Μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το υπέροχο μυθιστόρημα (;) - δοκίμιο(;) του Γάλλου συγγραφέα Ερίκ Βουγιάρ τα λέει όλα:

“Στην Έφεσο, επί αυτοκράτορα Δέκιου, εφτά αξιωματούχοι του παλατιού, αφού μοίρασαν τα αγαθά τους στους φτωχούς, κατέφυγαν στα βουνά. Τους κυνήγησαν και οι στρατιώτες ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους. Αλλά όταν μπήκαν στη σπηλιά τους βρήκαν να κοιμούνται βαθιά. Βγήκαν αθόρυβα έξω και έφραξαν την είσοδο της σπηλιάς. Πέρασαν δυο αιώνες. Ένας περιπατητής έπεσε τυχαία πάνω στο χτισμένο άνοιγμα και το γκρέμισε. Μπήκε στη σπηλιά και τότε οι εφτά άντρες ξύνπνησαν μεμιάς. Τέτοια είναι η ανταρσία. Κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της στον κόσμο και τον ανατρέπει, ύστερα η δύναμή της εξασθενεί, πιστεύουμε τότε πως χάθηκε από προσώπου γης. Αλλά μια μέρα ξαναγενιέται. Έχει ιστορία ακανόνιστη, σπωσμωδική, υπόγεια και ανομοιόμορφη. Γιατί πρέπει κανείς και να ζήσει, πρέπει να οργανώσει τη ζωή του, δεν γίνεται συνέχεια να εξεγείρεται. Θες και λίγη ειρήνη για να κάνεις παιδιά, να δουλέψεις, ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς, να ζήσεις”.

Μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το υπέροχο μυθιστόρημα (;) - δοκίμιο(;) του Γάλλου συγγραφέα Ερίκ Βουγιάρ τα λέει όλα:

“Στην Έφεσο, επί αυτοκράτορα Δέκιου, εφτά αξιωματούχοι του παλατιού, αφού μοίρασαν τα αγαθά τους στους φτωχούς, κατέφυγαν στα βουνά. Τους κυνήγησαν και οι στρατιώτες ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους. Αλλά όταν μπήκαν στη σπηλιά τους βρήκαν να κοιμούνται βαθιά. Βγήκαν αθόρυβα έξω και έφραξαν την είσοδο της σπηλιάς. Πέρασαν δυο αιώνες. Ένας περιπατητής έπεσε τυχαία πάνω στο χτισμένο άνοιγμα και το γκρέμισε. Μπήκε στη σπηλιά και τότε οι εφτά άντρες ξύνπνησαν μεμιάς. Τέτοια είναι η ανταρσία. Κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της στον κόσμο και τον ανατρέπει, ύστερα η δύναμή της εξασθενεί, πιστεύουμε τότε πως χάθηκε από προσώπου γης. Αλλά μια μέρα ξαναγενιέται. Έχει ιστορία ακανόνιστη, σπωσμωδική, υπόγεια και ανομοιόμορφη. Γιατί πρέπει κανείς και να ζήσει, πρέπει να οργανώσει τη ζωή του, δεν γίνεται συνέχεια να εξεγείρεται. Θες και λίγη ειρήνη για να κάνεις παιδιά, να δουλέψεις, ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς, να ζήσεις”.

του Δημήτρη Καλτσώνη

[...] Στην περίπτωση που εκλεγεί ο Α. Φερνάντες, είναι πιθανή μια κάποια στροφή στην οικονομική πολιτική στη λογική του περιορισμού της ασυδοσίας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Αν ο επόμενος πρόεδρος συνεχίσει την πολιτική της Κριστίνα Κίρχνερ, θα πρέπει να αναμένονται μέτρα σχετικής ανακούφισης για τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα και εν γένει μια οικονομική πολιτική που θα βασίζεται περισσότερο στην παρέμβαση του κράτους...

του Δ.Κ.

Η ιστορία των επαναστάσεων του 20ού αιώνα έδειξε περίτρανα τη σημασία του ένοπλου λαού, του σχηματισμού λαϊκής πολιτοφυλακής. Αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων αφού μόνο έτσι μπορούσε να συντριβεί η ένοπλη αντίδραση της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Φάνηκε όμως και στη συνέχεια. Στο βαθμό που αδυνάτισαν και ατόνησαν τέτοιοι θεσμοί, ή όταν έπαψαν να ελέγχονται από τον ίδιο το λαό αλλά από μια γραφειοκρατία, αδυνάτισε η ίδια η εξουσία του λαού. Το ζήτημα είχαν επισημάνει οι θεμελιωτές του μαρξισμού με πρώτο τον Μαρξ, όταν μελετούσε την εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας. Ο Λένιν επίσης ανέλυσε διεξοδικά και επανειλημμένα τη σημασία του ζητήματος. [...]

του  Δημήτρη Καλτσώνη
αν. καθηγητή στο Πάντειο  Πανεπιστήμιο
εφημ. Τα Νέα, 13/8/2019 

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν η τουρκική κυβέρνηση θα προχωρήσει σε μια ακόμη πρόκληση στο Καστελλόριζο στέλνοντας εκεί ερευνητικό σκάφος. Έτσι κι αλλιώς το τουρκικό κατεστημένο θα συνεχίσει απαρέγκλιτα την πολιτική αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

του Δημήτρη Καλτσώνη

Δεν είμαι ειδικός, ούτε χρειάζεται κανείς να είναι για να αντιληφθεί ότι οι πυρκαγιές και η καταστροφή των δασών θέτουν επείγοντα προβλήματα στους λαούς, τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και παντού, σε όλο τον κόσμο. Τις βαριές συνέπειες τις νιώθουμε στην καθημερινότητά μας. Τις πληρώνει ο λαός. Χειροτερεύει η ζωή μας, απειλείται η ύπαρξή μας.

[...] Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ακαδημαϊκός θεσμός και σύμβολο δημοκρατίας. Δεν είναι ιστορικό απολίθωμα. Το άσυλο ιδεών, λόγου, έρευνας και ανθρώπων αποτελεί και άσυλο δράσεων. Απαιτεί μια ευρεία γκάμα ζητημάτων να επιλύεται εσωτερικώς από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Χάρη στο άσυλο, το δημόσιο Πανεπιστήμιο απολαμβάνει έναν βαθμό ελευθερίας έρευνας και διδασκαλίας, λόγου και δράσεων, ο οποίος σε κερδοσκοπικά ιδρύματα δεν υφίσταται. Το άσυλο δεν προστατεύει μόνο από κρατικούς καταναγκασμούς, αλλά και από ιδιοτελή συμφέροντα και τις επιβολές τους. Για όλους αυτούς τους λόγους, το άσυλο σημαίνει δημόσιο Πανεπιστήμιο, και η κατάργησή του σημαίνει περαιτέρω επίθεση στο δημόσιο Πανεπιστήμιο. Η κατάργηση του ασύλου συγκρούεται με το Σύνταγμα και το παραβιάζει, όπως το έχει αναλύσει έξοχα ο Αριστόβουλος Μάνεσης.

Καλούμε το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας, τα όργανα διοίκησης, τους συλλόγους (μελών ΔΕΠ, εργαζομένων, φοιτητικούς) να υπερασπιστούν το πανεπιστημιακό άσυλο, να αντιταχθούν σθεναρά στην προσπάθεια κατάργησής του και να αποτρέψουν την επίθεση που δέχεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο. [...]

(Ακολουθούν υπογραφές)

του Δ.Κ.

Ο Χιλιανός συγγραφέας μας μαγεύει για μια ακόμη φορά θυμίζοντάς μας ότι υπήρξαν άνθρωποι και κοινωνίες χωρίς την απληστία του σημερινού κοινωνικού συστήματος που καταστρέφει συστηματικά τους ανθρώπους και τη φύση. Μας θυμίζει επίσης την αιώνια κραυγή της ελπίδας: “Εγώ, η δύναμη όσων δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα”.

Πρόκειται για μια διαφορετική ανάγνωση της -πραγματικής- ιστορίας του Μότσα Ντικ που ενέπνευσε, εν μέρει, τον Χέρμαν Μέλβιλ για το αριστούργημά του: Μόμπι Ντικ, ή Η φάλαινα (1851). [...]