Ο ταξικός ρόλος της σκανδαλοθηρίας

 

του Κώστα Κατσαρέα

 

Είναι τέτοια η στρατηγική αμηχανία του ΣΥΡΙΖΑ, τέτοια η προγραμματική του ένδεια, που η αντιπολίτευση που ασκεί είναι απολύτως μονοθεματική, ο αντι-κυβερνητικός λόγος που αρθρώνει εντελώς μονοσήμαντος. Υποκλοπές, υποκλοπές και πάλι υποκλοπές! Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κατανοεί σε καμία περίπτωση τον εαυτό της ως εναλλακτική πρόταση στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, με αποτέλεσμα να έχει «παγώσει» σκόπιμα την δημόσια συζήτηση στο σκάνδαλο των υποκλοπών.

Σαφέστατα, το κυβερνητικό επιχείρημα για τον κόσμο που δεν τον αφορούν οι υποκλοπές είναι προκλητικό, ωστόσο ο κόσμος υποφέρει και φτωχοποιείται από την ενεργειακή κρίση και τον πληθωρισμό -όχι από παραβιάσεις του απορρήτου των επικοινωνιών του. Ως εκ τούτου, όταν δεν έχεις απαντήσεις στα λαϊκά προβλήματα, όταν δεν έχεις πρόταση διεξόδου, επωφελείσαι αναπαράγοντας ανέξοδα την σκανδαλοθηρία. Και προφανώς η δημοκρατική ευαισθησία μεγάλου τμήματος του λαϊκού κόσμου δεν εξαντλείται σε φιλελεύθερα φτιασιδώματα, δεδομένου πως η ευαισθησία αυτή αφορά κυρίως την προσδοκία για πραγματική συμμετοχή, ουσιαστική δηλαδή ενίσχυση της δημοκρατικής λειτουργίας κι όχι απλώς για θεσμικά μπαλώματα.

Η ανακύκλωση λοιπόν της συζήτησης για τις παρακολουθήσεις εμπεδώνει την κυριαρχία των αστικών πολιτικών δυνάμεων, εξοβελίζοντας από την «ημερήσια διάταξη» τόσο τα λαϊκά προβλήματα όσο βέβαια και την καταστροφική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης για την οποία -κατά το μάλλον ή ήττον- υπάρχει διακομματική κοινοβουλευτική συναίνεση. Το σκάνδαλο των υποκλοπών συνεπώς εξυπηρετεί με τον ιδανικό τρόπο την ελλαδική ολιγαρχία, αφού τα συγκλίνοντα κυβερνητικά σχέδια ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ παραμερίζονται από μια σύγκρουση, η θεσμική υπέρβαση της οποίας δεν θα θίγει για κανέναν λόγο τον πυρήνα της εξουσίας της.

Με δεδομένο λοιπόν ότι σύμφωνα με τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν υπάρχει εναλλακτική στην υποβάθμιση των ζώων μας, η αναπαραγωγή της σκανδαλοθηρίας αποτελεί όρο επιβίωσης του πολιτικού συστήματος. Για να μην περάσουμε δηλαδή στην ακραία -και με βάση και την ιστορική εμπειρία αποσταθεροποιητική- λύση μιας ανοιχτής χρηματοπιστωτικής δικτατορίας (βλέπε πχ. κυβέρνηση Παπαδήμου ή Ντράγκι μέχρι και πριν από λίγους μήνες στην Ιταλία), πρέπει να συγκαλύπτεται η στρατηγική ταύτιση των κομμάτων της αστικής εξουσίας, ώστε αφ’ ενός η δυνατότητα της κυβερνητικής εναλλαγής να είναι εφικτή, κι αφ’ ετέρου μια κυβέρνηση συνεργασίας είτε να ντεμπουτάρει ως προοδευτικό σχήμα (ασπιρίνης για τον καρκίνο συμπληρώνουμε εμείς), είτε να προωθηθεί ως αναπόδραστη λύση εθνικού σκοπού -στο διόλου απίθανο σενάριο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ (με απαραίτητο παρακολούθημα το ΠΑΣΟΚ)

Προς επίρρωση του παραπάνω συλλογισμού, χαρακτηριστική είναι η μιντιακή επιλογή για ισοπεδωτική ανάδειξη τις τελευταίες ημέρες του σκανδάλου στην Κιβωτό. Η ΝΔ αξιοποιώντας την δεδομένη μινιτακή της υπεροπλία, αφού έχει πληγεί από αλλεπάλληλα σκάνδαλα, επιδιώκει τώρα, επιδεικνύοντας τάχα την δέουσα επιχειρησιακή ετοιμότητα, να βγάλει στη «φόρα» ένα σκάνδαλο, αποκαθιστώντας την λογιστική και ηθική τάξη στην Κιβωτό, αποποιούμενη παράλληλα και την συσχέτισή της με κύκλους παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Γεωργιάδης, Μίχος κλπ.).

Ένας φαύλος κύκλος σκανδαλολογίας που μονότονα απασχολεί την κοινή γνώμη αποτελεί λοιπόν τον αποτελεσματικότερο αντιπερισπασμό, προκειμένου να παραγνωρίζονται τόσο τα λαϊκά προβλήματα όσο φυσικά και οι αναγκαίες ριζοσπαστικές τους λύσεις.  Ειρήσθω εν παρώδω, η βολική κατίσχυση της σκανδαλοθηρίας, σε πολιτικό και μιντιακό λόγο, συνοδεύεται κι από την απαραίτητη δόση υποκριτικής ρητορείας. Ενδεικτική η αποστροφή του λόγου του Μητσοτάκη σε ομιλία του σε κομματικό ακροατήρια τις προηγούμενες ημέρες περί αριστερών του χαβιαριού και σοσιαλιστών της σαμπάνιας. Ένας αστός εγκαλεί δηλαδή τους πολιτικούς του υπαλλήλους για ταξική ασυνέπεια.

Άλλο παράδειγμα -πολύ πιο σοβαρό- της ίδιας επικοινωνιακής προσέγγισης είναι η παρουσία του Τσίπρα στο σπίτι της Ιωάννας Κολοβού, η έξωση της οποίας έχει αποτραπεί προς το παρόν χάρη στην εγρήγορση και την αλληλεγγύη του κινηματικού κόσμου. Η εξοργιστική πρόκληση εδώ είναι πως η Ιωάννα Κολοβού περιήλθε σε αυτή την θέση εξ αιτίας του τρίτου μνημονίου που εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ δια της ισχύος του οποίου θεσμοθετήθηκαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, ήρθη το ακατάσχετο της πρώτης κατοικίας και κατέστη ιδιώνυμο αδίκημα η αντίσταση στην αρπαγή της λαϊκής κατοικίας από τα funds. Ο Τσίπρας δηλαδή θέλησε να εμφανιστεί στο σπίτι, που εξ αιτίας της δίκης του πολιτικής αυτή η γυναίκα κινδυνεύει να χάσει. Απύθμενο θράσος!

Επομένως γίνεται αντιληπτό πως τα διάφορα σκάνδαλα όσο κι αν αναδεικνύουν τη σήψη που μας περιβάλλει, εξυπηρετούν τέλεια την απο-ιδεολογικοποίηση της πολιτικής (ακόμα κι ένα φαινομενικά εξαιρετικά ιδεολογικό σκάνδαλο όπως οι υποκλοπές). Έτσι ο κίνδυνος για την ντόπια ολιγαρχία, η απειλή της λαϊκής αντεπίθεσης αναβάλλονται επ’ αόριστον, έως ότου προκύψει συγκροτημένη πολιτική έκφραση των δυνάμεων της εργασίας.