«Κάθε φορά που βρίσκομαι στα σύνορα της χώρας αισθάνομαι συγκινημένος, επειδή θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τη διδασκαλία για τις εθνικές μας εορτές, τις ιστορίες του παππού μου, της γιαγιάς μου, και πάντα σκέφτομαι: Εγώ τι κάνω τώρα στη ζωή μου και για ποιο λόγο είμαι εδώ;».
Με αυτές τις ασυναρτησίες ξεκινά ο Στέφανος Κασσελάκης το πιο πρόσφατο από τα πολλά βίντεο που δημοσιεύει απανωτά τις τελευταίες μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με τα αγριοκάλαμα της λίμνης Δοϊράνης στο βάθος, και φορώντας ένα κατάλευκο πουκάμισο, ο ομολογουμένως φωτογενής Κασσελάκης μοιάζει περισσότερο με influencer που διαφημίζει eco-friendly ξενοδοχειακή μονάδα, αντί για πρώην υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που φημολογείται πως θα ανακοινώσει την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του κόμματος τις επόμενες ώρες.
Πώς κατάφερε όμως ένας μέχρι πρόσφατα άγνωστος στο πανελλήνιο να διεκδικεί το χρίσμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης της χώρας, χωρίς να έχει σαφή κομματική ιδιότητα ή ανοιχτό διάλογο με κομματικά όργανα (όπως επισημαίνεται σε αυτό το εύστοχο ποστ); Και μάλιστα μόλις μερικές εβδομάδες μετά την πρώτη συμμετοχή του σε εθνικές εκλογές (όπου δεν εξελέγη); Τί κάνει δηλαδή στη ζωή του και για ποιο λόγο είναι εδώ ο Στέφανος Κασσελάκης;
Ομολογώ, χωρίς ίχνος ντροπής φυσικά, πως η πρώτη φορά που ήρθε στην αντίληψή μου ήταν λίγο μετά τις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, όταν γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με δηλώσεις του σε τηλεοπτικό πάνελ. Εκεί, απαντώντας στον βουλευτή της Ελληνικής Λύσης Παύλο Σαράκη, ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος και παντρεμένος με Αμερικανό στις ΗΠΑ Κασσελάκης, υποστήριξε το δικαίωμά του στον γάμο και την οικογένεια και στην Ελλάδα, όπου προς το παρόν δεν το έχει (αλλά ο Μητσοτάκης δεσμεύεται δημόσια πλέον ότι θα του το δώσει).
Έμαθα γρήγορα ότι ο 35χρονος δεν είναι μόνο ικανός ομιλητής σε τηλεοπτικά πάνελ, αλλά κάτοχος ενός από τα καλύτερα βιογραφικά της χώρας. Για την ακρίβεια, το βιογραφικό του Κασσελάκη είναι τόσο εκτενές που δεν χώρεσε στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ για την υποψηφιότητά του ούτε μια αναφορά στο ότι εν μέσω της οικονομικής κρίσης του 2008 ξεκίνησε την καριέρα του στην αιματοβαμμένη Goldman Sachs. Εκεί, σύμφωνα με ελληνοαμερικανική ιστοσελίδα, ασχολήθηκε με τη «διαχείριση της έκθεσης εμπορευμάτων σε κίνδυνο, για μερικές από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες του κόσμου», πριν αναλάβει «τη διαπραγμάτευση εμπορευμάτων για αξιόλογα hedge funds», και γίνει λίγο αργότερα ένας «αυτοδημιούργητος εφοπλιστής» (λόγια δικά του, χωρίς ίχνος ειρωνείας).
Με τέτοιες επιτυχίες και ελλείψει έτερου κομματικού στελέχους που να συγκεντρώνει ευρεία συναίνεση, ο Κασσελάκης φαίνεται πως διακρίνει μια μοναδική ευκαιρία να μπει στην κούρσα διαδοχής, και στη Βουλή. Άν γίνει αυτό, θα έχουμε ίσως την πιο ξώφαλτση παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας από τότε που ο Σταύρος Θεοδωράκης έπαιρνε σβάρνα την επαρχία με ένα σακίδιο αγκαλιά.
Ετούτη όμως η φρέσκια, άφθαρτη προσωπικότητα δεν θέλει να απορροφήσει ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά να τις χαρίσει. Πώς θα το πετύχει αυτό; Καταρχάς, με το να ρίξει το κόμμα μέσα σε μια φιλελεύθερη κολυμπήθρα απ’ όπου θα αναδυθεί ως Συνασπισμός Ριζοσπαστικής «Ανασυγκρότησης», για να κρυφτούν έτσι και τα τελευταία εναπομείναντα προσχήματα «Αριστεράς» στο βάθος της εικόνας, μέσα στα αγριοκάλαμα. Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι είναι ανασυγκρότηση, ο Κασσελάκης έχει και άλλους όρους στη φαρέτρα του, όπως «ριζοσπαστικός εκσυγχρονισμός». Η υβριδική αυτή διατύπωση εκφράζει απόλυτα το αυτοδημιούργητο πρόγραμμα του Κασσελάκη, που διαβάζεται σαν ευχάριστο medley με αγαπημένες μεταπολιτευτικές επιτυχίες, για να λικνίζονται όσο το δυνατόν περισσότεροι ψηφοφόροι.
Μεταξύ άλλων λοιπόν, το πρόγραμμά του συνδυάζει προτάσεις για «κράτος διαφάνειας, λογοδοσίας, αξιοκρατίας» για να «γίνουμε Ευρώπη», αλλά και επαναφορά της ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο· απόδοση ιθαγένειας μετά από δεκαετή παραμονή στη χώρα, αλλά και δικαίωμα του εκλέγεσθαι στην Ομογένεια· διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους, αλλά και κρατικό τυράκι στους παπάδες για «συντήρηση ναών»· «κοινωνική» αντί για στρατιωτική θητεία, αλλά με υποχρεωτική κατάρτιση σε «θέματα εθνικής άμυνας»· μίνιμουμ 5% του ΑΕΠ στην παιδεία, αλλά και συνεργασίες δημόσιων πανεπιστημίων με ξένα, καθώς και πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με τους φοιτητικούς συλλόγους, με κυρώσεις για «φθορές» εντός ασύλου.
Τί θα είναι πιο συγκινητικό από το να δούμε λοιπόν έναν πρώην σύμβουλο hedge fund να προσπαθεί να πείσει τους μεγαλοεπενδυτές της ΔΕΗ να πουλήσουν τα ποσοστά τους στο κράτος; Τι πιο φοβερό από το να συναντηθεί ο Κασσελάκης με εκπροσώπους της Εκκλησίας για να απαιτήσει να αναλάβουν επιτέλους τους μισθούς ιερωμένων; Ή, ακόμα καλύτερα, να παραμερίζουν τα ΜΑΤ για να μπει ο Κασσελάκης στο ΑΠΘ όπου θα συναντήσει μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ για να του παραδώσουν λεπτομερή απολογισμό φθορών από την ΠΚΣ; Και όλα αυτά, πρώτο πλάνο σε μεγάλα ιδιωτικά κανάλια που θα τους έχει κοπεί, όπως προτείνει, η κρατική χρηματοδότηση;
Με βάση τα παραπάνω, γίνεται σαφές πως τον αμερικανοθρεμμένο Κασσελάκη συγκινούν εκτός από τα σύνορα της χώρας και τα σύνορα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον κλιντονικό «τριγωνισμό» (triangulation). Ο αμερικανικός αυτός νεολογισμός περιγράφει ένα φαντασιακό σημείο πέρα και πάνω από το δίπολο Αριστεράς-Δεξιάς, όπου η κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού μπορεί να συνυπάρξει με την «κοινωνική προστασία ευπαθών κοινωνικών ομάδων» που προτείνει ο Κασσελάκης. Ή, για να το κάνουμε πιο λιανά, ένα σημείο όπου ο τεχνοκράτης Κασσελάκης συνυπάρχει με τον Πολάκη (ο οποίος φημολογείται πως τον πρότεινε στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα).
Σε πρόσφατο ποστ του εξάλλου στο Facebook, απευθυνόμενος στον πρώην σύμβουλο του Κλίντον και νυν επικοινωνιολόγο του Μητσοτάκη, Στάνλεϊ Γκρίνμπεργκ, ο Κασσελάκης καυχήθηκε πως «τις αμερικανόφερτες συστάσεις marketing τις ξέρω καλά», ενώ σε άρθρο του στην αγγλική έκδοση της Καθημερινής λίγο μετά τις εκλογές, εγκαινίαζε τον νεολογισμό «Έλληνες Δημοκρατικοί». Αυτοί δεν υπάρχουν δυστυχώς, ο Κασσελάκης όμως, που παρεμπιπτόντως συμμετείχε ως εθελοντής στην προεκλογική εκστρατεία του Μπάιντεν το 2008, θα τους φτιάξει. Ο υπαρκτός προοδευτισμός των ΗΠΑ είναι λοιπόν εφικτός και στη χώρα του παππού και της γιαγιάς.
Αν και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Γκρίνμπεργκ να τρέμει από φόβο βλέποντας πλάνα από τη Λίμνη της Δοϊράνης κλεισμένος στο γραφείο του, δεν πιστεύω πως πρέπει να υποτιμήσουμε τον Κασσελάκη. Ο ρόλος που παίζει στο πολιτικό σκηνικό, μπορεί να μην του διασφαλίσει την πολυπόθητη καρέκλα άμεσα, θεωρώ όμως απίθανο για έναν «αυτοδημιούργητο εφοπλιστή» και τεχνοκράτη να μην έχει, όπως δεν είχε το κόμμα του το 2015, ένα plan Β.
Ίσως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν που χρησιμοποιεί τον φιλόδοξο νεαρό πολιτικό για να επικοινωνήσει τον κεντρώο του μετασχηματισμό σε ένα φιλελεύθερο ακροατήριο (ανάμεσά τους και όσοι βλέπουν στη θέσπιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και στην παρουσία ΛΟΑΤΚΙ προσώπων σε θέσεις εξουσίας την πολιτική τους αυτοεκπλήρωση).
Ίσως αντιθέτως είναι ο Κασσελάκης που χρησιμοποιεί το ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει κάτι στη ζωή του, και προφανώς, δυστυχώς, και στη δική μας.
