του Ορφέα Γεωργίου

Η ειδοποιός διαφορά του συλλόγου μας (Σύλλογος Μαρξ. Σκέψης “Γ. Κορδάτος”) – που παίρνει αυτή την πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος – από άλλες οργανώσεις και συμπτύξεις που έγιναν στο παρελθόν ή γίνονται και σύγχρονα (βλ. Κόμμον – ΑΡΑΝ), είναι πως αναγνωρίζουμε τουλάχιστον τη μεγάλη αδυναμία να φτάσουν οι απόψεις μας σε ευρύ κοινό. Συνήθως η συζήτηση διεξάγεται σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων, με προκαθορισμένες θέσεις από κάποια κεφάλια των ίδιων ηγεσιών που διαπλέκονται ξανά και ξανά σε διαφορετικές συνθέσεις ανάλογα με τη συγκυρία. Πέρα από αυτές τις “ελίτ” ηγεσίες, σε όσους χαρακτηρίζονται ως κομμουνιστές και κινούνται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη η παρουσία των θέσεών μας στις σκέψεις τους. Ταυτόχρονα, η ενσωμάτωση που έχει επιτευχθεί έχει δυστυχώς μετατοπίσει ακόμα και τις θέσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς, σε πιο ευνοϊκή για το σύστημα κατεύθυνση. Συνεπώς, αυτό πρέπει να λαμβάνεται σαν εξαρχής δεδομένο για τη δυσκολία προχωρήματος του εγχειρήματος.

Στον αντίποδα αυτής της δυσκολίας βρίσκεται ένα αδιαμφισβήτητο πολιτικό κενό, το οποίο μετά την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης στην Ουκρανία γίνεται περισσότερο έκδηλο. Ελάχιστες δυνάμεις της Aριστεράς έχουν αποφύγει να υιοθετήσουν σοσιαλσοβινιστικές θέσεις ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον επιτιθέμενο ευρωατλαντικό άξονα και τη Ρωσική Ομοσπονδία. Η στάση των κομμουνιστών της Κούβας, που αρνούνται πεισματικά να καταδικάσουν την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, δεν αποτελεί την αυτονόητη στάση για την κομμουνιστική αριστερά σε μια χώρα προγεφύρωμα των νατοϊκών επεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή.

Το ερώτημα είναι αν αυτό το πολιτικό κενό, που συμβατικά ονομάζουμε και χώρο της “Αντι-ιμπεριαλιστικής Κομμουνιστικής Αριστεράς”, μπορεί να καλυφθεί.

Τι δεν μπορούμε να κάνουμε

Υπήρχε περίπτωση τα κομμουνιστικά κόμματα του προηγούμενου αιώνα να καταφέρουν να χαράξουν στρατηγική και τακτικές αν δεν είχαν ξεκαθαρίσει τι ρόλο έπαιζε η Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή; Φυσικά και όχι. Κατ’ αντιστοιχία, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τη Λ.Δ. της Κίνας. Σε αυτό το τόσο σημαντικό ζήτημα αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει σύμπλευση απόψεων.

Υπήρχε περίπτωση τα κομμουνιστικά κόμματα του προηγούμενου αιώνα να καταφέρουν να χαράξουν στρατηγική και τακτικές, αν δεν είχαν ξεκάθαρο ποια είναι η εργατική τάξη της εποχής τους και πως αυτή θα πρέπει να οργανωθεί; Ούτε σε αυτό το ζήτημα υπάρχει σύμπλευση απόψεων. Το κόμμα νέου τύπου δεν είναι ένα μοντέλο που πρέπει να πεταχτεί. Ωστόσο, κάτι νέο δεν μπορεί να είναι για πάντα νέο.

Αντίστοιχα ζητήματα υπάρχουν για τη μετάβαση στον σοσιαλισμό, την οικοδόμησή του, τις μορφές αγώνα, την σύγχρονη κεφαλαιοκρατία και άλλα. Σύγχρονο Κομμουνιστικό Κόμμα, αν δεν λυθούν θεωρητικά τα παραπάνω ζητήματα, δεν μπορεί να προκύψει. Η πρακτική δράση λίγων κομμουνιστών στην Ελλάδα δεν αρκεί για να επιβεβαιώσει ή απορρίψει τις όποιες προειλημμένες θέσεις.

Τι μπορούμε να κάνουμε

Η πολυδιάσπαση σε μικρές γκρούπες που διαφοροποιούνται σε ζητήματα τα οποία δεν μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις, δεν βοηθάει στη συγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος. Χρειάζονται θαρρετά βήματα ενότητας που θα αγκαλιάσουν τους ανένταχτους αγωνιστές. Το μοντέλο μιας μεταβατικής οργάνωσης, που προτείνουμε στο κείμενο θεωρούμε ότι αποτελεί μια ανάσα κοινής λογικής και γέφυρα ενότητας για σήμερα με προοπτικές για το αύριο.

Πρέπει να κινηθούμε σε τρεις κυρίως άξονες:

Ατομική ένταξη, ως προσκλητήριο ενότητας και διαφοροποίησης από τα προηγούμενα αποτυχημένα εγχειρήματα του παρελθόντος. Ο ανένταχτος κόσμος δεν μπορεί να περιμένει να εκπροσωπηθεί από καμία ηγεσία ήδη υπάρχουσας συλλογικότητας. Τα όργανα πρέπει να αναδειχθούν από τη συμμετοχή των μελών του εγχειρήματος. Ακόμα και αν αναπόφευκτα αναδειχθούν ίδιοι άνθρωποι, πρέπει η νομιμοποίηση τους να προέρχεται και από τον μέχρι πρότινος ανένταχτο κόσμο.

Ανοιχτός διάλογος, με σεβασμό στις μειοψηφίες και ανοιχτά τα κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα. Εδώ εντάσσονται και οι απαιτούμενες μεγάλες πλειοψηφίες για να παρθούν αποφάσεις.

Κοινή δράση, για να πληθύνουμε και να αποτελέσουμε πόλο έλξης, χωρίς ταυτόχρονα να αποτελούν οι διάφορες γκρούπες ανταγωνιστικούς μεταξύ τους χώρους.

Υ.Γ. Εύχομαι τη σύντομη αυτοδιάλυση του συλλόγου μας!