«Η ξύλινη γλώσσα των κολλημένων παλαιοκομμουνιστών»

του Βασίλη Λιόση

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε για την ξύλινη γλώσσα των κολλημένων παλαιοκομμουνιστών, για τις αγκυλώσεις της αριστεράς, για τους πολιτικούς δεινόσαυρους που η ιστορία τούς ξέρασε, για την ξεπερασμένη ταξική πάλη κ.λπ.. Αφορμή για αυτές τις διαπιστώσεις αποτελεί η ίδια η πραγματικότητα της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης και μία «ξύλινη» λεξούλα που στο άκουσμά της οι ολιγάρχες, οι μεγιστάνες των ΜΜΕ, οι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, βγάζουν φλύκταινες. Πρόκειται για τη λέξη «μονοπώλια» και οι φλύκταινες προκύπτουν κυρίως από τις διαπιστώσεις που συνοδεύουν αυτή τη λέξη.

Τι σημαίνει, όμως, αυτή η λέξη που προκαλεί τόσες ταραχές; Πρόκειται για μεγάλες οικονομικές δομές (εργοστάσια, μεγάλα εμπορικά κέντρα, μεγάλες εταιρείες παροχής υπηρεσιών, κατοχή πλοίων κ.ά.) που μονοπωλούν την αγορά, καθορίζουν τιμές προϊόντων και κυρίως επιβάλλουν και υπαγορεύουν τις πολιτικές που επιθυμούν (ακόμη και τον πολιτισμό τους) στην εκάστοτε κυβέρνηση. Οι κυβερνήσεις έχουν τη σχετική τους αυτοτέλεια, αλλά κυβερνήσεις και κόμματα δεν είναι αυτόνομες οντότητες (κάτι σαν σύλλογος τσαγιού) δίχως εκπροσώπηση ταξικών συμφερόντων. Τα μπιλιετάκια εκπορεύονται από τους εκπροσώπους των μονοπωλίων και στη συνέχεια μετατρέπονται σε νόμους του κράτους από τις κυβερνήσεις που είναι οι αποδέκτες των ντιρεκτίβων.

Πώς συνδέονται, λοιπόν, όλα αυτά με τη σημερινή πραγματικότητα;

1. Ερώτηση: Η πολιτική «ανοσία της αγέλης» υπαγορεύτηκε ή όχι από τα μεγαλύτερα μονοπώλια των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας και άλλων χωρών με το σκεπτικό «να κινηθεί η αγορά»; Δεν είναι η γραφικότητα και η τρέλα των Τραμπ, Τζόνσον που επέβαλλαν αυτή την πολιτική, αλλά τα μεγάλα αφεντικά (βεβαίως στην περίπτωση Τραμπ, κυβέρνηση και μεγάλα αφεντικά συμπίπτουν).
2. Ερώτηση: Η διαπάλη ανάμεσα σε φαρμακευτικές εταιρείες για το ποιος θα παράγει πρώτος το εμβόλιο είναι ή δεν είναι μια απάνθρωπη πολιτική που βάζει στην άκρη την επιστημονική συνεργασία και επιδιώκει το κέρδος ανεξάρτητα από το αν μπορούν να σωθούν έγκαιρα ανθρώπινες ζωές;
3. Ερώτηση: πηγαίνοντας στην ελληνική πραγματικότητα και βλέποντας την εξέλιξη των θανάτων και των διασωληνωμένων, αναρωτιέται κάποιος αν η αιτία είναι η ανικανότητα διαχείρισης της κυβέρνησης ή το γεγονός ότι άνοιξε τον τουρισμό και μάλιστα χωρίς προϋποθέσεις κάτω από την εντολή μεγάλων αεροπορικών εταιρειών; Είναι γενικώς και αορίστως κάποια ιδεολογική αγκύλωση η άρνηση να ενισχύσουν τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας ή το γεγονός ότι οι κλινικάρχες είναι μέρος της ελληνικής αστικής τάξης και επιθυμούν τη δική τους ενίσχυση;

Αλλά ας αφήσουμε προς ώρας την πανδημία. Οι πόλεμοι που γίνονται είναι αποτέλεσμα των φιλοπόλεμων διαθέσεων της εκάστοτε κυβέρνησης και ανισόρροπων ηγετών; Δεν υπαγορεύονται από πετρελαϊκές εταιρείες; Από το στρατιωβιομηχανικό σύμπλεγμα; Από εταιρείες εξόρυξης μεταλλευμάτων; Θα πρέπει κάποιος να διακατέχεται από παιδική αφέλεια για να πιστεύει κάτι άλλο.

Μία λέξη δεν κρίνεται ως ξύλινη επειδή μόνο και μόνο μπορεί να επαναλαμβάνεται αλλά από το αν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Από το αν υπογραμμίζει την ύπαρξη ενός πραγματικού φαινομένου και αν αποδίδει με ακρίβεια το περιεχόμενό του. Από αυτή την άποψη η λέξη «μονοπώλιο» μόνο ξύλινη δεν είναι αλλά είναι κοφτερή σαν γυαλί. Αντιθέτως, ξύλινες είναι οι λέξεις και οι εκφράσεις που κατά κόρον χρησιμοποιούνται από όσους λυσσωδώς επιθυμούν τη διατήρηση της βαρβαρότητας που ζούνε οι άνθρωποι.

Είναι ξύλινο να μιλάς για κρατισμό την ώρα που όλοι κατανοούν την ανάγκη για ενίσχυση του δημόσιου τομέα υγείας.

Είναι ξύλινο να επιμένεις μονότονα για την ατομική ευθύνη όταν ως κυβέρνηση δεν έχεις λάβει κανένα δραστικό μέτρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Είναι ξύλινο να λες ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική δημοκρατία (αυτό εκτός των άλλων τολμώ να πω ότι είναι και προϊόν απροσμέτρητης ανοησίας) όταν έχουν ιδιωτικοποιηθεί σχεδόν τα πάντα.

Είναι ξύλινο να λες τις λέξεις «ανάπτυξη» και «παραγωγικότητα» όταν αυτές υπονοούν την ανάπτυξη των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων και τίποτα άλλο.

Είναι ξύλινο να προβάλλεις το τρίπτυχο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», το τρίπτυχο δηλαδή της αιματοβαμμένης και αμερικανοκίνητης χούντας.

Είναι ξύλινο να μιλάς για την ελευθερία του ατόμου όταν ενισχύεις συγκεκριμένα άτομα π.χ. τραπεζίτες με τις συνεχείς ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών τους, ιδιοκτήτες της Aegean με 120 εκατομμύρια ευρώ κ.ά..

Είναι ξύλινο να μιλάς για την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς από τη μεταπολίτευση κι έπειτα, όταν γνωρίζεις πολύ καλά ποιος έχει το πάνω χέρι ιδεολογικά.

Είναι ξύλινο όταν αυτούς που αποκαλείς ξύλινους τους ξυλοφορτώνεις μόλις αποφασίσουν να διεκδικήσουν τα δίκια τους.

Είναι ξύλινο να αποκαλείς ξύλινο αυτόν που δεν είναι όταν εσύ ο ίδιος είσαι όσο πιο ξύλινος γίνεται (αυτό λέγεται διαφορετικά και υποκρισία).