν διαλέγουν “καμία πλευρά” σε αυτόν τον πόλεμο, αφού αυτός διεξάγεται μεταξύ “δύο ιμπεριαλιστικών ομάδων” που είναι και οι δύο εχθροί των εργαζόμενων και καταπιεσμένων μαζών. Για τον σκοπό αυτό, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα ακόλουθα σημεία:

• Ότι οι συγκρούσεις που έχουν ήδη ξεσπάσει ή απειλούν να ξεσπάσουν δεν είναι μεμονωμένες και τοπικές υποθέσεις, αλλά αναπόσπαστο μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους. Από τη Λιβύη και τη Συρία μέχρι την Ουκρανία, την Ταϊβάν και τη Νότια Κορέα, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να στείλουν οπλισμό και τροφή για κανόνια από όλο τον κόσμο για να τροφοδοτήσουν τους στρατούς αντιπροσώπων τους, και αυτές οι προσπάθειες πρέπει να αντιμετωπιστούν από ένα ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό παγκόσμιο μέτωπο.
• Ότι ενώ η σημερινή Ρωσία είναι μια καπιταλιστική χώρα, είναι μια χώρα της οποίας το σοσιαλιστικό παρελθόν της άφησε την ικανότητα να αντισταθεί στον ιμπεριαλιστικό έλεγχο (ισχυρός στρατός, προηγμένες τεχνολογικές και βιομηχανικές δυνατότητες, ποικιλόμορφη οικονομία και καλά μορφωμένος πληθυσμός). Το ρωσικό χρηματιστικό κεφάλαιο δεν λεηλατεί και δεν κυριαρχεί στον κόσμο. Η Ρωσία δεν έχει εισβάλει ή δεν έχει υπάρξει επιθετική απέναντι σε καμία άλλη χώρα, και ο στρατός της Ρωσίας βγαίνει έξω από τα σύνορά της μόνο για τη βοήθεια συμμάχων (π.χ. Συρία, Καζακστάν), κατόπιν πρόσκλησής τους και με τους όρους τους. Καμία χώρα δεν είναι σε στρατιωτική ή πιστωτική κυριαρχία από την Ρωσία. Επομένως, είναι εσφαλμένη η δήλωση ότι η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα.
• Ότι η Κίνα είναι μια μεγάλη αναπτυσσόμενη χώρα που έχει γίνει ο βασικός άξονας του αντιιμπεριαλιστικού παγκόσμιου μετώπου λόγω των επαναστατικών της θεμελίων. Παρά την επέλαση της αγοράς στην οικονομία της, η Κίνα διατηρεί την ικανότητα να σχεδιάζει ζωτικές πτυχές της οικονομικής και κοινωνικής της ζωής προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του λαού της – να αναπτύσσει τις επιστημονικές, τεχνολογικές, βιομηχανικές και στρατιωτικές βάσεις της, να εκπαιδεύει τον λαό της και να προσφέρει τεχνολογική, υλικοτεχνική και υποδομική βοήθεια σε πολλές μικρότερες και φτωχότερες αναπτυσσόμενες χώρες σε όλο τον κόσμο.
• Ότι η Κίνα δεν έχει ξεκινήσει πολέμους και δεν ζει λεηλατώντας τους πόρους των άλλων ή υπερεκμεταλλευόμενη τους λαούς τους. Κανένα έθνος δεν είναι σε στρατιωτική ή πιστωτική σκλαβιά από τη Κίνα, η οποία εξοργίζει τους ιμπεριαλιστές προσφέροντας μεταφορά τεχνολογίας και ανάπτυξη υποδομών για να βοηθήσει άλλες αναπτυσσόμενες χώρες να βγουν από την παγίδα της φτώχειας, υπονομεύοντας έτσι την ικανότητα των ιμπεριαλιστών να τις κρατούν σε οικονομική υποδούλωση. Η Κίνα δεν είναι ο εχθρός των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο, αλλά φίλος τους, και είναι επίσης λανθασμένο να την περιγράφουμε ως ιμπεριαλιστική.
• Ότι η Κίνα και η Ρωσία στοχοποιούνται από τους γκάνγκστερ του ΝΑΤΟ όχι ως αντίπαλοι ιμπεριαλιστές, αλλά επειδή αποτελούν εμπόδιο στην παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ, η οποία οι ιμπεριαλιστές είχαν πει στους εαυτούς τους ότι ήταν εξασφαλισμένη για πάντα μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991.
• Ότι η αυξανόμενη σύμπλευση μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας προσφέρει ελπίδα στους λαούς του κόσμου: ελπίδα για μια εναλλακτική λύση στην κυριαρχία των ΗΠΑ και την ιμπεριαλιστική υπερεκμετάλλευση. Ένα ισχυρό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο είναι η καλύτερη άμυνα των λαών μας απέναντι στα επιθετικά σχέδια της αιμοδιψούς συμμαχίας του ΝΑΤΟ – η καλύτερη άμυνά μας απέναντι στη διαφαινόμενη απειλή του πυρηνικού πολέμου. Το μόνο πράγμα που θα εμποδίσει τις ΗΠΑ να πατήσουν το πυρηνικό κουμπί στην απελπισία τους να σώσουν το αποτυχημένο σύστημά τους είναι ο φόβος ότι οι αντίπαλοί τους είναι σε θέση να ανταποδώσουν.
• Αυτή η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με την μεγάλη πιθανότητα ο πόλεμος των ΗΠΑ στην ανατολική Ευρώπη να επεκταθεί σύντομα σε άλλα πολεμικά θέατρα στην ανατολική Ασία. Ωθούμενη σκληρά από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η στρατηγική του ΝΑΤΟ στον Ινδο-Ειρηνικό για την “απομόνωση” της Κίνας μέσω συνεχών αχρείαστων προκλήσεων και της κλιμάκωσης των οικονομικών, διπλωματικών και στρατιωτικών εντάσεων εντείνει την προοπτική ότι η Ταϊβάν ή/και η Νότια Κορέα θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να αποτελέσουν ένα νέο μέτωπο σε αυτήν την επιθετική πολεμική εκστρατεία.
• Ότι, παρά τη δέσμευσή του εδώ και δεκαετίες για “μία Κίνα”, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ακολουθεί επιθετικά μια πολιτική μόνιμου διαχωρισμού της Ταϊβάν από την Κίνα μέσω της κυβέρνησης μαριονέτας στην Ταϊβάν. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ διεξάγουν όλο και πιο συχνά και κολοσσιαία στρατιωτικά “γυμνάσια” μαζί με τον στρατό της μαριονέτας της Νότιας Κορέας, τα οποία έχουν ως στόχο την πρόβα μιας εισβολής και ενός πυρηνικού πλήγματος εναντίον της ΛΔΚ.
• Ότι αυτές οι προκλήσεις αποτελούν μια πολύ σοβαρή και απαράδεκτη απειλή για την ασφάλεια του κινεζικού και του κορεατικού λαού – όπως ακριβώς οι προκλήσεις κατά της Ρωσίας έγιναν πολύ σοβαρές για να αγνοηθούν στις αρχές του τρέχοντος έτους, όταν ο ρωσικός λαός ήρθε αντιμέτωπος με την επιταχυνόμενη αύξηση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα σύνορά του, την απειλή εισβολής στο Ντονμπάς και ακόμη και στην ίδια την Ρωσία και την προοπτική επίσημης ένταξης στο ΝΑΤΟ της κυβέρνησης-αντιπροσώπου των ΗΠΑ στην Ουκρανία.
• Ότι το ζήτημα της Ταϊβάν για την Κίνα και το ζήτημα της Νότιας Κορέας για τη ΛΔΚ είναι ζητήματα εδαφικής ακεραιότητας και επανένωσης των προσωρινά διαιρεμένων εθνών τους. Όσον αφορά τον αντιιμπεριαλιστικό και σοσιαλιστικό κόσμο, οι χώρες αυτές έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να απελευθερώσουν τα αποικιοκρατικά κατεχόμενα και καταπιεσμένα εδάφη τους.
• Ο σχηματισμός από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό της ομάδας συνεργασίας Quad (ΗΠΑ-Ιαπωνία-Αυστραλία-Ινδία) και της στρατιωτικής συμμαχίας Aukus (Αυστραλία-Βρετανία-ΗΠΑ) στον Ειρηνικό, παράλληλα με την πρόσκληση προς την Αυστραλία, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα να συμμετάσχουν στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ (με σκοπό την ενσωμάτωση και των τριών στην υποτιθέμενη “βορειοατλαντική” και “αμυντική” συμμαχία) αποκαλύπτουν ξεκάθαρα τις φιλοδοξίες των ιμπεριαλιστών να προκαλέσουν πόλεμο σε παγκόσμια κλίμακα.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, πιστεύουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές να κάνουν κοινούς αγώνες σε όλο τον κόσμο σε ένα ευρύ αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, και ότι θα πρέπει να εξηγήσουν στους εργαζόμενους παντού ότι δεν είναι η Ρωσία και η Κίνα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής το ΝΑΤΟ, και με κυριότερες τις ΗΠΑ.

Οι κομμουνιστές και οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να εργαστούν σκληρά για να φέρουν αυτόν τον προσανατολισμό στο αντιπολεμικό κίνημα, καθώς και να διαφωτίσουν τους ανθρώπους σχετικά με αυτές τις αλήθειες. Πρέπει να αμφισβητήσουμε την παραπλανητική και επικίνδυνη πρακτική ορισμένων δυνάμεων που αυτοαποκαλούνται “κομμουνιστικές” και “σοσιαλιστικές”, οι οποίες έχουν δηλώσει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια “ενδοϊμπεριαλιστική” σύγκρουση στην οποία και οι δύο πλευρές είναι εξίσου επιθετικές και υπεύθυνες.

Αυτή η γραμμή βασίζεται σε μια λανθασμένη θεωρητική παραδοχή (ότι κάθε μεγάλη οικονομία στον καπιταλιστικό κόσμο πρέπει αυτόματα να είναι ιμπεριαλιστική, ή ακόμη και ότι κάθε καπιταλιστική οικονομία έχει “στοιχεία” ιμπεριαλισμού), η οποία μπορεί μόνο να δώσει χαρά στους εχθρούς μας μπερδεύοντας, αποθαρρύνοντας και τελικά αποστρατεύοντας αυτούς ακριβώς τους εργάτες που έχουν τη δυνατότητα να είναι τα πιο μαχητικά και ενεργά τμήματα ενός πραγματικά αποτελεσματικού αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.

Τα μηνύματα που πρέπει να μεταφέρουμε στο αντιπολεμικό κίνημα είναι τα εξής:

• Ότι δεν είναι η ρωσική, η κινεζική ή η βορειοκορεατική επιθετικότητα που απειλεί τους ανθρώπους παντού με τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά η κερδοσκοπική πολεμική εκστρατεία της εγκληματικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ – η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια βιτρίνα για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ.
• Ότι η Ρωσία, η Κίνα και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας αποτελούν στόχους της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας επειδή αποτελούν σοβαρή απειλή για την παγκόσμια ηγεμονία των ιμπεριαλιστών. Η Ρωσία και η Κίνα ειδικότερα είναι σε θέση όχι μόνο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς τραμπουκισμούς αλλά και να βοηθήσουν τις μικρές ή οικονομικά αδύναμες αναπτυσσόμενες χώρες να ορθώσουν το ανάστημά τους και να απελευθερωθούν από την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία και την αποικία χρέους.
• Ότι οι αντιπολεμικοί ακτιβιστές πρέπει να κινητοποιήσουν τις μάζες στις χώρες τους για μια εκστρατεία ενεργής μη συνεργασίας με την ιμπεριαλιστική πολεμική προσπάθεια. Οι εργαζόμενοι μπορεί να είναι ατομικά ανίσχυροι, αλλά όλοι μαζί έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή. Στόχος μας σε όλο τον κόσμο πρέπει να είναι να σαμποτάρουμε την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ με κάθε δυνατό τρόπο: αρνούμενοι να πολεμήσουμε ή να βοηθήσουμε τους στρατούς του (άμεσα ή διαμεσολαβημένα), αρνούμενοι να μεταφέρουμε άνδρες και υλικό, αρνούμενοι να επιτρέψουμε στις βάσεις του να λειτουργούν ανεμπόδιστα στα εδάφη μας, αρνούμενοι να κατασκευάσουμε ή να προμηθεύσουμε τους εξοπλισμούς του και άλλο ζωτικό εξοπλισμό, αρνούμενοι να μεταδώσουμε, να τυπώσουμε ή να διανείμουμε τα προπαγανδιστικά του ψέματα, αρνούμενοι να συνεργαστούμε με τους εμπορικούς πολέμους και τους πολέμους κυρώσεων.
• Τα συνθήματα των αληθινών αντιιμπεριαλιστών σε αυτή την εποχή πρέπει να είναι: Ήττα για την ιμπεριαλιστική συμμαχία υπό την ηγεσία του ΝΑΤΟ! Νίκη στις δυνάμεις της εθνικοαπελευθερωτικής και αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης! Καμία συνεργασία με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!
• Ότι η επιτάχυνση της πολεμικής εκστρατείας, η οικονομική κρίση, η κρίση πείνας, η περιβαλλοντική κρίση και πολλά άλλα καθιστούν απολύτως σαφές ότι η ανάγκη για την απομάκρυνση του ιμπεριαλιστικού οικονομικού συστήματος είναι πιο επείγουσα από ποτέ.

Υπογράφουν:

Communist Party of Great Britain (Marxist-Leninist), UK

People’s Democracy Party, South Corea

Korea is One, Belgium

Baltic Platform

Communist Party of Kyrgyzstan, Kyrgyzstan

Hungarian Workers’ Party, Hungary

Communist Party, Italy

Italian Communist Party, Italy

Communist Party, Switzerland

Spanish Avantgarde, Spain

Eastern Initiative

New Communist Party of Yugoslavia, Serbia

National Association of Communists, France

Pole of Communist Revival in France, France