Για την Ουκρανία

του Κώστα Γεωργόπουλου

Διατηρώντας τη μακρά παράδοση σύμπλεξης μικροαστικής επιπολαιότητας και αριστερής ιδεολογίας, η επονομαζόμενη και αυτο-επαιρόμενη αριστερά στην Ελλάδα έχει από της 24 Φεβρουαρίου σκαλώσει στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία και για μια ακόμα φορά αδυνατεί να προτείνει λύσεις.

Αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει ότι όταν εξετάζεις τα κοινωνικά δρώμενα με όρους Χολιγουντιανής ταινίας “καλοί και κακοί”, οδηγείσαι αναπόφευκτα σε αδιέξοδα, αδυνατεί να καταλήξει σε λογικά συμπεράσματα με αποτέλεσμα την πλήρη απαξίωση και αδιαφορία του κοινωνικού συνόλου απέναντι στις τοποθετήσεις της.

Ιμπεριαλιστές οι Αμερικανοί, ιμπεριαλιστές και οι Ρώσοι, κακοί οι μεν, κακοί και οι δε, άρα τι κάνουμε; Τι θέση παίρνουμε; Μα είναι αδύνατο να πάρεις θέση γιατί έτσι υποστηρίζεις εμμέσως τον έναν από τους δύο ιμπεριαλιστές, επομένως καλύτερα να περιμένεις τη δευτέρα παρουσία της κομμουνιστικής επανάστασης όπου “οι εργατικές τάξεις των χωρών θα ξεσηκωθούν ενωμένες ενάντια στον κοινό καταπιεστή… αλλα ρύσαι ημάς απο του πονηρού, αμήν!”

Εντωμεταξύ, ο ενεργειακός στραγγαλισμός της Ευρώπης είναι σε πλήρη εξέλιξη καθώς και η αποβιομηχανοποίηση των βασικών της κέντρων όπως η Γερμανία. Σε λίγο καιρό τα οικονομικά μεγέθη και ισχύς που παραδοσιακά ταυτίζαμε με την ΕΕ θα πάψουν να υπάρχουν, και ήδη γίνεται αναφορά στο ότι αυτός μπορεί να ήταν και ένας από τους πρωταρχικούς στόχους των ΗΠΑ στα πλαίσια της υποκίνησης του πολέμου στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα, ο πόλεμος διαρκώς κλιμακώνεται με μοναδική κατάληξη την ολοκληρωτική ήττα του ενός εκ των δυο αντιμαχομένων, γεγονός το οποίο μπορεί να αποβεί εξαιρετικά ολέθριο για την ανθρωπότητα, αν συνυπολογίσουμε τα πολεμικά τους οπλοστάσια.

Ιστορικά, η στρατιωτική ένωση που γνωρίζουμε ως ΝΑΤΟ, είναι που πραγματοποιεί μια επιθετική/επεκτατική εξωτερική πολιτική, από σύστασής της, και ιδιαιτέρως από την εποχή της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού μέχρι και τις μέρες μας. Στον τομέα της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής, έχει τα πρωτεία και είναι κυρίως το μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Αναφορικά με την περίπτωση της Ουκρανίας, η στάση των ΗΠΑ οδήγησε στα εξής ορόσημα:

1) Το 2008, ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Ρωσία, ενημερώθηκε από τον Λαβρόφ για το ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί κόκκινη γραμμή. Για να το πει αυτό ο Λαβρόφ, προφανώς και υπήρξε ερέθισμα.

2) Το 2014, οι ΗΠΑ οργάνωσαν πραξικόπημα στην Ουκρανία με τη Βικτώρια Νιούλαντ να συζητάει με τον εκεί τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ και να αναφέρει ονομαστικά πρόσωπα τα οποία θα στελέχωναν τα κυβερνητικά πόστα.

3) Το 2016, ο Πρόεδρος της Ρωσίας Β. Πούτιν ανέφερε ρητά την ανησυχία του για την ύπαρξη αντιβαλλιστικών συστημάτων στις Ρουμανία και Πολωνία, υποδομές οι οποίες μπορούν να πλήξουν άμεσα και κύρια την υποδομή της Ρωσίας.

4) Τον Δεκέμβρη του 2021 δήλωσε ξανά την ιδιαίτερη ανησυχία που προέκυπτε από το γεγονός ότι μέρος του παγκόσμιου αμυντικού συστήματος των ΗΠΑ αναπτυσσόταν πολύ κοντά στη Ρωσία. Οι εκτοξευτές Μκ41 που βρίσκονταν στη Ρουμανία και προορίζονταν για τοποθέτηση στην Πολωνία, μπορούν να εκτοξεύσουν και πυραύλους Τόμαχοκ. Επιπλέον, ανέφερε ότι η όποια τυχόν περαιτέρω επέκταση των συστημάτων αυτών στην Ουκρανία, θα σήμαινε ότι ο χρόνος που θα απαιτούνταν για να πληγεί η ίδια η Μόσχα θα ήταν μεταξύ εφτά και δέκα λεπτών.

Ειδικά για το σημείο 4, η Ρωσία ζήτησε πάρα πολλές φορές εγγυήσεις από τις ΗΠΑ, τις οποίες και ποτέ δεν έλαβε· το αντίθετο μάλιστα. Άρα κάτι γνώριζε ο Μπάιντεν (και συνάμα ευχόταν) όταν προειδοποιούσε για επικείμενη εισβολή στην Ουκρανία.

Η Ελλάδα σήμερα, καθώς και σχεδόν όλη η Βαλκανική, έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο. Αποτελούμε μέρος του προβλήματος μιας και είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι και εξυπηρετητές αυτής της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής του οργανισμού αυτού. Άρα, η απάντηση στο τι κάνουμε και τι θέση παίρνουμε, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την υπονόμευση και φαλκίδευση του από εμάς, από τα κάτω, τον κόσμο που τον εκμεταλλεύεται και αντιμετωπίζει ως αναλώσιμο υλικό ο οργανισμός αυτό ο οποίος υποτίθεται ότι μας προστατεύει.

Αυτό προφανώς και ΔΕΝ πάει να πει ότι χρωματίζουμε με απόχρωση ενάρετης προσωπικότητας τον ίδιο τον Πούτιν ή ότι θεωρούμε ότι η Ρωσική ελίτ ενεργεί με βάση πανανθρώπινα και ηθικά κριτήρια. Ωστόσο, υπάρχει και μια τέτοια διάσταση σε ότι αφορά τους λαούς και όχι τις ελίτ, αν σκεφτεί κανείς τους Ρωσόφωνους του Ντονμπάς ή ακόμα και τους ίδιους του Ρώσους πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν στόχο της επεκτατικής πολιτικής της Αμερικής.

Από εκεί και πέρα, η Ρωσική ελίτ θα πράξει και θα επιστρατεύσει ότι μέσο θεωρεί ότι την εξυπηρετεί στο να τη βγάλει από τη θέση στην οποία βρίσκεται, και, προφανώς, κάποια από αυτά τα μέσα θα ενεργήσουν “βρώμικα”. Μπορεί όμως κάποιος να αρνηθεί ότι όλη αυτή η φρικαλεότητα τέθηκε σε κίνηση έπειτα από μεθοδευμένο σχεδιασμό της Δύσης;