Η «μικρή» συμμετοχή στο συλλαλητήριο και οι «δημοκρατικές» ευαισθησίες των έγκριτων

 

 

του Βασίλη Λιόση

 

 

Ακούγοντας μία γνωστή ραδιοφωνική εκπομπή ένας έγκριτος, όπως συνηθίζεται να λέγεται, δημοσιογράφος, ρωτούσε ρητορικά κι επίμονα: «πόσοι ήταν σε αυτό το συλλαλητήριο των φοιτητών; Πέντε, έξι, επτά χιλιάδες; Ναι, αλλά οι πιο πολλοί δεν συμμετείχαν».

Άρα, ποιο είναι το επόμενο συμπέρασμα, θα ρωτάγαμε; Ότι η διαδήλωση δεν νομιμοποιείται; Ότι καλώς οι φοιτητές έφαγαν ξύλο; Ότι είναι μειοψηφία;

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος επικαλείται το πλήθος του κόσμου σε διαμαρτυρίες για να δικαιώσει κυβερνητικά μέτρα ή την καταστολή. Πρόκειται για μία χιλιοσερβιρισμένη καραμέλα που στοχεύει στη δημιουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Γιατί, όμως, χαρακτηρίζουμε αυτή την επιχειρηματολογία ως καραμέλα;

[1] Η μη συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών από πού τεκμαίρεται ότι δηλώνει και τη συμφωνία τους με το νομοσχέδιο και τον όποιο νόμο;

[2] Η συμμετοχή χιλιάδων φοιτητών σε πολύ δύσκολες συνθήκες και με δεδομένη την τρομοκράτηση από την πλευρά των δυνάμεων καταστολής, δεν είναι μικρή υπόθεση.

[3] Συγχρόνως, ο αριθμός των συμμετεχόντων, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αμελητέος αν λάβουμε υπόψη πως υπάρχουν κι άλλες σοβαρές δυσκολίες όπως π.χ. το κλείσιμο των σταθμών του μετρό (κλασσική τακτική για την παρεμπόδιση του κόσμου να κατέβει στις διαδηλώσεις).

[4] Μας παρουσίασαν δημοσκοπήσεις με βάση τις οποίες ένα 61% των ερωτηθέντων να συμφωνεί με το να υπάρχει αστυνομία εντός των πανεπιστημίων. Ας θυμηθούμε, ωστόσο, πως πριν το δημοψήφισμα του 2015, οι «αντικειμενικές» δημοσκοπήσεις, έδειχναν πανηγυρική νίκη του ΝΑΙ το οποίο όπως είναι γνωστό συντρίφτηκε στις κάλπες.

[5] Ακόμη κι αν η αντίθεση στον κυβερνητικό νόμο δεν πλειοψηφεί στην κοινωνία, για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν η μειοψηφία δεν μπορεί να εκδηλώσει αυτή την αντίθεσή της;

[6] Μήπως με βάση το σκεπτικό όλων αυτών των έγκριτων να καταδικάζαμε και την εξέγερση του 1821; Είμαστε σίγουροι ότι συμμετείχε η πλειονότητα των Ελλήνων; Ή μήπως και την αντίσταση στον Γερμανό κατακτητή, αφού ούτε και σε αυτή την περίπτωση είμαστε σίγουροι για κάτι τέτοιο; Μήπως να καταδικαστεί και η εξέγερση του Πολυτεχνείου (αυτό ειδικά το τελευταίο πολύ θα το ήθελαν);

[7] Εκεί που η δημοκρατική ευαισθησία χάνεται εντελώς είναι όταν πρόκειται για τις εκλογές. Εκεί προέχει τάχα μου η πολιτική σταθερότητα, η υπευθυνότητα και η αποτελεσματικότητα και άλλες τέτοιες πομφόλυγες. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη: ένα κόμμα με ένα ποσοστό της τάξης του 38% μπορεί και κυβερνά έχοντας την απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή, όταν μάλιστα η αποχή υπερβαίνει το 40%. Επομένως, το ποσοστό ενός τέτοιου κόμματος είναι κοντά στο 25%! Και με αυτό το ποσοστό κυβερνάνε μιλώντας για δημοκρατία (για να μην πούμε πώς κερδίζουν και αυτό το ποσοστό).

[8] Για πολλοστή φορά διάφοροι δημοσιολογούντες μας κάνουν μαθήματα δημοκρατίας όταν: δεν κάνουν κουβέντα για τα μπουκωμένα από δεκάδες εκατομμύρια ΜΜΕ, κλείνουν τα μάτια στα μπιλιετάκια που φτάνουν στο κρατικό κανάλι για το τι πρέπει να προβάλουν και τι όχι, καμώνονται ότι δεν έχουν ακούσει τι σόι δημοκρατία βιώνει ο κόσμος στους εργασιακούς χώρους, αναπαράγουν στημένες δημοσκοπήσεις που έχουν είτε μαγειρεμένα νούμερα είτε δεν θέτουν καίριες ερωτήσεις, αδιαφορούν αν θα νομοθετηθεί η λογοκρισία στα τραγούδια και αναπαράγουν μυθώδη ψέματα για τα ελληνικά πανεπιστήμια ή διογκώνουν επί τούτου υπαρκτά προβλήματα. Πρόκειται για Φαρισαίους που γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα, αλλά λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης της βούλησης της εξουσίας.

Αυτό που έγινε στο πρόσφατο συλλαλητήριο (αναφερόμαστε στους χιλιάδες φοιτητές) και σε όλα τα προηγούμενα μας δίνει ελπίδα, γιατί αποδεικνύει πως υπάρχει νεολαία που αγωνιά για το μέλλον της και για το μέλλον αυτού του τόπου. Που δεν της έχει γίνει ο εγκέφαλος πελτές από τα ριάλιτι και όλες τις αθλιότητες του αστικού πολιτισμού. Αυτή τη νεολαία θέλουμε κι όχι αυτή που διοργανώνει πάρτι στη Μύκονο και πουλάει τα θέματα των εξετάσεων. Θέλουμε αυριανούς πολίτες όχι υποταγμένους και μίζερους, αλλά σκεφτόμενους και δρώντες.