Η Γαλλία αντιμέτωπη με μια συνολική κρίση. Όχι με ένα ζήτημα ρατσισμού.

Οι περισσότερες γαλλικές πόλεις φλέγονται για 5^η μέρα, με αφορμή τη δολοφονία 17χρονου Γάλλου αλγερινής καταγωγής. Ή για να είμαστε ακριβείς 17χρονου με γιαγιά από την Αλγερία, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων νεαρών που ζουν στα γκέτο των προαστίων, αποτελούν παιδιά ή και εγγόνια εργατών που ήρθαν από τις γαλλικές αποικίες πριν περίπου μισό αιώνα για να στηρίξουν με φτηνά εργατικά χέρια τη Γαλλική βιομηχανία.

Τις ίδιες μέρες διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις στην Ε.Ε. για τη διαχείριση των μεταναστατευτικών ροών. Ουκρανία και Πολωνία προβάλλουν βέτο και αρνούνται να δεχτούν μετανάστες από την Αφρική ή την Ασία, που φτάνουν στις Μεσογειακές χώρες της Ευρώπης.

Ο Κασιδιάρης από τη φυλακή αλλά και οι υπόλοιποι της ακροδεξιάς δεν αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Διαλαλούν στα κανάλια που ελέγχουν στο διαδίκτυο ότι η Γαλλία αποδεικνύει πως Δημοκρατία, κοινωνική ηρεμία και πολυπολιτισμικότητα δεν πάνε μαζί. Καλούν σε έλεγχο της παγκοσμιοποίησης, κλείσιμο των συνόρων, απέλαση των μεταναστών (άσχετα αν πολλά στελέχη τους εκμεταλλεύονται τη φτηνή εργασία των μεταναστών). Καλούν σε μια νέα Ευρώπη των εθνών, στο δρόμο που χαράζουν η Ουγγαρία και η Πολωνία σήμερα, ή η Μελόνι και η Λεπέν μεθαύριο. Βλέπουν την άνοδο της ακροδεξιάς σε Φινλανδία, Γερμανία, Σουηδία, Ισπανία κ.α. και καταλαβαίνουν ότι μπορούν να πατήσουν πάνω στα υπαρκτά προβλήματα της παγκοσμιοποίησης και να γιγαντωθούν.

Αλλά αυτή ήταν πάντα η ακροδεξιά. Πατάει πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, διαστρέφει τις αιτίες και τους ενόχους, ώστε να βγαίνει καθαρό το σύστημα της εκμετάλλευσης και όσοι πλουτίζουν από τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Βασίζονται σε πολλούς μύθους, για να φτιάξουν ένα δήθεν συνεκτικό αφήγημα, σε αντίθεση με την αριστερά που δεν έχει απαντήσεις ή απλώς συμπλέει με τις δυνάμεις του συστήματος και της παγκοσμιοποίησης.

Πρώτος μύθος, ότι στη Γαλλία έχουμε τα αποτελέσματα της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Στη Γαλλία η γκετοποιημένη νεολαία έχει γίνει ταινίες και τραγούδια. Έχει δώσει δυο μεγάλες εξεγέρσεις και πάρα πολλά επεισόδια. Όμως οι εξεγέρσεις αυτές ξεκίνησαν μετά το 2000, ενώ οι μετανάστες είχαν πάει στη Γαλλία, από τις αποικίες, 30-40 ή και περισσότερα χρόνια πριν. Ήταν τα χρόνια όπου η Γαλλία ήταν περήφανη για το κοινωνικό της κράτος και την ανάπτυξή της, εν πολλοίς οφειλόμενη στους μετανάστες εργάτες. Μετά το 2000 αυτό που συνέβη είναι η αλλαγή μοντέλου, η σταδιακή συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, η αύξηση των ανισοτήτων, η επέκταση της μερικής κακοπληρωμένης εργασίας και ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών η γκετοποίηση και η συνακόλουθη καταστολή. Η γκετοποιημένη νεολαία είναι ένας εσωτερικός εχθρός. Ακόμα και όταν διεκδικεί δικαιώματα στη μόρφωση και δεν εξεγείρεται τυφλά, αντιμετωπίζεται ως εχθρικό στράτευμα (βίντεο από μαθητική κινητοποίηση του 2018).

https://www.facebook.com/1020452190/posts/10215982994940626/?vh=e&extid=MSG-UNK-UNK-UNK-AN_GK0T-GK1C

Άρα το πρόβλημα δεν ήταν οι μετανάστες και ο διαφορετικός πολιτισμός τους, γιατί αυτός ήταν εκεί εδώ και 30-40 χρόνια, αλλά οι πολιτικές ενσωμάτωσης. Και πώς να ενσωματώσεις αυτά τα κομμάτια, όταν η διεύρυνση των ανισοτήτων ξεπερνάει χρώμα, φυλή, θρησκεία. Και όταν η συνακόλουθη καταστολή γίνεται ο κανόνας;

Δεύτερος μύθος, στη Γαλλία έχουμε μια κρίση λόγω της σύγκρουσης των γκέτο με τις δυνάμεις καταστολής. Μην έχουμε κοντή μνήμη. Έως πριν ένα μήνα και για 100 περίπου οι μέρες η Γαλλία συνταράσσονταν από ένα τεράστιο κύμα κατά της ιδιωτικοποίησης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ένα κίνημα που απέκτησε και δημοκρατικά αιτήματα όταν ο Μακρόν δεν πέρασε το νόμο στη Βουλή ως όφειλε, αλλά με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, στα όρια της συνταγματικής τάξης. Είναι ο ίδιος Μακρόν που απαγορεύει τώρα την κυκλοφορία και απαγορεύει την διακίνηση υλικού από την εξέγερση της νεολαίας στο twitter, όπως καταγγέλλει η δημοσιογράφος Μ. Δεναξά. Πριν 4 χρόνια είχαμε για πάνω από ένα χρόνο το μοναδικό σε αντοχή και μαζικότητα κίνημα των κίτρινων γιλέκων, με βασικό επίδικο τη φτώχεια. Στη Γαλλία των Βερσαλλιών, των ωραίων κρασιών, της κουλτούρας και της φινέτσας πριν 2 μήνες ήρθαν στο φως της δημοσιότητας φωτογραφίες από άδεια ράφια σουπερ μάρκετ λόγω των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

Φωτογραφίες από Γάλλους φοιτητές που στέκονται σε ουρές χιλιομέτρων για ένα συσσίτιο.

Ουρές σχηματίζουν και οι Γάλλοι συνταξιούχοι και φτωχοί για να πάνε για μια εξέταση στον οικογενειακό γιατρό https://www.facebook.com/1020452190/posts/1144777566382692/?vh=e&extid=MSG-UNK-UNK-UNK-AN_GK0T-GK1C

Ουρές, συσσίτια, φτώχεια, διάλυση στα σχολεία και την υγεία, ιδιωτικοποίησεις και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, απαγορεύσεις, καταστολή, καθεστωτισμός Μακρόν, περιορισμοί στο διαδίκτυο και στο βάθος γκετοποίηση έως και δολοφονίες των περισσότερο αποκλεισμένων.

Αυτό δεν είναι αποτυχία της πολυτισμικής κοινωνίας και γενικώς μιας ουδέτερης παγκοσμιοποίησης, όπως ισχυρίζονται οι ακροδεξιοί. Αυτό είναι η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης και ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Είναι το αποτέλεσμα μιας δομικής κρίσης. Με τις ιδιωτικοποιήσεις, την διεύρυνση της  μερικής απασχόλησης, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους,  την αύξηση των ανισοτήτων, τις κυβερνήσεις που  κυβερνούν με «ανεξάρτητες αρχές» και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Κυρίως όλα αυτά έγιναν με την εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας σε αντιδημοκρατικούς-ανεξέλεγκτους οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ, ΤΟ ΔΝΤ, Η Ε.Ε.. Για αυτήν την παγκοσμιοποίηση οι ακροδεξιοί δε λένε τίποτα. Βολεύονται με την αφέλεια της κυρίαρχης αριστεράς και θέλουν να καναλιζάρουν το μίσος και την οργή από αυτές τις πολιτικές προς τους μετανάστες. Για τους οποίους προφανώς και το ανοιχτά σύνορα δεν αποτελούν πολιτική, αλλά εδώ το βασικό πρόβλημα είναι οι πολιτικές ενσωμάτωσης, όπως έχει δείξει η ιστορία της Ευρώπης. Και όχι πώς θα τους φυλακίζουμε ή πώς θα τους πνίγουμε.

Είναι αλήθεια ότι η Γαλλία είναι μήτρα και εργαστήρι για την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και είναι σε μια γενική κρίση. Η Γαλλία είναι και σε μια βαθιά γεωπολιτική κρίση. Θα συνεχίσει να είναι το σκυλάκι των αμερικανών, στον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας με κόστος τα συσσίτια και τα άδεια ράφια για το λαό της;

Άρα οι δύο εναλλακτικές που μας απομένουν είναι η Ευρώπη των Κασιδιάρη, Ορμπαν, Λεπέν από τη μια που έρχονται ως ανερχόμενο ρεύμα, και η χρεοκοπημένη Ευρώπη σε διαρκή κρίση και γεωπολιτική υποχώρηση των Μακρόν, Σουλτς, Μητσοτάκη από την άλλη; Δεν υπάρχει άλλη λύση για την Ευρώπη; Στον πόλεμο στην Ουκρανία, στη  λιτότητα, το κοινωνικό κράτος, τη λαϊκή κυριαρχία, τα σύμφωνα σταθερότητας;

Μήπως να θυμηθούμε τι συζητάγαμε τέτοιες μέρες πριν 8 χρόνια;

Ως ερωτήματα και προβληματισμό. Όχι ως καταστροφική διαχείριση από την ηγεσία Τσιπρα-ΣΥΡΙΖΑ.

Δημήτρης Μητρόπουλος

Μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Αρθρογραφεί στο antapocrisis.