Μάσκες ελληνικής παραγωγής: Επιχειρηματικά και άλλα δαιμόνια…

 

Μια επένδυση “συναισθηματικού χαρακτήρα” ή ένα παραμύθι που δεν πρόλαβε να γράψει ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Πληθαίνουν οι ειδήσεις για την “ελληνική μάσκα”. Το “επιχειρηματικό δαιμόνιο” του Έλληνα οδήγησε, όπως διαφημίζουν πανηγυρίζοντας διάφορα ΜΜΕ, στο να μπορεί να στηθεί άμεσα γραμμή παραγωγής στη Λάρισα όπου θα παρασκευάζονται 300.000 μάσκες υψηλής ποιότητας την ημέρα.

Ποιοι είναι οι δύο “δαίμονες” που κατάφεραν να πάρουν φθηνά από δημοπρασία στην Κίνα, μηχανήματα αυτόματης παραγωγής μασκών με τη χρήση μόνο της πρώτης ύλης;

Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων Βιομηχανιών (Αχιλλέας Νταβέλης (Animus) και Γιάννης Τσερέπας (Lariplast))

Μέσα σε 40 μέρες, λοιπόν, όπως μαθαίνουμε, δύο βιομήχανοι βρήκαν και αγόρασαν τον απαραίτητο εξοπλισμό και έστησαν μια μονάδα που θα λύσει περίπου στο 100% την εγχώρια ζήτηση για μάσκες υψηλής προστασίας, τύπου 2 και 3. Καλές δουλειές, λοιπόν, να τους ευχηθούμε…

Από εκεί και πέρα…

Από την ίδια ιστορία, προκύπτουν τα εξής (λογικά ελπίζω) συμπεράσματα:

1. Το να παρέχεις στον πληθυσμό σου τα απαραίτητα μέσα προστασίας δεν είναι ούτε απαγορευτικά δαπανηρό,

2. Ούτε καθόλου χρονοβόρο,

3. Ούτε απαιτεί κάποιο φαραωνικό έργο σαν το φράγμα του Ασουάν για το οποίο δεν υπάρχει η τεχνογνωσία κι οι υποδομές.

Άρα, γιατί το ελληνικό κράτος, που παραλίγο να φτιάξει διαστημικό σταθμό στην Καλαμάτα, κατάφερε απλά να “διευκολύνει” την συγκεκριμένη επένδυση όπως είπε ο Υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης;

[…]

 

Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ. Μιχαηλίδη στην ιστοσελίδα pandiera.gr…