Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ένα μότο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε σχέση με τα γεγονότα στη Γαλλία: «Αν βάλεις τον Τρίτο Κόσμο μέσα, γίνεσαι ο Τρίτος Κόσμος». Υποτίθεται με άλλα λόγια, πως όσα γίνονται είναι αποτέλεσμα της παρουσίας μεταναστών και προσφύγων, κυρίως δε μουσουλμάνων. Η ακροδεξιά για άλλη μια φορά έχει μια εύκολη, πλην όμως ανόητη απάντηση, προκειμένου να κρύψει τους πραγματικούς ενόχους των γεγονότων στη Γαλλία.
Στην πραγματικότητα φυσικά η εξέγερση είναι των Γάλλων, κάποιοι εκ των οποίων έχουν καταγωγή από τις πρώην αποικίες (τις οποίες δια της βίας είχε κατακτήσει το γαλλικό κράτος). Δεν πρόκειται για εξέγερση αλλοδαπών, αλλά ημεδαπών, τους οποίους το γαλλικό μοντέλο περιθωριοποιεί συστηματικώς. Όταν εξεγείρονταν τα Κίτρινα Γιλέκα είχαμε τον «στρατό του Πούτιν».
Όταν εξεγείρονται τα προάστια έχουμε τον «στρατό της τζιχάντ». Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε τον διογκούμενο «εφεδρικό στρατό» του καπιταλισμού, ο οποίος ιδίως στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να μικρύνει την απόσταση μεταξύ προνομιούχων και μη. Αντιθέτως: επιλέγοντας για πρόεδρο της Γαλλίας έναν υπάλληλο του πολύ μεγάλου κεφαλαίου, με αισθητική και συμπεριφορά Μαρίας Αντουανέτας, με στάση αποικιοκράτη απέναντι στον λαό του και με αποστολή την περαιτέρω αναδιανομή πλούτου προς τα πάνω, το γαλλικό κατεστημένο (όπως συνολικώς κάνει το πολύ μεγάλο κεφάλαιο στη Δύση) δείχνει ότι στον παρακμάζοντα νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό δεν υπάρχει χώρος για οργανωμένες κοινωνίες, αλλά μόνο κανιβαλισμός. Ο κανιβαλισμός των από πάνω γεννά τις καταστροφικές εξάρσεις των από κάτω, σε περιόδους δίκαιων κατά τα λοιπά, εξεγέρσεων.
Η εξέγερση των Γάλλων, άλλοτε άλλων μερίδων του πληθυσμού, δεν είναι τωρινή. Διαρκεί εδώ και χρόνια, με υφέσεις και οξύνσεις. Αλλάζει κατά ένα μέρος πρωτοπόρους στο δρόμο, μέσα στον εσωτερικό συσχετισμό των κυρίως εξεγειρόμενων στρωμάτων. Δεν αλλάζει η ωμή καταστολή από πλευράς του γαλλικού κράτους δια των στρατιωτικοποιημένων σωμάτων της αστυνομίας (θυμίζουμε πόσους από τα Κίτρινα Γιλέκα πυροβόλησε στα μάτια με πλαστικές σφαίρες το γαλλικό κράτος) και η απόλυτη ανικανότητα του Εμανουέλ Μακρόν, όπως και όλου του συστήματος που τον τοποθέτησε στη θέση του προέδρου να βγάλει τη Γαλλία από την κρίση. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν είναι το ίδιο σύστημα της συνολικής παρακμής της Ε.Ε. και της Δύσης.
Πριν από λίγες μόλις εβδομάδες δόθηκε στη δημοσιότητα η ετήσια έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανισότητας της Γαλλίας. Εκεί λοιπόν αναφέρονται τα εξής: «Οι ανισότητες μεταξύ των κοινωνικών τάξεων παραμένουν έντονες… Παρότι οι ανισότητες δεν έχουν εκτοξευθεί, το ελάχιστο βιοτικό επίπεδο του πλουσιότερου 10% παρέμεινε περίπου 3,28 φορές υψηλότερο από το μέγιστο βιοτικό επίπεδο του φτωχότερου 10% το 2020… Το πλουσιότερο 10% των νοικοκυριών κατέχει το 47% του συνολικού πλούτου των νοικοκυριών το 2021 έναντι 41% το 2010», Οι ανισότητες δεν είναι μόνο διαταξικός αλλά και μεταξύ των περιφερειών της Γαλλίας ενώ επίσης έχουν αυξηθεί και μεταξύ των διαμερισμάτων του Παρισιού.
Το κόστος ζωής εξακολουθεί να τραβά την ανηφόρα και ο πληθωρισμός, παρά τη σχετική μείωσή του από τα υψηλά 14τραμήνου παραμένει, άνω του 5% κατά μέσο όρο και πολύ μεγαλύτερος για τα μεσαία και φτωχότερα στρώματα, όπως παντού. Το γαλλικό βιομηχανικό αποτύπωμα είναι σταθερά φθίνον μέσα στην ευρωζώνη, ενώ η γαλλική οικονομία εισέρχεται στην ύφεση. Η γαλλική οικονομία πολύ απέχει από το να καταρρέει βεβαίως, ωστόσο, σε συνδυασμό με τα αντεργατικά μέτρα Μακρόν, τον ρατσισμό εναντίον τμημάτων της γαλλικής κοινωνίας, τις ταυτοτικές διαιρέσεις, τα γεγονότα βρίσκουν την εξήγησή τους.
Μέσα σε όλο το παραπάνω πλαίσιο, ο τρόπος με τον οποίο δρα το γαλλικό κατεστημένο είναι χαρακτηριστικός για το πώς δομούνται οι δυτικές, κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες: στη Γαλλία, η σύμπτωση σοσιαλιστών και παραδοσιακής δεξιάς στο νεοφιλελευθερισμό οδήγησε στην εξαΰλωσή τους, σε διαφορετικούς σχετικώς χρόνους. Αυτή η σύμπτωση δεν έτυχε φυσικά. Ήταν το αποτέλεσμα μακρόχρονων πειθαναγκασμών και διαψεύσεων από τις ηγετικές ελίτ των εν λόγω κομμάτων. Το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο είναι αδιαμφισβήτητα αμερικανόφιλο και νεοφιλελεύθερο. Το αποτέλεσμα ήταν να μπει στη θέση των παλαιών κομμάτων (σοσιαλιστικού και γκωλικών) ένα κατασκεύασμα της ολιγαρχίας, ο Μακρόν, με ένα μη-κόμμα να τον υποστηρίζει και με αντιπολίτευσή του την «επίσημη» ακροδεξιά.
Το δίπολο είναι στημένο έτσι ώστε αφενός η ακροδεξιά (δηλαδή ο βοναπαρτικός νεοφιλελευθερισμός εν προκειμένω) να αποτελεί το σημείο ιδεολογικής και προγραμματικής σύγκλισης, αφετέρου οι μάζες να «υποχρεώνονται» να ψηφίζουν Μακρόν λόγω της επίσημης ακροδεξιάς και η αριστερά να παραμένει είτε συμβιβασμένη, είτε αποκλεισμένη.
Η πολιτειακή δομή, σε συνδυασμό με την εντελώς ανισομερή κοινωνική ισχύ μεταξύ ολιγαρχών και λαϊκών στρωμάτων αποκλείει τα τελευταία από οποιονδήποτε πραγματικό επηρεασμό των πολιτικών αποφάσεων. Το κοινωνικό στοιχείο δεν συμμετέχει κατά κανένα τρόπο στη θεσμική πολιτική ζωή πέραν της άπαξ δοθείσης και εκβιαζόμενης ψήφου. Οι οικονομικές συνθήκες, σε συνδυασμό την έξωση του κοινωνικού από το πολιτικό δημιουργούν διαρκώς, συνθήκες οξείας κοινωνικής κρίσης, την οποία βλέπουμε και αυτές τις μέρες, με τη στρατιωτικού τύπου αντιμετώπιση των εξεγερμένων, αλλά και με αυτοκαταστροφικού τύπου εκδηλώσεις μέρους των τελευταίων. Αυτές δεν είναι παρά ο αντικατοπτρισμός του κανιβαλισμού των από πάνω και της διάλυσης των μαζικών, οργανωμένων, κοινωνικών δομών. Με άλλα λόγια, το σύστημα εξουσίας πετά τους φτωχότερους στο περιθώριο και αποκλείει τις μεγάλες λαϊκές μάζες από οποιαδήποτε σχεδόν ουσιαστική πολιτική συμμετοχή. Οι κοινωνίες επομένως γίνονται απολύτως φυσιολογικά κατατμημένες και συγκρουσιακές.
Η σύγκρουση δεν μπορεί βεβαίως να εξελίσσεται επ’ άπειρον. Όταν ο αστικός κοινοβουλευτισμός παύει να προσφέρει βαλβίδες εκτόνωσης, στα πιο ισχυρά καθεστώτα το σύστημα εξουσίας θα εντείνει τη βοναπαρτική φύση του κράτους, ενώ στα λιγότερα ισχυρά θα οδεύσει προς την ανοιχτή δικτατορία. Την ώρα που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δείχνουν τον Βίκτορ Όρμπαν ως το πρόσωπο του αυταρχισμού (επειδή δεν είναι αντιρώσος) οι «αγαπημένοι» τους ηγέτες μετατρέπονται στα κατεξοχήν πρόσωπα του γκροτέσκου βοναπαρτισμού και ο Μακρόν ξεχωρίζει μεταξύ αυτών. Επί ημερών του το διεθνές κύρος της Γαλλίας έχει εξαφανιστεί, η ακροδεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει κυριαρχήσει και η γαλλική κοινωνία είναι πιο οργισμένη παρά ποτέ.
Αυτή όμως, είναι η εικόνα, η πραγματικότητα της παρακμάζουσας Ε.Ε. συνολικώς. Σύμμαχος του νεοναζισμού στη διεθνή σκηνή, συρρικνούμενη, έρμαιο κανιβαλικών, ακροδεξιών, ληστρικών ολιγαρχιών.
