Κι αν ο Γιάννης δεν ήταν πρωταθλητής του ΝΒΑ;

του Βασίλη Λιόση

 

Γράφτηκαν πολλά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι όχι αδικαιολόγητα. Δεν είναι μικρό πράγμα να είσαι ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας του κόσμου. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις ξεκινήσει πουλώντας cd και να μην έχεις παπούτσια να φορέσεις κι ένα ολόκληρο γήπεδο να σε αποθεώνει φωνάζοντας MVP (πολυτιμότερος παίκτης). Τι είναι, όμως, αυτό που αποθεώνουμε στον Γιάννη; Τα αθλητικά του προσόντα που είναι εξωπραγματικά; Γιατί αν αποθεώνουμε αυτά τότε αποθεώνουμε τα γονίδιά του και κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο.

Στον Γιάννη θαυμάζουμε την επιμονή του, το πείσμα του, την εργατικότητά του. Με όλα αυτά μπόρεσε και αξιοποίησε τα φυσικά του προσόντα. Και αυτό που αξίζει να θαυμάζεις σε έναν άνθρωπο δεν είναι οι γενετικές του προδιαγραφές αλλά το πώς τις αξιοποιεί.

Στον Γιάννη θαυμάζουμε ότι έκλεισε τα αυτιά του σε όλα αυτά τα ανθρωποειδή που τον αποκαλούσαν χιμπατζή και καμώνονταν πως δεν ξέρουν το όνομά του. Η αξιοπρέπειά του απέναντι σε όλο τον ακροδεξιό και νεοναζιστικό συρφετό ήταν και είναι αξιοθαύμαστη.

Στον Γιάννη θαυμάζουμε το γεγονός ότι στις δηλώσεις του τα λόγια του είναι μετρημένα. Ενίοτε είναι και σοφά.

Στον Γιάννη θαυμάζουμε ότι δεν μισεί την Ελλάδα παρόλο που το ελληνικό κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις ταλαιπώρησαν τον ίδιο και την οικογένειά του όπως, άλλωστε, όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες. Και παρόλα αυτά ο Γιάννης νιώθει (και είναι) Έλληνας.

Αλλά αν ο Γιάννης δεν ήταν πρωταθλητής; Αν έχανε το πρωτάθλημα; Αν ήταν ένας συνηθισμένος παίκτης του ΝΒΑ; Αν δεν τα είχε καταφέρει κι έπαιζε στο ελληνικό πρωτάθλημα; Αν δεν ήταν καν μπασκετμπολίστας κι έτρεχε για το μεροκάματο του τρόμου;

Είναι προφανές ότι τα παραπάνω είναι ρητορικά ερωτήματα και αφορούν όλους αυτούς που με χίλια βάσανα έχουν έρθει στην Ελλάδα. Αφορούν τους ανθρώπους από τη Νιγηρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Αλβανία κ.λπ.. Όλους αυτούς που ενώ μένουν στην Ελλάδα χρόνια δεν τους δίνεται ιθαγένεια, τους ταλαιπωρούν με γραφειοκρατικές διαδικασίες και αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό και το κυνηγητό της αστυνομίας.

Θα ήταν λάθος να υιοθετήσουμε μία ωραιοποιημένη εικόνα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Υπάρχουν ανάμεσά τους κι εγκληματικά στοιχεία όπως υπάρχουν εγκληματίες κι εντός του ελληνικού πληθυσμού. Η εγκληματικότητα δεν έχει εθνικότητα.
Όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μάχονται για το καθημερινό τους ψωμί αξίζουν την αλληλεγγύη και τον σεβασμό μας. Είναι ζήτημα πολιτισμού και ανθρωπιάς. Επομένως, ο θαυμασμός μας απέναντι στον Γιάννη είναι κάτι πολύ βαθύτερο από αυτό που συνήθως βγαίνει στην επιφάνεια. Αγαπάμε τον Γιάννη και τον κάθε Γιάννη που είναι ένας μαχητής της ζωής.