ΛΑΡΚΟ: Όταν το «σκληρός νόμος, αλλά νόμος» χτυπά μόνο τους εργάτες

Αναδημοσίευση από toperiodiko.gr

του Γρηγόρη Τραγγανίδα

Την Πέμπτη, 14 Ιουλίου, την ίδια μέρα που αποφυλακιζόταν ο καταδικασμένος για βιασμούς ανηλίκων, Λιγνάδης, και ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης συμπλήρωνε 53 μέρες απεργίας πείνας επειδή, αν και δεν έχει σκοτώσει ή βιάσει, αλλά έχει τεκμηριώσει δικαίωμα αποφυλάκισης το οποίο η Δικαιοσύνη (τους) αρνείται επειδή δεν έχει «μεταστραφεί», το Πρωτοδικείο Αθηνών εξέδωσε την οριστική απόφασή του απορρίπτοντας τα ασφαλιστικά μέτρα που είχαν καταθέσει τα Σωματεία Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ ενάντια στις μαζικές απολύσεις.

Η εξέλιξη αυτή ανοίγει τον δρόμο για την εξόντωση τουλάχιστον 1.000 εργατικών οικογενειών, καθώς σύμφωνα με την τροπολογία της κυβέρνησης, ο «ειδικός διαχειριστής» της ΛΑΡΚΟ μπορεί να επιλέγει πόσοι εργάτες θα δουλεύουν, με πεντάμηνες, μηνιαίες ή δίμηνες συμβάσεις.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα απολυθούν και θα επιλέγονται από τον εκκαθαριστή ποιοι θα δουλέψουν και με ποια κριτήρια, έως τέλος Δεκεμβρίου, ενώ με περαιτέρω περικοπές θα καταργηθούν νυκτερινά και Σαββατοκύριακα.

Η απάντηση

Η απάντηση των εργατών της ΛΑΡΚΟ, αλλά και όλων των εργατών που συνειδητοποιούν τον ιστορικό ρόλο τους, θα είναι απολύτως ανάλογη και αντίστοιχη της επίθεσης που δέχονται, όπως προκύπτει από την πορεία της προετοιμασίας για τη μεγάλη σύσκεψη εργαζομένων, συνδικάτων τοπικών συλλόγων και φορέων την Πέμπτη 21 Ιουλίου, στις 8 το βράδυ, στον οικισμό του εργοστασίου, για το συντονισμό του αγώνα ενάντια στο σταμάτημα της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ, στις απολύσεις και το ξεσπίτωμα, στο μαρασμό ολόκληρων περιοχών.

«Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε καλά το ότι σήμερα βρισκόμαστε στις δουλειές μας και στα σπίτια μας είναι αποτέλεσμα του σκληρού και δίκαιου αγώνα που δίνουμε εδώ και 30 μήνες. Και στο δρόμο αυτό είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος», αναφέρει σε δήλωσή του, ο Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ Λάρυμνας. Και προσθέτει:

«Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να περάσει το έγκλημα. Δεν θα αφήσουμε να σταματήσει να καπνίζει η τσιμινιέρα στη ΛΑΡΚΟ. Όλοι μαζί μια γροθιά, οι εργαζόμενοι και τα Σωματεία, ο λαός της περιοχής, οι συνάδελφοί μας σε όλη τη χώρα, θα αντισταθούμε στις απολύσεις και την απόφαση της κυβέρνησης να σταματήσει τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ στη 1 Αυγούστου. Η μεγάλη σύσκεψη την Πέμπτη 21 Ιούλη θα είναι αγωνιστική απάντηση στην κυβέρνηση και θα σηματοδοτήσει νέα κλιμάκωση του αγώνα».

Εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ και μέλη του Σωματείου πραγματοποιούν καθημερινά εξορμήσεις στα χωριά της περιοχής απευθύνοντας πλατύ κάλεσμα για συμμετοχή στη σύσκεψη και ξεσηκωμό απέναντι στο κυβερνητικό έγκλημα.

Το βράδυ της Πέμπτης, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του 902.gr, στη Λάρυμνα πραγματοποιήθηκε ενημερωτική σύσκεψη με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων και κατοίκων της περιοχής, όπου έγινε ενημέρωση από τον Παναγιώτη Πολίτη, πρόεδρο της διοίκησης του σωματείου.

Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις τελευταίες εξελίξεις και την απόφαση της κυβέρνησης να σταματήσει τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ στη 1 Αυγούστου, στις άμεσες επιπτώσεις που θα έχει, όπως οι απολύσεις των εργολαβικών, το σταμάτημα της εργασίας για τους μεγαλοεργολάβους και το νέο πετσόκομμα στις αμοιβές, ενώ τονίστηκε η αποφασιστικότητα για συνέχιση του αγώνα και συγκροτήθηκε Επιτροπή Αγώνα.

Αντίστοιχες ενημερωτικές συσκέψεις προγραμματίστηκαν την Παρασκευή 15 Ιουλίου, στις 8 μ.μ, στην Μαλεσίνα και την Κυριακή 17 Ιουλίου, στις 8 μ.μ., στο Μαρτίνο.

Επίσης αντιπροσωπείες εργαζομένων και μελών του Σωματείου πραγματοποιούν καθημερινά εξορμήσεις στην πύλη του εργοστασίου της Λάρυμνας, ενημερώνοντας τους εργαζόμενους και απευθύνοντας κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στη σύσκεψη και την οργάνωση της συνέχισης του αγώνα.

Παράλληλα και με την διεξαγωγή της σύσκεψης τα σωματεία της ΛΑΡΚΟ προγραμματίζουν μία σειρά παρεμβάσεις διαμαρτυρίας στα υπουργεία και πολύμορφες δράσεις.

Πρωτοβουλία από το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας

Πρωτοβουλία για συνάντηση όλων των Εργατικών Κέντρων της Στερεάς Ελλάδας στον οικισμό της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα τη Δευτέρα 18 Ιουλίου, αναλαμβάνει το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας, μετά από απόφαση που έλαβε το Διοικητικό Συμβούλιο.

Σκοπός της πρωτοβουλίας είναι να συζητήσουν τα Εργατικά Κέντρα της Στερεάς Ελλάδας και της Εύβοιας το πώς θα στηρίξουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ και το πώς θα συνεχιστεί η έκφραση αλληλεγγύης.

Επίσης το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας αποφάσισε τη συμμετοχή του στη σύσκεψη της Πέμπτης 21 Ιούλη στη Λάρυμνα, καθώς και τη ναύλωση πούλμαν για τη μετακίνηση των εργαζομένων που θέλουν να συμμετάσχουν.

Τι σημαίνει το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ

Για να κατανοηθεί τι σημαίνει ο αγώνας των εργατών για την ΛΑΡΚΟ, είναι χρήσιμο να δούμε τι σημαίνει η ΛΑΡΚΟ.

Στο εξαιρετικά τεκμηριωμένο άρθρο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μηχανικού μεταλλείων – μεταλλουργού και αναπληρωτή γραμματέα του Σωματείου Εργαζομένων στην ΛΑΡΚΟ («Ριζοσπάστης» 11/7/2022 – 12/7/2022) διαβάζουμε ότι στην πορεία της, η ΛΑΡΚΟ αναπτύσσονται σταδιακά τρία μεταλλεία, ένα λιγνιτωρυχείο και ένα τεράστιο μεταλλουργικό συγκρότημα με λιμάνι, που παρήγαγε άριστης ποιότητας σιδηρονικέλιο, το οποίο της εξασφάλιζε διαχρονικά πελάτες τους μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς παραγωγούς ανοξείδωτου χάλυβα και την κατέταξε στην 5η θέση των παραγωγών νικελίου παγκοσμίως.

Από τότε, μέχρι σήμερα, τα ελληνικά αποθέματα νικελίου εξακολουθούν να είναι τα μοναδικά στην ΕΕ.

Όμως:

Το νικέλιο και το κοβάλτιο είναι δύο εκ των βασικών μετάλλων που απαιτούνται για την παραγωγή τόσο μπαταριών για την ηλεκτροκίνηση, όσο και για τη δημιουργία στατικών μπαταριών για την αποθήκευση της «πράσινης» Ενέργειας.
Από το 2011 η ΕΕ κατατάσσει το κοβάλτιο στη λίστα με τις κρίσιμες ορυκτές πρώτες ύλες (ΚΟΠΥ) και στην ανανέωση του καταλόγου που πρόκειται να γίνει το 2023 όλες οι εκτιμήσεις θεωρούν πως θα είναι και το νικέλιο. Ηδη σήμερα οι ΗΠΑ τα κατατάσσουν στον κατάλογο με τα 50 κρίσιμα ορυκτά για την ασφάλεια των ΗΠΑ.
Το 2012 η Κομισιόν κίνησε αυτεπαγγέλτως διαδικασία ελέγχου για την παραβίαση των κανόνων περί κρατικών ενισχύσεων, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η επιβολή προστίμου 136 εκατ. αλλά κυρίως ο αποκλεισμός από κάθε μορφή χρηματοδότησης, οδηγώντας τη ΛΑΡΚΟ σε οικονομικό στραγγαλισμό. Το πρόστιμο αυτό ήταν ένας απ’ τους βασικούς μοχλούς που χρησιμοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις από την επιβολή του, για να φτάσει έως εδώ.
Επιστημονικές εκτιμήσεις θέτουν εν αμφιβόλω την επάρκεια των κοιτασμάτων για την πραγματοποίηση της «Πράσινης Συμφωνίας».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία που κατέχει σχεδόν το 1/3 των αποθεμάτων νικελίου, δημιουργούν ιδιαίτερο και επιπρόσθετο προβληματισμό για την πρόσβαση και τη διαθεσιμότητα των απαιτούμενων ποσοτήτων νικελίου και κοβαλτίου.
Ο υφιστάμενος πυρομεταλλουργικός τρόπος επεξεργασίας των ελληνικών μεταλλευμάτων από τη ΛΑΡΚΟ δεν μπορεί να παράξει νικέλιο και κοβάλτιο στη μορφή που απαιτείται για την παραγωγή μπαταριών. Απαιτείται άλλος τρόπος επεξεργασίας, η υδρομεταλλουργία.
Οι παραγωγοί ανοξείδωτου χάλυβα, στην προσπάθειά τους να ανταγωνιστούν τους κινέζικους ανταγωνιστικούς ομίλους, κάνουν «εκπτώσεις» στην ποιότητα των πρώτων υλών και αντικαθιστούν μέρος του απαιτούμενου νικελίου με ανακυκλώσιμα υλικά (scraps), άρα μειώνεται έως έναν βαθμό η αναγκαιότητα να τους προμηθεύει η Ελλάδα σιδηρονικέλιο.

Και ο αρθρογράφος συμπεραίνει:

«Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα πως η βασική αιτία για τις ειδικές σημερινές εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ είναι η στρατηγική της “πράσινης ανάπτυξης” της ΕΕ, που για να επιτευχθεί προϋποθέτει να εξασφαλίσει τις απαιτούμενες πρώτες ύλες, καθώς και να μειώσει τον βαθμό εξάρτησης από τις ανταγωνιζόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Στο πλαίσιο αυτό δημιουργήθηκε ο κατάλογος των ΚΟΠΥ το 2011 και ανανεώνεται κάθε τρία χρόνια, όπου καταγράφονται τα διαθέσιμα ορυκτά και ο βαθμός αυτονομίας της ΕΕ. Επειδή ο υφιστάμενος μεταλλουργικός τρόπος επεξεργασίας δεν εξυπηρετεί για να παραχθεί νικέλιο και κοβάλτιο στην απαιτούμενη μορφή, είναι ο κύριος λόγος που τίθεται εν αμφιβόλω η συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου (ανεξάρτητα των υπαρκτών ζητημάτων του παλαιωμένου εξοπλισμού, των περιβαλλοντικών, του ενεργειακού κόστους κ.ά.).

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει το εγκληματικό σχέδιό της, γι’ αυτό επικρατεί σιγήν ιχθύος από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, παρακαλώντας επί της ουσίας να το τελειώνει αυτή η κυβέρνηση και να μην κληθούν να το εφαρμόσουν οι ίδιοι.

Η στρατηγική της “πράσινης ανάπτυξης”, όπου έχει συνταχθεί όλος ο καπιταλιστικός κόσμος και εκφράζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέσα από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία (European Green Deal, 2020), αποτελεί το νέο πεδίο κερδοφορίας του κεφαλαίου διεθνώς. Είναι το πεδίο που επιδιώκουν να καρποφορήσουν τα λιμνάζοντα κεφάλαιά τους. Στο πλαίσιο αυτό πραγματοποιείται ένα ράλι τόσο σε τεχνολογικό επίπεδο όσο και για την εξασφάλιση των απαιτούμενων πρώτων υλών, ώστε να υλοποιηθεί ο στόχος. Η ΕΕ ενώ υπερέχει και πρωτοπορεί τεχνολογικά στην υπόθεση αυτή, ταυτόχρονα είναι τρομερά εκτεθειμένη και ευάλωτη λόγω του μεγάλου βαθμού εξάρτησης από τις ανταγωνιζόμενες οικονομίες, στις αναγκαίες πρώτες ύλες για την επίτευξη της “πράσινης μετάβασης”.

Λαμβάνοντας λοιπόν κανείς υπόψη τα παραπάνω, καθώς και ότι τα μοναδικά κοιτάσματα νικελίου και κοβαλτίου εντός ΕΕ βρίσκονται στην Ελλάδα και τα εκμεταλλεύεται η ΛΑΡΚΟ , μπορεί να ερμηνεύσει τις βασικές αιτίες των εξελίξεων στη ΛΑΡΚΟ».

Ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ μας αφορά όλους

Προφανώς, λοιπόν αυτός ο αγώνας μας αφορά όλους. Όπως μας αφορά απόλυτα, άμεσα και αδιαμφισβήτητα ο αγώνας κάθε ανθρώπου που τον εμποδίζουν να βαδίσει.

Κάθε νίκη των αφεντικών απέναντι σε κάθε εργατικό αγώνα, είναι ήττα όλων μας. Όπως και κάθε νίκη των εργατών σε κάθε κλάδο, είναι και δική μας νίκη, παντού.

Η Δικαιοσύνη των αφεντικών είναι μόνο ένα εν δυνάμει όπλο – και αυτό με εξαιρετικά πεπερασμένα όρια – σε αυτήν την μάχη και μόνο παγίδα συνιστά η αυταπάτη, ότι η δικαίωση του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ό,τι αυτό σημαίνει για το περιβάλλον, την παραγωγική ανάπτυξη προς όφελος του λαού και το μέλλον των παιδιών μας, λύνεται στα Πρωτοδικεία.

Ή, αλλιώς, ακόμη και αν το δικαστήριο έκανε δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα των σωματείων, η πολιτική απόφαση για το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ και, μέσω αυτής, των μοναδικών νικελιούχων και κοβαλτιούχων κοιτασμάτων μεταξύ των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έπρεπε πάλι να αντιμετωπιστεί με πολιτικούς – κινηματικούς όρους.

Σε κάθε περίπτωση, σε ό,τι αφορά την μισθωτή σκλαβιά, απέναντι σε ένα Δίκαιο που κατασκευάστηκε για να νομιμοποιεί την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, η μόνη απάντηση που μπορεί να εγγυηθεί πραγματική δικαιοσύνη, είναι η ανυπακοή.

*Πηγή φωτογραφίας: 902.gr