Η εθνοκάθαρση ή αλλιώς η ‘μεταφορά’ των Παλαιστινίων

Το παρακάτω άρθρο του Mouin Rabbani πρωτοεμφανίστηκε ως νήμα στο X (πρώην Twitter)[1]. Το άρθρο ασχολείται με τη μακρά ιστορία των σιωνιστικών προτάσεων για την εθνοκάθαρση της Λωρίδας της Γάζας. Η εθνοκάθαρση ή η “μεταφορά” αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πρώιμης ιστορίας του σιωνισμού και έχει παραμείνει βασικό χαρακτηριστικό της ισραηλινής πολιτικής ζωής. Πιο πρόσφατα, η “μεταφορά” έχει έρθει στο προσκήνιο μεταμφιεσμένη ως ενθάρρυνση της “εθελοντικής μετανάστευσης”.

Του Mouin Rabbani, 28 Δεκεμβρίου 2023

Ανώτεροι Ισραηλινοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, υποστηρίζουν και πάλι δημοσίως την εθνοκάθαρση της Λωρίδας της Γάζας. Οι προτάσεις τους παρουσιάζονται ως προγράμματα εθελοντικής μετανάστευσης, στα οποία το Ισραήλ παίζει απλώς το ρόλο του καλού Σαμαρείτη, μεσολαβώντας ανιδιοτελώς σε ξένες κυβερνήσεις για την εξεύρεση νέων σπιτιών για τους άπορους και απελπισμένους Παλαιστίνιους. Όμως, και πάλι πρόκειται για εθνοκάθαρση.

Τα καμπανάκια του συναγερμού θα έπρεπε να είχαν αρχίσει να χτυπούν στις αρχές Νοεμβρίου, όταν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Antony Blinken και άλλοι δυτικοί πολιτικοί άρχισαν να επιμένουν ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει “καμία βίαιη εκτόπιση Παλαιστινίων από τη Γάζα”. Αντί να απορρίψουν οποιαδήποτε μαζική απομάκρυνση Παλαιστινίων, ο Μπλίνκεν και οι συνάδελφοί του αντιτάχθηκαν μόνο στις οπτικά προκλητικές εκτοπίσεις υπό την απειλή όπλων. Η επιλογή της “εθελοντικής” εκτόπισης, μέσω του να μην αφήνουν στους κατοίκους της Γάζας καμία άλλη επιλογή εκτός από την αναχώρηση, έμεινε επιδεικτικά ανοιχτή.

Η εθνοκάθαρση ή η “μεταφορά”, όπως είναι γνωστή στην ισραηλινή ορολογία, έχει μακρά ιστορία, η οποία ανάγεται στις απαρχές του σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Ενώ οι πρώτοι Σιωνιστές υιοθέτησαν το σύνθημα “Μια Γη Χωρίς Λαό για Έναν Λαό Χωρίς Γη”, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι, από την αρχή, οι ηγέτες τους ήξεραν καλύτερα. Πιο συγκεκριμένα, αντιλαμβάνονταν σαφώς ότι οι Παλαιστίνιοι αποτελούσαν το κύριο εμπόδιο στην ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι, γι’ αυτούς, ένα “εβραϊκό κράτος” σημαίνει ένα κράτος στο οποίο ο εβραϊκός πληθυσμός του αποκτά και διατηρεί αδιαμφισβήτητη δημογραφική, εδαφική και πολιτική υπεροχή.

Ας δούμε λοιπόν τα περί “μεταφοράς”.  Ήδη από το 1895, ο Theodor Herzl, ο ιδρυτής του σύγχρονου σιωνιστικού κινήματος, προσδιόριζε την αναγκαιότητα της απομάκρυνσης των κατοίκων της Παλαιστίνης με τους εξής όρους: «Θα προσπαθήσουμε να διαπνεύσουμε την ιδέα [της μεταφοράς] πέρα από τα σύνορα στον άπορο πληθυσμό, φροντίζοντας να του εξασφαλίσουμε εργασία στις χώρες διαμετακόμισης, ενώ θα του αρνηθούμε οποιαδήποτε εργασία στη δική μας χώρα … η απαλλοτρίωση και η απομάκρυνση των φτωχών πρέπει να γίνει με διακριτικότητα και προσοχή». Ο David Ben-Gurion (το γένος Grün), πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Εβραϊκής Υπηρεσίας για την Παλαιστίνη και αργότερα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, ήταν πιο ωμός. Σε μια επιστολή του 1937 προς τον γιο του, έγραφε: «Πρέπει να εκδιώξουμε τους Άραβες και να πάρουμε τη θέση τους».

Γράφοντας στο ημερολόγιό του το 1940, ο Yosef Weitz, ανώτερος αξιωματούχος του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου, ο οποίος προήδρευε της σημαίνουσας ‘Επιτροπής Μεταφοράς’ πριν και κατά τη διάρκεια της Νάκμπα (“Καταστροφής”) και έγινε γνωστός ως ‘ο Αρχιτέκτονας της Μεταφοράς’, το έθεσε ως εξής: «Η μόνη λύση είναι μια Γη του Ισραήλ χωρίς Άραβες. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για συμβιβασμό. Πρέπει να μετακινηθούν όλοι. Ούτε ένα χωριό, ούτε μια φυλή δεν μπορεί να παραμείνει.  Μόνο μέσω αυτής της μεταφοράς των Αράβων που ζουν στη Γη του Ισραήλ θα έρθει η λύτρωση». Τα ημερολόγιά του είναι γεμάτα με παρόμοια συναισθήματα.

O Yosef Weitz (κέντρο δεξιά) ήταν ο ‘αρχιτέκτονας της ‘μεταφοράς’.
Εδώ, μαζί με τον Yitzhak Rabin και τον Haim Laskov,
μελετάνε την εκδίωξη των Παλαιστίνιων κατοίκων
στο δάσος Yakir στην περιοχή Naquab.

Το νόημα των παραπάνω δεν είναι να καταδείξουμε ότι μεμονωμένοι σιωνιστές ηγέτες είχαν τέτοιες απόψεις, αλλά ότι η ανώτερη ηγεσία του σιωνιστικού κινήματος θεωρούσε σταθερά την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης ως στόχο και προτεραιότητα. Πρωτοβουλίες όπως η Επιτροπή Μεταφοράς, και το Σχέδιο Dalet, το οποίο διατυπώθηκε αρχικά το 1944 και περιγράφηκε από τον εξέχοντα Παλαιστίνιο ιστορικό Walid Khalidi ως το “Master Plan για την Κατάκτηση της Παλαιστίνης”, καταδεικνύουν επιπλέον ότι το σιωνιστικό κίνημα σχεδίαζε δραστήρια γι’ αυτήν. Η Νάκμπα του 1948, κατά τη διάρκεια της οποίας περισσότερα από τα τέσσερα πέμπτα των Παλαιστινίων που κατοικούσαν σε εδάφη που περιήλθαν υπό ισραηλινή κυριαρχία εκκαθαρίστηκαν εθνοτικά, θα πρέπει, επομένως, να θεωρηθεί ως η εκπλήρωση μιας μακρόχρονης φιλοδοξίας και η εφαρμογή μιας καίριας πολιτικής. Ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού, όχι πολέμου (ιστορική χριστουγεννιάτικη υποσημείωση: η παλαιστινιακή πόλη της Ναζαρέτ γλίτωσε από μια παρόμοια μοίρα μόνο επειδή ο διοικητής των ισραηλινών δυνάμεων που κατέλαβαν την πόλη, ένας Καναδός Εβραίος ονόματι Μπεν Ντάνκελμαν, δεν υπάκουσε στις διαταγές για την εκδίωξη του πληθυσμού και απαλλάχθηκε από τη διοίκηση την επόμενη ημέρα).

Το γεγονός ότι η Νάκμπα ήταν προϊόν σχεδιασμού τεκμηριώνεται περαιτέρω από τους όρους με τους οποίους αναφερόταν η ‘Επιτροπή Μεταφοράς’. Αυτοί περιελάμβαναν όχι μόνο προτάσεις για την εκδίωξη των Παλαιστινίων, αλλά, εξίσου σημαντικό, ενεργά μέτρα για την αποτροπή της επιστροφής τους, την καταστροφή των σπιτιών και των χωριών τους, την απαλλοτρίωση της περιουσίας τους και τον εποικισμό των περιοχών αυτών από Εβραίους μετανάστες. Ο Weitz, μαζί με τα άλλα μέλη της Επιτροπής, τον Eliahu Sassoon και τον Ezra Danin, στις 5 Ιουνίου 1948, παρουσίασε στον πρωθυπουργό Ben-Gurion ένα τρισέλιδο πρόγραμμα, με τίτλο “Σχέδιο για την Επίλυση του Αραβικού Προβλήματος στο Κράτος του Ισραήλ”, για την επίτευξη αυτών των στόχων. Σύμφωνα με τον κορυφαίο ισραηλινό ιστορικό Benny Morris, «δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ben-Gurion συμφώνησε με το σχέδιο του Weitz», το οποίο περιελάμβανε «ένα τεράστιο σχέδιο καταστροφής», που η εφαρμογή του κατέληξε στην ισοπέδωση περισσότερων από 450 παλαιστινιακών χωριών.

Παλαιστίνιοι πρόσφυγες φορτώνουν τα υπάρχοντά τους σε ένα φορτηγό
καθώς αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το χωριό Al-Falouja κατά την Νάκμπα.
© 1949 UN Archives

Η κατανοητή επικέντρωση στις εκτοπίσεις του 1948 συχνά παραβλέπει το γεγονός ότι οι εθνοκαθάρσεις παραμένουν ατελείς αν τα θύματά τους δεν αποκλειστούν από την επιστροφή στα σπίτια τους με ένα συνδυασμό ένοπλης βίας και νομοθεσίας, και στη συνέχεια δεν αντικατασταθούν από άλλους. Είναι η αποφασιστικότητα του Ισραήλ να καταστήσει μόνιμη την παλαιστινιακή εκδίωξη που διακρίνει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες από πολλούς άλλους πρόσφυγες πολέμου.

Άλλη μία εικόνα από την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους το 1948.
Σήμερα, τόσο στην Παλαιστίνη όσο και σε άλλες χώρες, ζουν 14,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι.

Μετά το 1948, το Ισραήλ κατασκεύασε μια ολόκληρη σειρά από επινοήσεις για να μεταθέσει στους ίδιους τους πρόσφυγες και στα αραβικά κράτη την ευθύνη για τη μετατροπή των Παλαιστινίων σε αποστερημένους και απάτριδες πρόσφυγες. Σε αυτές περιλαμβάνονταν ισχυρισμοί ότι οι πρόσφυγες έφυγαν οικειοθελώς (ενώ είτε εκδιώχθηκαν είτε τράπηκαν σε φυγή με δικαιολογημένο τρόμο)- ότι αραβικές ραδιοφωνικές εκπομπές διέταξαν τους Παλαιστίνιους να φύγουν (στην πραγματικότητα, τους ενθάρρυναν να παραμείνουν στη θέση τους)- ότι το Ισραήλ πραγματοποίησε ανταλλαγή πληθυσμών με τα αραβικά κράτη (δεν υπήρξε τίποτα τέτοιο)- και το παράξενο επιχείρημα ότι επειδή είναι Άραβες, οι Παλαιστίνιοι είχαν πολλά άλλα κράτη, ενώ οι Εβραίοι έχουν μόνο το Ισραήλ (με την ίδια λογική, οι Σιχ θα είχαν το δικαίωμα να καταλάβουν την British Columbia και να απελάσουν τον πληθυσμό της είτε στον υπόλοιπο Καναδά είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες). Το πιο σημαντικό είναι ότι, ακόμη και αν είχαν τεκμηριωθεί πλήρως, κανένα από αυτά τα προσχήματα δεν δίνει το δικαίωμα στο Ισραήλ να απαγορεύσει το δικαίωμα των Παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά τη λήξη των εχθροπραξιών. Πρόκειται, επιπλέον, για ένα δικαίωμα που καθαγιάστηκε με την απόφαση 194 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών της 11ης Δεκεμβρίου 1948, η οποία έχει επαναβεβαιωθεί επανειλημμένα έκτοτε.

Εθνοκάθαρση μετά το 1967

Το 1967, το Ισραήλ κατέλαβε το υπόλοιπο 22% της Εντολοδόχου Παλαιστίνης[2] – τη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) και τη Λωρίδα της Γάζας. Η ερήμωση σε αυτά τα εδάφη λειτούργησε διαφορετικά από ό,τι το 1948. Το πιο σημαντικό είναι ότι το Ισραήλ, εκτός από την απαγόρευση της επιστροφής των Παλαιστινίων που διέφυγαν από τις εχθροπραξίες κατά τη διάρκεια του πολέμου του Ιουνίου του 1967 και την ενθάρρυνση άλλων να φύγουν (παρέχοντας, για παράδειγμα, καθημερινή συγκοινωνία με λεωφορείο από την πόλη της Γάζας προς τη γέφυρα Allenby που συνδέει τη Δυτική Όχθη με την Ιορδανία), πραγματοποίησε απογραφή κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1967. Κάθε κάτοικος που δεν ήταν παρών κατά τη διάρκεια της απογραφής δεν είχε δικαίωμα να λάβει ισραηλινό έγγραφο ταυτότητας και έχασε αυτόματα το δικαίωμα διαμονής του.

O πόλεμος που εξαπέλυσε το Ισραήλ τον Ιούνιο του 1967 οδήγησε σε νέα ‘μεταφορά’ Παλαιστινιακών πληθυσμών.
Η νέα εθνοκάθαρση αποκλήθηκε Naksa (πισωγύρισμα).
Στη φωτογραφία εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να περάσουν
στην Ιορδανία μέσω της κατεστραμμένης γέφυρας  Allenby.

Ως αποτέλεσμα, ο πληθυσμός αυτών των εδαφών μειώθηκε κατά περισσότερο από είκοσι τοις εκατό μέσα σε μια νύχτα. Πολλοί από αυτούς που εκτοπίστηκαν με αυτόν τον τρόπο είχαν ήδη εκτοπιστεί ως πρόσφυγες από το 1948. Ο προσφυγικός καταυλισμός Aqbat Jabr κοντά στην Ιεριχώ, για παράδειγμα—μέχρι το 1967 ο μεγαλύτερος της Δυτικής Όχθης—έγινε μια πόλη-φάντασμα αφού σχεδόν όλοι οι κάτοικοί του έγιναν και πάλι πρόσφυγες στην Ιορδανία. Τόσοι πολλοί Παλαιστίνιοι από τη Λωρίδα της Γάζας κατέληξαν στην Ιορδανία, ώστε δημιουργήθηκε ένας νέος προσφυγικός καταυλισμός, ο καταυλισμός Γάζα, στα περίχωρα της Ιεράς Επισκοπής. Τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη δεν θα ανέκαμπταν στα επίπεδα πληθυσμού του 1967 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Εντός της Δυτικής Όχθης, υπήρξαν επίσης περιπτώσεις μαζικών εκτοπίσεων. Σε αυτές περιλαμβάνεται η πόλη Qalqilya, η οποία επιπλέον προοριζόταν για κατεδάφιση, αλλά στους κατοίκους της επετράπη αργότερα να επιστρέψουν. Οι κάτοικοι των οικισμών Imwas (η βιβλική Εμμαούς), Bayt Nuba και Yalu στην περιοχή Latrun της Ιερουσαλήμ ήταν λιγότερο τυχεροί. Εκδιώχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες (πολλοί από αυτούς ζουν σήμερα στον καταυλισμό προσφύγων Qaddura της Ραμάλα), τα χωριά τους κατεδαφίστηκαν και προσαρτήθηκαν στο Ισραήλ και αντικαταστάθηκαν από το Canada Park, το οποίο ονομάστηκε έτσι επειδή το έργο ολοκληρώθηκε με δωρεές από την καναδική εβραϊκή κοινότητα. Στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, η ιστορική συνοικία Mughrabi, που συνορεύει με το Haram al-Sharif, ισοπεδώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες για να δημιουργηθεί μια πλατεία δίπλα στο Τείχος των Δακρύων. Με πολλούς κατοίκους να έχουν μόνο λίγα λεπτά για να εκκενώσουν τα σπίτια τους, αρκετοί σκοτώθηκαν όταν οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά. Σύμφωνα με τον Eitan Ben-Moshe, μηχανικό που επέβλεψε τη θηριωδία, «πετάξαμε τα συντρίμμια των σπιτιών μαζί με τα πτώματα των Αράβων».

Εκκένωση μέσω της διοικητικής εξουσίας

Τα επόμενα χρόνια, το Ισραήλ χρησιμοποίησε κάθε είδους διοικητικές αλχημείες για να μειώσει περαιτέρω τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Μέχρι τις συμφωνίες του Όσλο του 1993, για παράδειγμα, για να φύγει κανείς από τα κατεχόμενα εδάφη χρειαζόταν άδεια εξόδου από τη στρατιωτική διοίκηση του Ισραήλ. Αυτή ίσχυε μόνο για τρία χρόνια και στη συνέχεια ανανεωνόταν ετησίως για το πολύ τρία επιπλέον χρόνια (έναντι αμοιβής) σε ισραηλινό προξενείο. Εάν ένας Παλαιστίνιος έχανε την άδεια εξόδου ή δεν ανανέωνε την άδεια εξόδου πριν από τη λήξη της για οποιονδήποτε λόγο (συμπεριλαμβανομένης της γραφειοκρατικής κωλυσιεργίας), ή δεν μπορούσε να πληρώσει το τέλος ανανέωσης, ή δεν επέστρεφε στην Παλαιστίνη πριν από τη λήξη της, ο εν λόγω Παλαιστίνιος έχανε αυτόματα το δικαίωμα διαμονής [στην Παλαιστίνη]. Ξεχωριστά, το Ισραήλ, με την πάροδο των ετών, απέλασε πολυάριθμους ακτιβιστές και ηγέτες κοινοτήτων, κυρίως στην Ιορδανία και το Λίβανο. Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970, εξόρισε επίσης Παλαιστίνιους της Γάζας που κατηγορούνταν ότι αντιστέκονταν στην κατοχή, μαζί με τις οικογένειές τους, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην κατεχόμενη χερσόνησο του Σινά. Μεταξύ εκείνων που πέρασαν εκεί ήταν και ο εμβληματικός Παλαιστίνιος ηγέτης Χαϊντάρ Αμπντέλ-Σαφί.

H διαδοχική εκδίωξη των Παλαιστινιακών πληθυσμών από την Παλαιστίνη.
Σήμερα ΗΠΑ και Ισραήλ πιστεύουν ότι θα πετύχουν την ολοκληρωτική εκδίωξη
των Παλαιστινίων από τη γη τους κάτω από διαδικασίες
κανονικής σφαγής υπό το βλέμμα της πολιτισμένης ‘Δύσης’.

Μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη περίπτωση διοικητικών απελάσεων συνέβη το 1992, αφού οι ισραηλινές ειδικές δυνάμεις απέτυχαν σε μια επιχείρηση διάσωσης ενός ισραηλινού στρατιώτη που είχε συλληφθεί από τη Χαμάς με σκοπό να τον ανταλλάξουν με τον φυλακισμένο ηγέτη της, Σαΐχ Αχμάντ Γιασίν. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν διέταξε τη συνοπτική απέλαση περίπου 400 Παλαιστινίων, πολλοί από τους οποίους ήταν φυλακισμένοι, που συνδέονταν με τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ (PIJ). Σημειωτέον ότι κανένας από αυτούς δεν κατηγορήθηκε για συμμετοχή στο περιστατικό που οδήγησε στην έξαλλη οργή του Ράμπιν.

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες απελάσεις, οι οποίες θεωρούνταν μόνιμες, αυτές ήταν για ένα και δύο χρόνια. Στη βιασύνη του να πραγματοποιήσει τις απελάσεις υπό την κάλυψη της νύχτας, το Ισραήλ απέλασε αρκετούς Παλαιστίνιους που δεν ήταν στον κατάλογό του και άφησε πίσω άλλους που ήταν. Περιττό να πούμε ότι η μαζική απέλαση εγκρίθηκε, όπως πάντα σε τέτοια θέματα, από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ μετά από μικρές τροποποιήσεις. Αποφάνθηκε, μεταξύ άλλων, ότι δεν επρόκειτο για συλλογική απέλαση αλλά για συλλογή ατομικών απελάσεων. Ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι οι απελαθέντες είχαν εγκλωβιστεί σε μια αφιλόξενη no-man’s land, το Marj al-Zuhur, επειδή ο Λίβανος αρνήθηκε να διευκολύνει τις απελάσεις υποδεχόμενός τους. Κατά τη διάρκεια της ακούσιας παραμονής τους στο Marj al-Zuhur, αυτοί είχαν την συνδρομή κυρίως της Χεζμπολάχ, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παγιώθηκαν οι σχέσεις μεταξύ της Χαμάς, της PIJ και της Χεζμπολάχ.

Οι στρατηγικές του Ισραήλ για την “αραίωση” του πληθυσμού της Γάζας

Με την εστίαση τα τελευταία χρόνια στις εντατικοποιημένες εκστρατείες εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη, συχνά ξεχνιέται ότι, επί δεκαετίες, ο πρωταρχικός στόχος για αποψίλωση του πληθυσμού ήταν η Λωρίδα της Γάζας, ιδίως ο προσφυγικός πληθυσμός της, ο οποίος αντιπροσωπεύει περίπου τα τρία τέταρτα των κατοίκων της περιοχής. Ακόμα και πριν καταλάβει τη Γάζα το 1967, το Ισραήλ προωθούσε τακτικά πρωτοβουλίες για να επιτύχει την “αραίωση” του προσφυγικού πληθυσμού της, με προορισμούς τόσο μακρινούς όσο η Λιβύη και το Ιράκ. Όχι άδικα, οι ηγέτες του Ισραήλ αισθάνονταν ανήσυχοι από την παρουσία τόσων πολλών εθνικά εκκαθαρισμένων Παλαιστινίων σε κοντινή απόσταση από τα πρώην σπίτια τους. Μετά το 1967, ενθάρρυνε τη μετανάστευση των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας όχι μόνο σε ξένες χώρες αλλά και στη Δυτική Όχθη.

Το 1969, το Ισραήλ επινόησε ακόμη και ένα σχέδιο για να στείλει 60.000 Παλαιστίνιους από τη Λωρίδα της Γάζας στην Παραγουάη με προσφορές επικερδούς εργασίας. Το σχέδιο αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ του στρατιωτικού δικτάτορα της Παραγουάης Alfredo Stroessner και της Mossad, της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών εξωτερικού. Ήταν, φυσικά, καθαρά συμπτωματικό το γεγονός ότι, λίγο αργότερα, η Μοσάντ ανακάλυψε ότι δεν είχε πλέον τους πόρους για να κυνηγήσει φυγάδες Ναζί στην Παραγουάη, η οποία ήταν ένας από τους προορισμούς επιλογής τους. Το σχέδιο [μεταφοράς Παλαιστινίων στην Παραγουάη] τερματίστηκε όταν αρκετά από τα θύματά του, όταν συνειδητοποίησαν ότι η υπόσχεση για μια νέα άνετη ζωή αποτελούσε ολοκληρωτική απάτη, άνοιξαν πυρ στην ισραηλινή πρεσβεία στην Ασουνσιόν, σκοτώνοντας ένα από τα μέλη του προσωπικού της.

Η “Μεταφορά” και η Γάζα σήμερα

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, η “μεταφορά”, που συχνά παρουσιάζεται ως ενθάρρυνση της εθελοντικής μετανάστευσης είτε με την παροχή υλικών κινήτρων είτε με το να καθιστά αδύνατες τις συνθήκες ζωής, έχει γίνει όλο και περισσότερο κυρίαρχη στην ισραηλινή πολιτική ζωή. Το 2019, για παράδειγμα, ένας “ανώτερος κυβερνητικός αξιωματούχος”, που αναφέρθηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz, εξέφρασε την προθυμία να βοηθήσει τους Παλαιστίνιους να μεταναστεύσουν από τη Λωρίδα της Γάζας.

Το κλειδί συμβολίζει την επιστροφή των Παλαιστινίων στη γη τους.
Το graffiti γράφει «Επιστροφή». Λωρίδα της Γάζας, 12 Μαΐου 2013,
κατά τη διάρκεια της ‘Κατασκήνωσης για την Επιστροφή’ που οργανώθηκε
για να υπογραμμίσει τους δεσμούς των προσφύγων με τη χαμένη γη τους.

Η μαζική απέλαση κερδίζει επίσης το μερίδιό της σε οπαδούς, και είναι μια θέση που εκπροσωπείται σήμερα στην κυβέρνηση συνασπισμού του Ισραήλ. Όπως και η ιδέα ότι η ‘μεταφορά’ θα πρέπει να περιλαμβάνει και τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ – ο Avigdor Lieberman, για παράδειγμα, ο οποίος ήταν υπουργός Άμυνας του Ισραήλ πριν από αρκετά χρόνια, είναι υπέρμαχος όχι μόνο της εκκένωσης της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας από τους Παλαιστίνιους, αλλά και της απαλλαγής από τους Παλαιστίνιους πολίτες του Ισραήλ[3]. Όπως θα περίμενε κανείς από έναν υπουργό που ήταν επικεφαλής του ισραηλινού στρατού, είναι επίσης υπέρμαχος του “αποκεφαλισμού” των άπιστων Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ με “τσεκούρι”.

Το Ισραήλ για να διευκολύνει τον εποικισμό των Παλαιστινιακών εδαφών
τακτικά κατεδαφίζει με επινοημένες προφάσεις κατοικίες Παλαιστινίων.
Η φωτογραφία είναι από αφιέρωμα της ‘Διεθνούς Αμνηστίας’ με τίτλο
«Η Ισραηλινή Κατοχή: 50 χρόνια Απαλλοτρίωσης»,
© Oren Ziv/Getty Image

Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ είδε τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου όχι μόνο ως απειλή αλλά και ως ευκαιρία. Ενισχυμένοι με την άνευ όρων υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, οι ισραηλινοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες άρχισαν αμέσως να υποστηρίζουν τη μεταφορά του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας στην έρημο του Σινά. Η πρόταση αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ιδιαίτερα από τον υπουργό Εξωτερικών Antony Blinken. Απελπιστικά έξω από τα νερά του όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, όπως πάντοτε, φαίνεται ότι πίστευε ειλικρινά ότι θα μπορούσε να στρατολογήσει ή να πιέσει τα αραβικά πελατειακά καθεστώτα της Ουάσιγκτον για να κάνουν την επιθυμία του Ισραήλ πραγματικότητα. Δεδομένων των οικονομικών προβλημάτων του ισχυρού άνδρα της Αιγύπτου Αμπντελφατάχ αλ Σίσι, των συνεπειών του σκανδάλου Μενέντεζ[4] και των επικείμενων αιγυπτιακών προεδρικών εκλογών, του υποδείχθηκε [ΣΗΜ. στον Μπλίνκεν] από τους ‘διαδρόμους’ της Ουάσιγκτον ότι θα χρειαζόταν μόνο ένα δάνειο του ΔΝΤ, μια ελάφρυνση του χρέους και μια υπόσχεση να περάσει η υπόθεση Μενέντεζ στο αρχείο προκειμένου να συμμετάσχει το Κάιρο στο κόλπο. Όπως τόσο συχνά συμβαίνει όταν πρόκειται για τη Μέση Ανατολή, ο Μπλίνκεν, οπλισμένος μόνο με την τελευταία λίστα επιθυμιών του Ισραήλ, δεν είχε ιδέα ότι η άσεμνη πρότασή του θα απορρίπτονταν κατηγορηματικά, πρώτα και κύρια από την Αίγυπτο.

Η “Μεταφορά” ως “εθελοντική μετανάστευση

Η εναλλακτική θέση [της Ουάσινγκτον] είναι η εναντίωση στη “βίαιη μετακίνηση” με την απειλή των όπλων, ενώ οτιδήποτε άλλο είναι θεμιτό παιχνίδι. Αυτό περιλαμβάνει τη μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας σε ερείπια σε μια εκστρατεία βομβαρδισμών που μπορεί να είναι η πιο εντατική στην ιστορία, μια γενοκτονική επίθεση εναντίον μιας ολόκληρης κοινωνίας που σκοτώνει αμάχους με πρωτοφανή ρυθμό, την εσκεμμένη καταστροφή μιας ολόκληρης αστικής υποδομής, συμπεριλαμβανομένης της στοχευμένης εξάλειψης των τομέων υγείας και εκπαίδευσης, το υψηλότερο ποσοστό νοικοκυριών σε κρίση πείνας που έχει καταγραφεί ποτέ παγκοσμίως και την πραγματική προοπτική προμελετημένου λιμού—διακοπή της παροχής νερού και ηλεκτρικού ρεύματος που οδηγεί σε οξεία δίψα, ευρεία κατανάλωση μη πόσιμου νερού και διακοπή της επεξεργασίας λυμάτων—και την προώθηση μιας απότομης αύξησης των μολυσματικών ασθενειών. Ένας Ισραηλινός στρατιώτης έχει ήδη πεθάνει από μυκητιασική λοίμωξη που προήλθε από την κατάρρευση των συνθηκών υγιεινής στην οποία συνέβαλε στη Λωρίδα της Γάζας. Πόσοι Παλαιστίνιοι έχουν καταβροχθιστεί από παρόμοιες ασθένειες, δεν γνωρίζουμε, αλλά είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι πλήττονται ιδιαίτερα σκληρά.

Με άλλα λόγια, αν οι απελπισμένοι Παλαιστίνιοι προσπαθούν να φύγουν από αυτόν τον έβδομο κύκλο της κόλασης για να σώσουν το τομάρι τους, αυτό θεωρείται εθελοντική μετανάστευση—δική τους επιλογή. Αν δεν μπορούν να παραμείνουν στη Λωρίδα της Γάζας επειδή το Ισραήλ την έχει καταστήσει ακατάλληλη για ανθρώπινη κατοίκηση με τα όπλα των ΗΠΑ, αυτή είναι μια εθελοντική επιλογή που θα γίνει σεβαστή. Και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι εδώ μόνο για να βοηθήσουν, όπως η Μητέρα Τερέζα, αποφασισμένοι να συνδράμουν κάθε έναν από τους κατοίκους της Γάζας, είτε αυτό τους αρέσει είτε όχι.

Ο Danny Danon, μέλος του κοινοβουλίου που ήταν προηγουμένως απεσταλμένος του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη (ο τύπος που ακούγεται σαν τον Elmer Fudd[5]), ανέφερε πρόσφατα τη μαζική εκτόπιση των Σύρων σε πολλές στεριές κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας ως παράδειγμα προς μίμηση. «Ακόμα και αν κάθε χώρα δεχτεί δέκα χιλιάδες, είκοσι χιλιάδες κατοίκους της Γάζας, αυτό είναι σημαντικό».

Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την πρόταση του Danon σε συνεδρίαση του Λικούντ την ημέρα των Χριστουγέννων, ο Νετανιάχου απάντησε: «Το επεξεργαζόμαστε. Το πρόβλημά μας είναι [να βρούμε] τις χώρες που θα είναι πρόθυμες να τους απορροφήσουν».

Αφίσα της δυτικοπρεπούς ‘Διεθνούς Αμνηστίας’ με τίτλο «50 χρόνια παράνομων δολοφονιών». Αν και το κείμενο επιχειρεί έμμεσα να εξισώσει θύτη και θύμα, παρόλ’ αυτά παραδέχεται ότι: «Οι ισραηλινές δυνάμεις έχουν μακρύ ιστορικό χρήσης υπερβολικής και συχνά θανατηφόρας βίας εναντίον Παλαιστινίων ανδρών, γυναικών και παιδιών, μεταξύ άλλων για αντίποινα κατά διαδηλωτών και για την καταστολή της διαφωνίας. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί και πολλοί άλλοι έχουν τραυματιστεί.  Η αποτυχία των αρχών να διεξάγουν ενδελεχείς, αμερόληπτες και ανεξάρτητες έρευνες ώστε να σπάσει ο κύκλος της ατιμωρησίας επέτρεψε τη συνέχιση αυτών των παραβιάσεων επί μισό αιώνα. Από το 1987, περισσότεροι από 10.200 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, συχνά υπό συνθήκες που υποδηλώνουν ότι οι δολοφονίες ήταν παράνομες και μπορεί να ισοδυναμούν με εγκλήματα πολέμου». Παρατηρούμε ότι μέσα σε λίγες βδομάδες το Ισραήλ έχει δολοφονήσει υπερδιπλάσιους αμάχους από όσους από το 1987 έως το 2017, όταν εκδόθηκε η αφίσα, με προφανή στόχο να αναγκάσει το σύνολο του πληθυσμού της Γάζας να ‘μεταφερθεί’ αλλού.

 Όπως το έθεσε ένα κύριο άρθρο στην ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz στις 27 Δεκεμβρίου: «Οι Ισραηλινοί νομοθέτες συνεχίζουν να πιέζουν για μεταφορά με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας».

Για να μην ξεπεραστεί από τους πολιτικούς, η Jerusalem Post δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης με τίτλο «Γιατί η μετακίνηση στη χερσόνησο του Σινά είναι η λύση για τους Παλαιστίνιους της Γάζας». «Το Σινά», δήλωσε με ενθουσιασμό ο συγγραφέας του, Joel Roskin, «περιλαμβάνει ένα από τα πιο κατάλληλα μέρη στη Γη για να προσφέρει στο λαό της Γάζας ελπίδα και ένα ειρηνικό μέλλον». Όχι σε μεμονωμένους κατοίκους της Γάζας, αλλά «στο λαό της Γάζας».

Αξίζει να σημειωθεί ότι τέτοιες προτάσεις θεωρούν σταθερά δεδομένο ότι όσοι φεύγουν δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Περιμένει κανείς με κομμένη την ανάσα τη συνέχεια, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να απαντήσει σε αυτές τις εκκλήσεις για μαζική εκδίωξη με περαιτέρω έρευνα των παλαιστινιακών σχολικών βιβλίων[6].

Ενώ η εθνοκάθαρση ήταν από την αρχή εγγενής στη σιωνιστική/ισραηλινή ιδεολογία και πρακτική, έχει και μια άλλη πλευρά: η εκδίωξη των Παλαιστινίων το 1948 επέκτεινε αυτό που ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του σιωνιστικού κινήματος και των Παλαιστινίων σε μια περιφερειακή, αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Η δεύτερη Νάκμπα που προκαλεί σήμερα το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας φαίνεται ομοίως ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο για να υποκινήσει την αναζωπύρωση των εχθροπραξιών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η Νάκμπα του 1948 δεν νίκησε τους Παλαιστίνιους, οι οποίοι ξεκίνησαν τον αγώνα τους από τα στρατόπεδα της εξορίας, μεταξύ των οποίων και εκείνα της Λωρίδας της Γάζας. Θα χρειαζόταν επίπεδο ανοησίας α-λα-Blinken για να υποθέσει κανείς ότι η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας θα είχε διαφορετικό αποτέλεσμα.

Πηγή: Mondoweiss Net

Μετάφραση – επιμέλεια: Κωστής Μηλολιδάκης

[1] O συγγραφέας αυτού του άρθρου επέλεξε να το αναρτήσει ως ‘νήμα’ (thread) στο X (πρώην twitter). Από εκεί το πήραν και το ανάρτησαν σημαντικοί άλλοι δημοσιογράφοι, παρατηρητές κ.λπ., όπως ο Norman Finkelstein, το Mondoweiss.net, κ.α. προσθέτοντας τίτλους, υπότιτλους και κάποιες φωτογραφίες. Έτσι εξηγείται και η έλλειψη παραπομπών σε πηγές από τον ίδιο τον συγγραφέα. Η δική μας μετάφραση είναι από το Mondoweiss, από όπου προέρχεται και μία φωτογραφία—οι υπόλοιπες, όπως και οι λεζάντες τους, είναι από τον μεταφραστή.

[2] Η Εντολοδόχος Παλαιστίνη ήταν μια γεωπολιτική οντότητα που υπήρχε μεταξύ 1920 και 1948 στην περιοχή της Παλαιστίνης σύμφωνα με τους όρους της Εντολής της Κοινωνίας των Εθνών για την Παλαιστίνη.

[3] Να υπενθυμίσουμε ότι στο Ισραήλ κατοικούν περί τα 1,6 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι με δικαιώματα ‘πολίτη’. Αυτοί δεν είναι πρόσφυγες, εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο της χώρας και αποτελούν περί το 20% των πολιτών του Ισραήλ. Οι εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη δεν είναι πολίτες του Ισραήλ αλλά κάτοικοι κατεχομένων περιοχών.

[4] Σκάνδαλο Μενέντεζ: Η πρόσφατη έρευνα των ομοσπονδιακών αρχών των ΗΠΑ κατά του γνωστού κορυφαίου (και ‘φιλέλληνα’) γερουσιαστή Μενέντεζ για χρηματισμό από την κυβέρνηση της Αιγύπτου.

[5] Έλμερ Φαντ, ο γνωστός φαιδρός ‘κυνηγός’ του Μπαγκς Μπάνυ στα καρτούν της Warner Bros. Μιλά με τρόπο πομπώδη χωρίς να μπορεί να προφέρει το ‘ρο’.

[6] Καθ’ όλο το 2023 οι Ευρωπαϊκοί ‘θεσμοί’, το ευρωκοινοβούλιο κ.λπ. ασχολούνται επισταμένα με έρευνες για το αν τα παλαιστινιακά σχολικά βιβλία προάγουν το ‘μίσος’ κατά του Ισραήλ.

Mouin Rabbani

Ο Mouin Rabbani είναι Ολλανδό-Παλαιστίνιος αναλυτής της Μέσης Ανατολής που ειδικεύεται στην αραβό-ισραηλινή σύγκρουση και τις παλαιστινιακές υποθέσεις. Ο Rabbani εδρεύει στο Αμμάν της Ιορδανίας και ήταν ανώτερος αναλυτής για το International Crisis Group, διευθυντής Παλαιστίνης του Palestine American Research Center, διευθυντής έργων για την Ένωση Ολλανδικών Δήμων και εθελοντής και γενικός συντάκτης του Al Haq. Ο Rabbani είναι σήμερα ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Παλαιστινιακών Μελετών, συνεκδότης του Jadaliyya και συνεργαζόμενος συντάκτης στο Middle East Report.