Η διάλυση των ζωών μας και το μάζεμα των ελιών

του Βασίλη Λιόση

Για το οκτάωρο δεν δόθηκαν απλώς αγώνες. Δεν υπήρξαν απλώς συγκρούσεις. Δεν απολύθηκαν απλώς κάποιοι εργάτες. Δεν έγιναν απλώς απεργίες. Χύθηκε αίμα. Υπήρξαν νεκροί. Πολλοί νεκροί. Στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Λ. Αμερική, στην Ασία, στην Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο.

Είναι αλήθεια πως το οκτάωρο ως ένα βαθμό έχει παραβιαστεί με διάφορους τρόπους μέχρι σήμερα αλλά σε γενικές γραμμές διατηρείται. Έτσι, η κυβέρνηση και το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο επάξια εκπροσωπεί η πρώτη, αποφάσισαν να του δώσουν τη χαριστική βολή με το νομοσχέδιο που πρόκειται να κατατεθεί.

Ο Χατζηδάκης με απίθανους λογικούς ακροβατισμούς που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας επιχειρεί να μας πείσει πως το κάνει για το καλό της εργατικής τάξης. Το «περίφημο» επιχείρημά του για ελεύθερο χρόνο στον οποίο «θα μπορούμε να μαζεύουμε ελιές κι έτσι το εισόδημά μας θα αυξηθεί», θα μείνει στην ιστορία για το γελοίο του πράγματος. Η προσπάθεια για μεγιστοποίηση των κερδών, εκτός των άλλων, συνοδεύεται και από συνειδητά ψέματα. Από κοντά και τα ΝΕΑ που εξήγγειλαν την έλευση τετραήμερης εργασίας σε ένα υπόδειγμα «έντιμης» δημοσιογραφίας (εδώ είναι που ταιριάζει το «ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια»).

Πάντα όταν κυβερνήσεις και ολιγαρχία επιχειρούν να περάσουν κάτι αντιλαϊκό το φτιασιδώνουν με εντυπωσιακές λέξεις και ορολογίες. Έτσι και σήμερα η κατάργηση του οκτάωρου όχι μόνο ενδύεται με τα καταγέλαστα χατζηδάκεια επιχειρήματα αλλά από παλιά την έχουν ονομάσει διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου (έτσι ο αποκεφαλισμός είναι με λαδωμένη κι όχι αλάδωτη λεπίδα). Όπως και πριν από μερικά χρόνια την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων την είχαν ονομάσει ευελφάλεια (=ευελεξία+ασφάλεια). Η ουσία είναι ότι όπως και να ονομάσουν την κατάργηση του οκταώρου είναι σίγουρο πως:

α) Ο εργαζόμενος θα υποχρεώνεται κάποιες ημέρες να εργάζεται για πάνω από οκτώ ώρες με σοβαρά αποτελέσματα στην υγεία του, ψυχική και σωματική, και την οργάνωση της κοινωνικής του ζωής. Κατάργηση του οκταώρου σημαίνει διάλυση των ζωών μας.

β) Σε κάποιες περιπτώσεις θα καθιερωθεί εργασία και τα σαββατοκύριακα δίχως μάλιστα αποζημίωση με καθεστώς υπερωρίας.

γ) Η δήθεν διαπραγμάτευση που θα γίνεται ανάμεσα στον εργαζόμενο και το αφεντικό θα γίνεται από θέση ισχύος για τον δεύτερο. Θα γίνεται υπό καθεστώς ασφυκτικής πίεσης και απειλών, ρητών ή υπόρρητων, για απόλυση.

δ) Το νομοσχέδιο προβλέπει κι άλλο περιορισμό στο δικαίωμα της απεργίας. Έτσι, μετά από τον σχετικό περιορισμό που επετεύχθη επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έπεται συνέχεια.

ε) Η έννοια και η πρακτική των Συλλογικών Συμβάσεων δέχονται κι άλλο ένα πλήγμα.

Πρόκειται για ένα αποφασιστικό βήμα από την πλευρά της εργοδοσίας και της κυβέρνησής της για την απόλυτη και πλήρη ξεθεμελίωση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει μετά από τη λαίλαπα των μνημονίων. Κανονικά η μάχη αυτή από την πλευρά της εργατικής τάξης θα έπρεπε να είναι η μητέρα των μαχών. Αλλά ας είναι καλά η ΓΣΕΕ. Ούτε μία ανακοίνωση καταδίκης. Καμία διάθεση για οργάνωση των αγώνων. Το μόνο που έκανε είναι να ψελλίσει κάτι σε μια γραμμή στην ανακοίνωσή της για την κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς. Δεν πρόκειται για ανικανότητα αλλά για συνειδητή θέση και στάση. Η ΓΣΕΕ χρόνια τώρα είναι απροκάλυπτα ταγμένη με την πλευρά των κυβερνήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι η προσωποποίηση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μια χούφτα γραφειοκράτες (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ) που ζεσταίνουν εδώ και χρόνια τις καρέκλες των γραφείων της ΓΣΕΕ, βάζουν φρένο στις εργατικές διεκδικήσεις. Πρόκειται για ένα τμήμα της εργατικής αριστοκρατίας που φέρει ιστορική ευθύνη για τη μικρή συνδικαλιστική πυκνότητα, για ό,τι αντεργατικό έχει περάσει και για την ντροπιαστική στάση του να προτρέψει στην ψήφιση του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015.

Το ιστορικό αίτημα για «8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ανάπαυσης και 8 ώρες ελεύθερου χρόνου» δεν θα λέγαμε ακριβώς ότι είναι επίκαιρο. Είναι ξεπερασμένο. Ξεπερασμένο με την έννοια ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι τόσο εντυπωσιακές και η παραγωγή και συγκέντρωση πλούτου είναι τόσο μεγάλη που οι εργαζόμενοι θα έπρεπε να εργάζονται πλέον λιγότερο από 8 ώρες.

Η πρωτομαγιά πρέπει να αποτελέσει ένα βήμα προκειμένου όχι μόνο να δηλωθεί η διαφωνία της ελληνικής κοινωνίας στο επικείμενο νομοσχέδιο, αλλά και να ειπωθεί πως η εργατική τάξη έχει δικαίωμα στη ζωή με μειωμένο ωράριο και λιγότερα χρόνια προς τη σύνταξη, καθώς και να αποτελέσει και το εφαλτήριο για νέους ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ, ΜΑΖΙΚΟΥΣ και ΣΩΣΤΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΕΝΟΥΣ αγώνες. Οι λογικές των παραμάγαζων δεν έχουν πια θέση. Τις έχει ξεπεράσει η ιστορία. Η πρωτομαγιά είναι η εκκίνηση για να αμυνθούμε αλλά και να ξεδιπλώσει ο κόσμος της εργασίας την πρότασή του. ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ: Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ!