Δώδεκα τρόποι για να απαξιωθεί ο εκπαιδευτικός

του Βασίλη Λιόση

αναδημοσίευση από το alfavita.gr

Ο εκπαιδευτικός, ο άνθρωπος δηλαδή που έχει τον ρόλο του παιδαγωγού, του φορέα γνώσης και ως ένα βαθμό του μορφοποιητή συνείδησης των παιδιών και των εφήβων, ήταν ανέκαθεν απαξιωμένος από τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές. Ο λόγος είναι απλός. Δεν χρειάζονται μορφωμένοι αυριανοί εργαζόμενοι παρά μόνο απλά γρανάζια (τι εύστοχα που το λέει η Βιτάλη: «είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής κι ο γιός μου τ΄ ανταλλακτικό»).

Οι τρόποι απαξίωσης του εκπαιδευτικού ουκ ολίγοι:

1. Αφού πάρει το πτυχίο του τον καταδικάζουμε σε εργασιακή περιπλάνηση ανάμεσα σε φροντιστήρια, σε ιδιαίτερα μαθήματα και σε εργασίες άσχετες με το αντικείμενο των σπουδών του ή απλώς τον καταδικάζουμε στην ανεργία.
2. Αν είναι «τυχερός» και διοριστεί ως αναπληρωτής του ξεσκίζουμε (συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) τη ζωή. Με έναν γλίσχρο μισθό τον στέλνουμε στην επαρχία, αναγκάζεται να πληρώνει υπέρογκα ενοίκια και τον υποχρεώνουμε να ταξιδεύει από τον Έβρο ως την Κρήτη.
3. Ως αναπληρωτή, κι ενώ καλύπτει πάγιες ανάγκες της εκπαίδευσης, τον βγάζουμε το καλοκαίρι στο ταμείο ανεργίας.
4. Συνήθως μετά τον διορισμό του ως αναπληρωτή τον μετατρέπουμε σε ένα σύγχρονο Θανάση Βέγγο που τρέχει από σχολείο σε σχολείο προκειμένου να συμπληρώσει το ωράριό του.
5. Αν είναι εκπαιδευτικός ξένων γλωσσών προστατεύουμε ασφαλώς τους ιδιοκτήτες ξενόγλωσσων φροντιστηρίων επιτρέποντάς τους να τον πληρώνουν με περίπου τρία ευρώ την ώρα όταν οι καθαρίστριες (το λέω με απόλυτο σεβασμό στις καθαρίστριες) παίρνουν 6-7 ευρώ την ώρα.
6. Όταν πρόκειται να μπει στη διαδικασία διορισμού του είτε ως αναπληρωτής είτε ως μόνιμος δημιουργούμε έναν πολυδαίδαλο, γραφειοκρατικό και διαλυτικό μηχανισμό για να κάνει την αίτηση ηλεκτρονικά. Στην ουσία προάγουμε την ατομική ευθύνη. Αφού έχουμε συρρικνώσει τον δημόσιο τομέα κι ελλείψει υπαλλήλων, του χρεώνουμε οποιοδήποτε λάθος γίνει στην ηλεκτρονική αίτηση. Η ζωή του μπορεί να εξαρτηθεί από ένα λάθος νούμερο που θα συμπληρώσει ή ακόμη και από αβλεψίες και ασάφειες του συστήματος.
7. Αν τα καταφέρει και διοριστεί ως μόνιμος τότε τον ξαναπερνάμε από μία απίστευτη δοκιμασία ζητώντας πάνω από 20 δικαιολογητικά, τα περισσότερα εκ των οποίων, αν όχι όλα, ήδη τα είχε καταθέσει στις προηγούμενες διαδικασίες.
8. Κατόπιν, σχεδιάζουμε την επαναφορά του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ με εξετάσεις. Με άλλα λόγια του λέμε: δεν πήρες πτυχίο για να έχεις δικαίωμα στην εργασία αλλά δικαίωμα στις εξετάσεις! Κι ας υπέστης κάποτε την τερατώδη αγωνία των πανελλαδικών. Τη σκληρή δουλειά τεσσάρων ή περισσότερων ετών για να πάρεις πτυχίο. Κι ας έχεις μεταπτυχιακά, διδακτορικά, γλώσσες, σεμινάρια, πιστοποιήσεις υπολογιστών.
9. Αφού διοριστεί τον έχουμε με έναν από τους χειρότερους μισθούς σε όλη την Ευρώπη. Μάλιστα του μειώνουμε τον μισθό και με έμμεσους τρόπους όπως η αύξηση του ωραρίου.
10. Του ακυρώνουμε το εκπαιδευτικό έργο βάζοντάς του πολλά και άχρηστα περιφερειακά καθήκοντα που δεν προσφέρουν τίποτα στη γνώση παρά μόνο στον κατακερματισμό της και οδηγούν στην παρανόηση ότι η πληροφορία είναι γνώση.
11. Αν είναι εκπαιδευτικός σε ιδιωτικό σχολείο τον κρίνουμε με ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια και ψηφίζουμε κι ένα νόμο που τον απολύουμε με συνοπτικές διαδικασίες όποτε θέλουμε και αναιτιολόγητα.
12. Όμως, δεν φτάνουν όλα αυτά. Χρειάζεται κι άλλη απαξίωση. Έτσι, του επαναφέρουμε έπειτα από δεκαετίες τον θεσμό του επιθεωρητή αφού βεβαίως τον βαφτίσουμε αλλιώς. Αυτό το λέμε αξιολόγηση αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καρμανιόλα αποκεφαλισμού δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στην κοινωνία είναι κρίσιμος. Τίποτα πιο αληθές από αυτό. Και τίποτα πιο αναγκαίο από την αντίσταση όλης της εκπαιδευτικής κοινότητας στην εργασιακή ζούγκλα. Σε αυτόν