του Βασίλη Λιόση
Το πρόβλημα με τις επετειακές ημέρες είναι το τι περιεχόμενο τους δίνουμε. Εμείς επιλέγουμε την 8η Μάρτη να θυμόμαστε υπέροχες μορφές γυναικών που με τις πράξεις τους προήγαγαν κοινωνικά οράματα, μας δίδαξαν την αξία της αντίστασης στην αδικία και αντιμετώπισαν τον κοινωνικό σκοταδισμό έμπρακτα. Τέσσερις τέτοιες γυναίκες φέρουν συμπτωματικά το όνομα Ρόζα.
Η πρώτη είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τεράστια μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ηγέτιδα του γερμανικού επαναστατικού κινήματος και με μεγάλο θεωρητικό έργο. Η Λούξεμπουργκ δολοφονήθηκε από τη γερμανική αντίδραση. Παρά το γεγονός ότι με τον Λένιν δεν συμφωνούσαν πάντα (κατά τη γνώμη μας ο Λένιν δικαιώθηκε στην αντιπαράθεσή τους αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για την ηρωική μορφή της Λούξεμπουργκ) ο Λένιν τη χαρακτήρισε “αητό της επανάστασης”.
Η δεύτερη είναι η Ρόζα Ιμβριώτη που υπήρξε σπουδαία παιδαγωγός και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής αγωνίστηκε κατά του κατακτητή μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου πρωτοπόρησε στη διοργάνωση ελεύθερων σχολείων προσφέροντας γνώση σε ανθρώπους που την είχαν ανάγκη. Μεταπολεμικά εξορίστηκε στο νησάκι Τρίκερι ενώ στις αρχές του 1950 εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Πέθανε ενταγμένη στις γραμμές του ΚΚΕ.
Η τρίτη είναι η Κομσομόλα Ρόζα Σάνινα. Η Σάνινα ήταν ελεύθερη σκοπεύτρια του σοβιετικού στρατού κατά τη διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πόλεμου και πιστώνεται με 59 βεβαιωμένους θανάτους Γερμανών. Το 1945 τραυματίστηκε από οβίδα και πέθανε. Όταν την επαινούσαν αντέτεινε: «Τι έχω κάνει; Τίποτα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο Σοβιετικό, που υπερασπίζεται την πατρίδα. Η δική μου ευτυχία είναι να πολεμώ για την ευτυχία των άλλων. Τι περίεργο που η λέξη ευτυχία δεν έχει πληθυντικό. Είναι αντίθετο απ’ το νόημά της. Αν είναι αναγκαίο να πεθάνω για το κοινό καλό, είμαι έτοιμη να το κάνω».
Η τέταρτη Ρόζα είναι η Ρόζα Πάρκς. Η Παρκς έγινε σύμβολο του αντιρατσιστικού αγώνα όταν αψήφησε τον νόμο που ίσχυε μέχρι το 1956, σύμφωνα με τον οποίο οι θέσεις των μαύρων επιβατών που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου έπρεπε να χωρίζονται από εκείνες των λευκών με μια κενή σειρά. Όπως είπε η ίδια δεν έκατσε στην απαγορευμένη θέση γιατί ήταν κουρασμένη αλλά γιατί είχε κουραστεί να υποχωρεί.
Τέσσερις υπέροχες Ρόζες. Σε αυτές και σε πολλές άλλες υπέροχες γυναίκες, το σύστημα μας αντιπροτείνει γυναίκες που εκτοξεύουν τόνους ανοησίας στα πρωινάδικα, γυναίκες που μετατρέπουν το σώμα τους σε εμπορεύσιμο είδος, γυναίκες που μοναδικό μέλημά τους είναι τα φουσκωμένα με σιλικόνη χείλη. Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο διαφορετικές δέσμες αξιών…
